Αγωνιστική κι όχι δικαστική διεκδίκηση των Δώρων και του επιδόματος αδείας.

Από τη Βάσω Αμπελογιάννη, αντιπρόεδρο του Συλλόγου Εργαζομένων στο Γενικό Νοσοκομείο & Κέντρα Υγείας  Άρτας, μέλος της ΕΕ του ΝΤ Άρτας της ΑΔΕΔΥ.

Εδώ και αρκετό καιρό έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση για τον 13ο και 14ο μισθό στο Δημόσιο μετά από κάποιες πρωτόδικες αποφάσεις ειρηνοδικείων που αφορούν σε προσφυγές προσωπικού που υπηρετεί στο Δημόσιο με σχέση εργασίας αορίστου ή ορισμένου χρόνου (ΙΔΑΧ και ΙΔΟΧ) που δικαιώνουν τους εργαζόμενους σε ό,τι αφορά στο θέμα αυτό. 

Τις τελευταίες μέρες, ύστερα από ένα έγγραφο που απέστειλε η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ στα μέλη της, με ημερομηνία 11 Οκτωβρίου 2018, που φέρει τον τίτλο «Δικαστική διεκδίκηση δώρων Χριστουγέννων-Πάσχα και επιδόματος αδείας» και που συνοδεύει μια γνωμοδότηση δικηγορικού γραφείου, είναι σε εξέλιξη μια επικοινωνιακή καταιγίδα από παντού: τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, διαδίκτυο, διαφημίσεις, ανακοινώσεις, εργατολόγοι, συνδικαλιστές, παράγοντες, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, «ειδήμονες» έχουν βγει φόρα παρτίδα να πείσουν τον κόσμο της δουλειάς ότι ο δρόμος για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού περνάει μέσα από τις αίθουσες των δικαστηρίων! Είναι όμως έτσι;

Γνωμοδότηση με… ψιλά γράμματα!

Διαβάζοντας μόνο τον τίτλο της επιστολής της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, αυτό που κάποιος καταλαβαίνει είναι ότι η ΑΔΕΔΥ ξεκινά δικαστικό αγώνα για την διεκδίκηση των δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματος αδείας. Συνεχίζοντας το διάβασμα αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να διαβάσει την γνωμοδότηση που συνοδεύει το έγγραφο για να αρχίσει να καταλαβαίνει τι θέλει να κάνει η ΑΔΕΔΥ.

Διαβάζοντας και την γνωμοδότηση τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα, καθώς αυτό που ουσιαστικά λέει αυτή είναι ότι δεν μπορεί να διεκδικηθεί με αυτόν τον τρόπο, δικαστικά δηλαδή, τουλάχιστον προς το παρόν, ο 13ος και 14ος μισθός. Οι δίκες που έχουν κερδηθεί είναι πρωτόδικες, προέρχονται από μονομελή όργανα ειρηνοδικείων και πρωτοδικείων, κι όχι από τα διοικητικά δικαστήρια στα οποία απευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, αφορούν κυρίως σε ΟΤΑ, όπου οι δήμαρχοι και με την ανοχή του νόμου, για τους δικούς τους λόγους, προς το παρόν δεν ασκούν τα ένδικα μέσα και δεν κάνουν έφεση, και καταλήγει στο ότι δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί ότι υπάρχει κανενός είδους «δεδικασμένο» μέχρι στιγμής.

Διακοπή, αναστολή της παραγραφής
και άρθρο 143, Ν.4270/2014

Προτείνει λοιπόν η γνωμοδότηση τη σύνταξη και κατάθεση μιας αίτησης (το υπόδειγμα το δίνει) προκειμένου όπως λέει να «διακοπεί η παραγραφή των σχετικών αξιώσεων». Δυστυχώς για τους εμπνευστές του εγγράφου «η παραγραφή των σχετικών αξιώσεων» προφανώς και δεν διακόπτεται με μια αίτηση του εργαζόμενου προς την οικονομική υπηρεσία του φορέα εργασίας του. Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία (άρθρο 143, ν.4270/2014), αυτή η διαδικασία δίνει μια εξάμηνη παράταση για την διακοπή της παραγραφής. Για να υπάρξει, όμως, διακοπή της παραγραφής στην πραγματικότητα, θα πρέπει να υπάρξουν ένδικα μέσα, καθώς η διακοπή και η αναστολή της παραγραφής δεν γίνονται αυτεπάγγελτα όπως η ίδια η παραγραφή. Δηλαδή, το Δημόσιο παραγράφει στα δύο χρόνια ό,τι χρωστάει στους εργαζόμενους, οι εργαζόμενοι για να διεκδικήσουν την διακοπή της παραγραφής ή την αναστολή της θα πρέπει να καταφύγουν στα δικαστήρια.

Και για ποιο χρονικό διάστημα μιλάμε; Προφανώς για την τελευταία διετία (2016-2018), αφού πάλι από την ισχύουσα νομοθεσία άρθρο 140, ν.4470/2014: «3. Η απαίτηση οποιουδήποτε των με σχέση δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου υπαλλήλων του Δημοσίου, πολιτικών ή στρατιωτικών, κατ` αυτού, που αφορά σε αποδοχές ή άλλες κάθε φύσεως απολαβές αυτών ή αποζημιώσεις, έστω και αν βασίζεται σε παρανομία των οργάνων του Δημοσίου ή στις περί αδικαιολογήτου πλουτισμού διατάξεις παραγράφεται μετά την παρέλευση διετίας από τη γένεσή της.» Αλήθεια το 2016 «κόπηκαν» τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και το επίδομα άδειας; Προφανώς και όχι! Τα συγκεκριμένα επιδόματα όπως και η τεράστια μείωση των μισθών του δημόσιου έγινε τον Νοέμβρη του 2011 με τον ν.4024/2011, τον νόμο του ενιαίου μισθολογίου. Και πάλι τότε η ΑΔΕΔΥ είχε προσφύγει στο ΣτΕ για τη συνταγματικότητα του νόμου, κι όπως πάντα η δικαστική εξουσία πήγε με το μέρος του ισχυρού κι έτσι υπάρχει απόφαση του ΣτΕ που έκρινε το πετσόκομμα απόλυτα συνταγματικό, καθώς -όπως λέει η απόφαση- προέταξε το δημόσιο συμφέρον.

Το συνδικαλιστικό κίνημα ζητεί αυξήσεις
στους βασικούς μισθούς, όχι επιδόματα

Εδώ να σημειώσω, επειδή «κυκλοφορεί» και εκφωνείται και το δικηγορικού ύφους επιχείρημα που λέει ότι «έχουμε ελπίδα στις δίκες καθώς με βάση το Σύνταγμα, μπορεί να περικοπεί με νόμο μισθός αλλά δεν μπορεί να εξαφανιστεί», ότι: ναι έτσι είναι με βάση το Σύνταγμα· μπορούν να μειώσουν τους μισθούς, όχι όμως να τους εξαφανίσουν. Όμως, στην περίπτωση του 13ου και 14ου μισθού μιλάμε για επιδόματα κι όχι για βασικό μισθό. Για αυτό, άλλωστε, πάντα στην πάλη μας ζητάμε αυξήσεις στους βασικούς μισθούς κι ΟΧΙ επιδόματα! Γιατί τα επιδόματα με τον ίδιο τρόπο που τα δίνουν με τον ίδιο τρόπο τα κόβουν! Κι ελπίζω πια αυτό να έχει κατανοηθεί από την πλευρά και των εργαζόμενων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων!

Γιατί άραγε τώρα γίνεται αυτή η στροφή; Γιατί τώρα το συνδικαλιστικό κίνημα στρέφει την προσοχή του στους διαδρόμους και στις αίθουσες των δικαστηρίων;

Σε μια περίοδο, όπου το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα θα έπρεπε να καλεί τους εργαζόμενους να βγουν στον δρόμο να διεκδικήσουν αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, κοινωνική ασφάλιση, μόνιμη και σταθερή δουλειά, προσλήψεις, μείωση της ανεργίας, σταμάτημα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, θα έπρεπε να καλεί και να οργανώνει τους εργαζόμενους να υπερασπιστούν τα σπίτια τους από τους πλειστηριασμούς, θα έπρεπε να ζητάει διαγραφή των χρεών και να παλεύει για να μην βρεθεί κανέναν λαϊκό σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, με την χώρα να μετατρέπεται ολόκληρη σε ΝΑΤΟϊκή Βάση, έπειτα από 8 χρόνια μνημονιακής λαίλαπας και πολλά χρόνια εφαρμογής νεοφιλελευθέρων πολιτικών, έρχεται η ΕΕ της ΑΔΕΔΥ και πρακτικά αν όχι ουσιαστικά στέλνει χιλιάδες εργαζόμενους στα δικηγορικά γραφεία!

Η καλυτέρευση των όρων εργασίας κι αμοιβής ποτέ δεν έγινε συνάδελφοι μέσα σε μια δικαστική αίθουσα! Έγινε με πάλη και αγώνα!

Τα συμφέροντα τους οι εργαζόμενοι τα υπερασπίζονται οργανωμένα με κινητοποιήσεις κι όχι στις αίθουσες αναμονής των δικηγορικών γραφείων! Όχι συμπληρώνοντας αιτήσεις! Δεν θα πάρουμε αυξήσεις παίρνοντας πρωτόκολλο στην αίτηση μας!

Κανένας από αυτούς που κυβερνάνε ή θα κυβερνήσουν δεν θέλει ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων, κανένας δεν θέλει τους εργαζόμενους στον δρόμο να διεκδικούν και να νικάνε!

Σύμμαχος σε αυτό έρχονται οι κυβερνητικές κι εργοδοτικές πλειοψηφίες στην ΑΔΕΔΥ και στη ΓΣΕΕ που η μια λέει «κάντε αιτήσεις για τα δώρα» και προκηρύσσει ξεχωριστές απεργίες, όπως αυτή της 14ης Νοέμβρη, κι η άλλη λέει ότι «δεν υπάρχει λόγος για να γίνει απεργία αυτή τη στιγμή»!

Η πλειοψηφία στην ΑΔΕΔΥ κάνει την δουλειά της! Εμείς συναδέλφισσες και συνάδελφοι πρέπει να κάνουμε την δική μας δουλειά: να διαλέξουμε το δρόμο του αγώνα για να διεκδικήσουμε! ΜΟΝΟ τότε και ΜΟΝΟ έτσι θα κερδίσουμε!