«Αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα».
Διαφορετικές παραλλαγές εκφράζουν ουσιαστικά την ίδια ιδέα: μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή.
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το γεγονός ή γεγονότα που παρομοιάζουν με το πέταγμα της πεταλούδας, που έχουν όμως τη δύναμη να επηρεάσουν την απόφαση ενός ολόκληρου λαού για την αποχώρηση της πατρίδας του από μια ένωση κρατών, που μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες – πριν δημιουργηθεί αυτή η ένωση – έσφαζαν το ένα το άλλο; Μια ένωση που φτιάχτηκε ώστε να ενδυναμώσει τους λαούς και να τους δώσει θεσμικά εργαλεία αλληλοκατανόησης, δικαιοσύνης, κοινωνικής ευημερίας και δημοκρατίας. Μια ένωση που ξεκίνησε απλά ως μια κοινή αγορά για το Ευρωπαϊκό ατσάλι και κάρβουνο, με σκοπό να κάνει τον πόλεμο αδιανόητο ανάμεσα στα Ευρωπαϊκά κράτη, και έφτασε σήμερα να αποτελεί ένα κλαμπ 28 Ευρωπαϊκών χωρών με όχι μόνο κοινή – οικονομική – αγορά, αλλά κάτι πολύ πιο εξελιγμένο, που κάποιοι θέλουν να δουν να μετεξελίσσεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Αυτό το «πέταγμα της πεταλούδας» κάνουν όλες οι κυβερνήσεις των χωρών μελών της Ε.Ε. ότι δεν το αντιλαμβάνονται. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι γραφειοκράτες των Βρυξελών, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τι είναι λοιπόν αυτό που «αγνοούν» οι πολιτικοί ηγέτες της Ε.Ε. αλλά ενδόμυχα το νιώθει στο πετσί του ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης;
Η απάντηση για τους Έλληνες, Ιρλανδούς, Πορτογάλους και Ισπανούς είναι απλή. Το ονομάζουμε λιτότητα. Μια λιτότητα που δολοφονεί. Διαλύει οικογένειες και κάνει τα παιδιά μας μετανάστες. Ενίοτε μεταμορφώνεται σε παιδική φτώχεια, υποσιτισμό, διαλυμένη δημόσια παιδεία, έλλειψη γιατρών, φαρμάκων, εξώσεις, αυτοκτονίες. Είναι συνυφασμένη – η λιτότητα – στο μυαλό μας με τις «αγορές», την αναχρηματοδότηση των τραπεζών – με δημόσιο χρήμα – και την παράλληλη ανυπαρξία, έστω και ελάχιστων, πόρων για τα θύματα αυτής της σκληρής και απάνθρωπης λιτότητας. Οι ουρές στα συσσίτια, οι καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα, οι ανασφάλιστοι που αργοπεθαίνουν … όλα αποτέλεσμα της τιμωριτικής λιτότητας που μας έχει επιβληθεί, ώστε να σωθούν οι τράπεζες, οι αγορές και οι δανειστές και όλα αυτά με ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ κόστος.
Αυτές οι ιστορίες της απάνθρωπης Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνονται καθημερινά γνωστές απ’άκρη σ΄άκρη σε όλη την Ευρώπη εδώ και 5 χρόνια. Τις βλέπει στην τηλεόραση ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης όταν τρώει το πρωινό του, όταν διαβάζει την εφημερίδα του, όταν χαζεύει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με λίγα λόγια αντιλαμβάνεται την πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης στο όνομα μιας δήθεν δημοσιονομικής προσαρμογής. Κάτι που νιώθει στο πετσί του ότι σύντομα θα έρθει και η δική του ώρα. Και αγριεύεται, πεισμώνει και θέλει να τα γυρίσει όλα ανάποδα.
Αυτό είναι το πέταγμα της πεταλούδας κύριοι των Βρυξελών και των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Ένα πέταγμα που είναι ικανό να διαλύσει αυτό που χτίζετε τόσες δεκαετίες. Εσείς κάνετε ότι δεν ακούτε. Οι λαοί όμως θα σας αναγκάσουν να ακούσετε.
Αλλιώς μετά τo πέταγμα της πεταλούδας, όλοι μας ξέρουμε τι έρχεται…
*Το κείμενο είναι σχόλιο από το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.
Πηγή: http://ergasianet.gr/