Ναι, η Χρυσή Αυγή και ο ναζισμός βασίζουν τη δράση τους σε λούμπεν,
περιθωριακά στοιχεία, μπράβους και μαφιόζους. Στη στήριξη του
παρακράτους και του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτά είναι ιστορικά γνωστά για
όποιον στοιχειωδώς διαβάζει πώς κατέλαβε την εξουσία ο ναζισμός. Είναι
επίσης γνωστό ότι η καπιταλιστική κρίση συνιστά αναγκαία συνθήκη, ώστε η
κοινωνία να υποστεί το σοκ της καταστροφής, της απώλειας του βιοτικού
της επιπέδου, να αποπροσανατολιστεί και να παραδοθεί στο τέρας.
Του Θέμη Τζήμα
Υπάρχει όμως και ένα αναγκαίο υποκείμενο, που υλοποιεί την τελευταία
συνθήκη, που δρα βάσει του πλήρους αποπροσανατολισμού: ο “έντιμος
άνθρωπος κυρ- Παντελής”. Αυτός και αυτή που με διαφορετικό περιτύλιγμα
σε κάθε εποχή επιλέγει συνειδητά να κλείσει τα ενδιαφέροντά του στη
νομιζόμενη ασφάλεια της απόλυτης ιδιώτευσης. Καριέρα, λεφτά, οικογένεια,
ησυχία.
Μακρυά από τα κόμματα και από τα πολιτικά. Όλοι και όλα είναι ίδιοι
και ίδια. Καταφυγή στην ισοπέδωση. Δεν υπάρχει συλλογική ελπίδα και
διεκδίκηση, μόνο ατομική εξέλιξη και βόλεμα. Έτσι ξεπλένοει τη βαθύτερη
ενοχή από την άρνηση να σκεφτεί και να δράσει συλλογικά, να συμμετέχει
σε οτιδήποτε υπερβαίνει το άμεσο και απτό προσωπικό όφελος.
Η οργή από την αιφνίδια απώλεια βιοτικού επιπέδου και από την
ανατροπή των προσδοκιών προσωπικής εξέλιξης, ο φόβος για το μέλλον που
έρχεται και για το οποίο αυτόςή αυτή δε θέλει να πράξει τίποτα ώστε να
το αλλάξει μετατρέπεται σε ένα κούφιο, μικροαστικό ριζοσπαστισμό, που
δεν αγγίζει ούτε κατά διάνοια τον πυρήνα του συστήματος το οποίο γέννησε
την κρίση αλλά εκτονώνεται σε ένα χουλιγκανισμό διά αντιπροσώπευσης.
Ο φόβος ότι θα χάσει το πολυτιμότερο αγαθό του, τον περιφρουρημένο
χώρο του, την ασφάλεια της προσωπικής και οικογενειακής εξέλιξης, η
επιλογή όλων των στερεοτύπων για τη συμπεριφορά και τη σκέψη στρώνουν το
δρόμο για την ψήφο στη Χρυσή Αυγή ή έστω για την παθητική της αποδοχή.
Κατά τη διάρκεια μιας εξ ορισμού ανώμαλης κατάστασης κρίσης, για
αυτόν τον κόσμο που αρνείται πεισματικά να δει το βάθος των πραγμάτων
και να δράσει στο συλλογικό και ουσιαστικά αντισυστημικό επίπεδο, η
ψήφος και η ανοχή στη Χρυσή Αυγή συνιστά μια εύκολη λύση: εκτονώνει την
οργή του χωρίς να τον καλεί να κάνει κάτι ο ίδιος. Αναδεικνύει σε εχθρό
και αναγορεύει σε κίνδυνο τον αδύναμο κάθε κοινωνίας και αναλαμβάνει να
τον εξοντώσει τάζοντας ασφάλεια και κυριαρχία για τα πλέον απολίτικα,
και συντηρητικά στοιχεία. Προσφέρει μια απλοϊκή αλλά υπαρκτή ταυτότητα
που διά του ετεροπροσδιορισμού περιβάλλεται μύθους ναρκισσιστικής
μοναδικότητας.
Αυτός, ο αγχωμένος (πολύ συχνά ψευτό-) καριερίστας του σήμερα, ο
φοβισμένος νοικοκυραίος, όταν ψηφίζει Χρυσή Αυγή αποφασίζει να
προχωρήσει χέρι- χέρι με το λούμπεν στοιχείο, με το μαχαιροβγάλτη που
διά της ψήφου του καθιστά αντιπρόσωπο του επιφανειακού ριζοσπαστισμού.
Δεν είναι παρά το παιδί του κυρ- Παντελή της χούντας και της κατοχής.
Αυτός είναι ο πιο επικίνδυνος ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής. Παρά τον
υποτιθέμενο αποτροπιασμό του, μπορεί να χωνέψει όπως και ο πρόγονός του,
κάθε φόνο, κάθε αγριότητα, κάθε εκτροπή, κάθε καταστροφή αρκεί να
ελπίζει ότι αυτός θα τη σκαπουλάρει και ότι θα ευνοηθεί. Ναι, μετά την
καταστροφή μπορεί να φωνάξει “δώστε τη χούντα στο λαό”. Αλλά μόνο αφού
κάποιοι άλλοι θα έχουν βασανιστεί και θυσιαστεί.
Αυτός και αυτή ψηφίζει ή έμπρακτα ανέχεται τη Χρυσή Αυγή. Και όσο η
πρωτοπορία μένει ασυγκρότητη, όσο το κίνημα δε θεριεύει τόσο θα
καθίσταται ο κυρ- Παντελής, ο καταλύτης της καταστροφής.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr