Είναι σίγουρο ότι το τέλος της ιστορίας δεν έχει επέλθει, ούτε η «κόκκινη κλωστή» της, παρά τα όσα μας είχε πει ο Σ. Χάντιγκτον μετά την ιστορική κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Ούτε η πάλη των τάξεων έχει καταργηθεί,
παρά τις λογικές που επικρατούν σε μέρος της παγκόσμιας διανόησης, αλλά
δυστυχώς και της Ελληνικής, που αναμασούν τον όρο δημοκρατία, αντί να
της δίνουν κοινωνικό, ταξικό και ανθρώπινο περιεχόμενο.
Του ΚΩΣΤΑ ΗΣΥΧΟΥ*
Είμαστε σε μια εποχή, που ο μαρξισμός αποτελεί
μέρος της ιστορίας. Είτε το θέλουμε είτε όχι, τα πορτραίτα επαναστατών,
νέων και παλιών, ακόμα κοσμούν φοιτητικά δωμάτια και οι σημαίες -
σύμβολα, γεμίζουν πλατείες και δρόμους. Από την Ταξίμ έως το Καράκας, από την Αθήνα μέχρι το Ρέυκιαβικ της Ισλανδίας. Όλα αυτά εμπλουτισμένα με ήχους της ροκ και της φόλκ, με ποιήματα του Εδουάρδο Γκαλέανο πολλές φορές, με αφίσες του Ντιέγκο και του Τσάβεζ
να κλωτσούν μια μπάλα, αυτά και πολλά άλλα αποτελούν το νέο πολύχρωμο
ουράνιο τόξο των ρήξεων, σε ένα σύστημα που είναι καταδικασμένο να
ψυχορραγεί, αλλά και να ματώνει λαούς ταυτόχρονα. Αυτή η
νέα ιστορική στιγμή είναι μπολιασμένη με το παρελθόν αλλά και ένα
μέλλον που συνεχώς ανοίγει δρόμους. Οι δρόμοι αυτοί χρειάζεται να τους
δουλέψουμε και να τους περπατήσουμε με μεγάλη ιστορική
αυτοπεποίθηση.
Η ιστορία συνεχώς γεννά για κακή τους τύχη. Οι γέννες είναι επώδυνες, αλλά πάντα φέρνουν εκπλήξεις και ενίοτε ιστορικά ατυχήματα.
Αυτοί που διαφεντεύουν τον κόσμο και δεν θέλουν στα πόδια τους «μολυσματικούς ιούς» κυριαρχούν, έχοντας ραφινάρει την χειραγώγηση των μαζών,
όχι μόνο με σφαίρες, ούτε με προκηρύξεις που ρίχνονται από αεροπλάνα,
όπως επέβαλε ο ψυχολογικός πόλεμος τον περασμένο αιώνα. Τώρα
επιστρατεύουν τα παγκοσμιοποιημένα ΜΜΕ, τον νεοναζισμό και την ακροδεξιά, που ορισμένες φορές γίνονται και «life-style».
Τώρα πυγμάχοι και μυώδεις τύποι εμφανίζονται σε οργανωμένα πογκρόμ αλλά
και σε τηλεοπτικά ριάλιτι. Δεν χρειάζεται να πουν και πολλά, άλλοι
μιλούν για αυτούς.
Στο Καράκας, οι περίφημες ΜΚΟ του Βορρά, η USAID και άλλες, χρηματοδοτούν κόμματα και πρόσωπα. Ιδιωτικά κανάλια, με υπόκρουση ταινιών τρόμου, δείχνουν ολιγάρχες και προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, να ζητούν «ένοπλη αυτοάμυνα». Ο αρχηγός τους Λεοπόλντο Λόπεζ ζητά
να επέλθει το τέλος μιας δικτατορίας που έχει ανακατέψει τους ταξικούς
συσχετισμούς. Ακόμα δεν πέρασαν δυο μήνες από τις τελευταίας εκλογές για
τοπικούς κυβερνήτες στην Βενεζουέλα, όπου το Ενωποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα κέρδιζε κοντά στο 60% και οι ειδήσεις να αποτελούν το μεγάλο στόχο του «μεγάλου αδελφού».
Οι εκλογές δεν είναι πάντα η ουσία της δημοκρατίας μας λένε τώρα. Το ακούμε και στην Ελλάδα του ΔΝΤ και της Τρόικας. Στο Καράκας η τυφλή και μαζική βία πρέπει να γίνει μέρος του «αγώνα» στην καθημερινότητα. Η ειρήνη είναι το γήπεδο της επανάστασης. Ο δημοκρατικός δρόμος αυτής της επανάστασης έχει περπατήσει 14 γεμάτα χρόνια με
τοπικά και εθνικά δημοψηφίσματα, τοπικές, προεδρικές και βουλευτικές
εκλογές. Όλα αυτά με παρουσία δεκάδων παρατηρητων-διεθνών οργανώσεων και
φορέων - που επιβλέπουν, από τον ΟΗΕ μέχρι το ίδρυμα Τζίμυ Κάρτερ, χωρίς αναφορές για παρατυπίες. Η μεταμοντέρνα Αριστερά τα προσπερνά όλα αυτά και υιοθετεί, με «φίλτρο» βέβαια, επιχειρήματα ότι όταν το «καθεστώς» τελειώνει, δεν έχει δημοκρατικούς κανόνες. Η νεαρή Μπολιβαριανή επανάσταση με
όλα τα λάθη ενός «έφηβου» πειραματίζεται, κάνει και λάθη, ορισμένα
σοβαρά. Δεν χάνει όμως το στόχο της. Η λαϊκή στήριξη είναι
αδιαμφισβήτητη. Οι απόκληροι, οι ταπεινοί,
έχουν δρόμο ακόμα. Διεκδικούν, κερδίζουν κάθε μέρα όλο και περισσότερη
αξιοπρέπεια και συμμετοχή, όλο και περισσότερα δικαιώματα στην εργασία,
στη παιδεία, στον πολιτισμό, στην δημόσια στέγη.
Ο ενεργειακός πλούτος της Βενεζουέλας, είναι το μήλον της έριδος. Οι «γκρίνγκος» του Βορρά έχουν
ανάγκη από τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, διαπιστωμένα
από τον ΟΠΕΚ αλλά και όλα τα γνωστά επιστημονικά φόρα με πάνω από 350
δις βαρέλια στο υπέδαφος. Πρέπει το σοσιαλιστικό πείραμα να τελειώσει.
Το έχουν αποφασίσει. Δεν πρέπει να επεκταθεί ο «ιός» που θυμίζει επαναστάσεις, λαϊκές και δυναμικές που
φέρνουν τα πάνω κάτω, όπου ο σοσιαλισμός παραμένει επίκαιρος, παρά τις
τεράστιες ιστορικές αναλγησίες σε βάρος του. Όσο υπάρχει ένας κόσμος
σε πλήρη αταξία, με τους εργαζόμενους να χάνουν ακόμα και την ψυχή τους,
εκτός από το ψωμί τους, τόσο η ιστορία θα γεννά ηγέτες, αλλά και ο
τροχός θα γυρίζει με τα εκατομμύρια ανωνύμων επαναστατών, που πια
ξέρουν, ότι το νερο δεν γυρίζει πίσω.
Η «άτιμη» η φιλοσοφία γεννήθηκε εδώ.
Έχει αξία ότι από μόνη της, χωρίς χέρια, πόδια και μυαλά όπως μας είπε
και ο Κάρολος, δεν αρκεί για να περιγράφεις τον κόσμο, αλλά πρέπει να
τολμάς να τον αλλάζεις. Αρκετοί από τους διανοητές μας πρέπει να
επιλέξουν ή το ένα ή το άλλο, γιατί τα Ευρωπαϊκά πακέτα μας τελείωσαν.
*Ο Κώστας Ήσυχος είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνος για την Εξωτερική Πολιτική και την Άμυνα.
ΠΗΓΗ:iskra.gr