Βασίλης Τσιτσάνης (1915-1984).
«...τίποτα δεν αγνόησα στα τραγούδια
μου, η φαντασία μου φτερούγισε παντού. Έγραψα τραγούδια για την Ελλάδα,
για τη λευτεριά, για την φτώχεια, για τον πόνο, για την αδικία, για την
ελπίδα. Έγραψα και πόσα τραγούδια δεν έγραψα, για τη γυναίκα, για την
ξενιτιά, για την εργατιά, για τη μάνα, για το ανικανοποίητο. Μουσική και
λόγια, βγαλμένα από την καρδιά μου και παιγμένα απ’ τα χέρια μου και
μιλημένα από μένα τον ίδιο, σαράντα χρόνια τώρα, πάνω στο σανίδι του
πάλκου».
Τα τραγούδια του «θα μας δίνουν το
μέτρο, το φως, την ευγένεια και το ήθος της μεγάλης ψυχής του λαού μας.
Τα τραγούδια του Τσιτσάνη είναι η Ελλάδα», όπως είπε ο Μίκης Θεοδωράκης με την είδηση του θανάτου του Τσιτσάνη.
Ένα βιογραφικό του αξεπέραστου Βασίλη Τσιτσάνη μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
ΜΟΥΣΙΚΗ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ (ΒΛΑΧΟΣ - ΤΣΙΛΙΑΣ)
ΣΤΙΧΟΙ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ (ΒΛΑΧΟΣ - ΤΣΙΛΙΑΣ)
ΤΡΑΓΟΥΔΙ - ΣΤΕΛΛΑ ΧΑΣΚΙΛ (ΣΑΛΟΝΙΚΙΑ) - ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ (ΒΛΑΧΟΣ - ΤΣΙΛΙΑΣ)
ΕΤΟΣ / 1948 / ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος πλανιέται μονάχο στην γη
Χωρίς ντροπή, αναζητεί τον ήλιο που έχει χαθεί, στα σκοτάδια να βρει
Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα κρατούσε την δόλια καρδιά
Μπορεί ακόμα μπορεί, να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει να μάθει ποτέ το γιατί.
Χωρίς ντροπή, αναζητεί τον ήλιο που έχει χαθεί, στα σκοτάδια να βρει
Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα κρατούσε την δόλια καρδιά.