Για όσους δεν έφυγαν και για όσους δοκιμάζονται -όπως κι εγώ- να τους
αφιερώσω ένα παλιό τραγούδι των Κατσιμιχαίων που έλεγε: «Υπάρχουν χίλιοι
τρόποι για να τρελαθείς, υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή,
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ, και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω
υπομονή...».
Είμαι κι εγώ άνεργος εδώ και σχεδόν δύο χρόνια (για κάποιο λόγο, αυτό το 2011 σηματοδότησε την αρχή του εργασιακού τέλους για πολλούς συμπατριώτες μας), χωρίς χρήματα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (το... health voucher είναι ένα σύντομο ανέκδοτο για λίγους), ζώντας μια καθημερινότητα που εύχεσαι να ξυπνήσεις ένα πρωί και να είναι όλα ένας κακός εφιάλτης...
Είμαι κι εγώ άνεργος εδώ και σχεδόν δύο χρόνια (για κάποιο λόγο, αυτό το 2011 σηματοδότησε την αρχή του εργασιακού τέλους για πολλούς συμπατριώτες μας), χωρίς χρήματα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (το... health voucher είναι ένα σύντομο ανέκδοτο για λίγους), ζώντας μια καθημερινότητα που εύχεσαι να ξυπνήσεις ένα πρωί και να είναι όλα ένας κακός εφιάλτης...
Αλλά δεν είναι, όπως δεν είναι για μένα εδώ και 672 μέρες που δεν
υπάρχει κανένα σημάδι στον ορίζοντα, που όλο και περισσότεροι φίλοι και
γνωστοί τίθενται σε ανεργία ή σε... «κινητικότητα», αλλά και όσοι
δουλεύουν ανησυχούν αν θα είναι οι επόμενοι «τυχεροί» που θα διαβούν το
κατώφλι του ΟΑΕΔ και συζητούν μόνο πώς θα πληρώσουν τους απανωτούς
(εγ)κεφαλικούς φόρους.
Οι εγχώριοι κυβερνώντες πανηγυρίζουν για το success story, αλλά οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το 1,4 εκ. ψυχές και τέτοια ανεργία ήταν φαινόμενο μόνο σε κατεστραμμένες χώρες και για όσο διάστημα εφαρμόστηκαν θεωρίες... οικονομικής ανασυγκρότησης από τους «φιλεύσπλαχνους» διεθνείς δανειστές.
Κατά περίεργο τρόπο, φέτος το καλοκαιράκι, «...δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!» , όπως λέει κι ο ποιητής, συζητάμε αν και κατά πόσο είναι σωστή η απεργία των εκπαιδευτικών, των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια, στην ΕΡΤ, στη ΛΑΡΚΟ, δηλαδή αν πρέπει να πάμε κι άλλο κάτω, αντί να πάρουμε ανάσες προς τα πάνω...
Σ' αυτή την περίοδο όποιος πετιέται στο δρόμο ψάχνει στους κάδους για κάτι φαγώσιμο (όχι απλά ληγμένο αλλά σαπισμένο), μια «τύχη» που την απέφυγα επί του παρόντος επειδή γύρισα για ένα πιάτο φαΐ και μια στέγη στο πατρικό...
Αυτή είναι μια περίοδος «αναστολής ονείρων» όπως είπε κάποιος, για όλους, και ειδικά για τους νέους με όνειρα και διάθεση να δημιουργήσουν. Δεν ξέρω πού θα πάει, αλλά η τριετής εμπειρία έδειξε πως έχει κι άλλο δρόμο προς τον βυθό.
Για όσους δεν έφυγαν και για όσους δοκιμάζονται -όπως κι εγώ- να τους αφιερώσω ένα παλιό τραγούδι των Κατσιμιχαίων που έλεγε: «Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς, υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή, όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ, και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή...».
Οι εγχώριοι κυβερνώντες πανηγυρίζουν για το success story, αλλά οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το 1,4 εκ. ψυχές και τέτοια ανεργία ήταν φαινόμενο μόνο σε κατεστραμμένες χώρες και για όσο διάστημα εφαρμόστηκαν θεωρίες... οικονομικής ανασυγκρότησης από τους «φιλεύσπλαχνους» διεθνείς δανειστές.
Κατά περίεργο τρόπο, φέτος το καλοκαιράκι, «...δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!» , όπως λέει κι ο ποιητής, συζητάμε αν και κατά πόσο είναι σωστή η απεργία των εκπαιδευτικών, των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια, στην ΕΡΤ, στη ΛΑΡΚΟ, δηλαδή αν πρέπει να πάμε κι άλλο κάτω, αντί να πάρουμε ανάσες προς τα πάνω...
Σ' αυτή την περίοδο όποιος πετιέται στο δρόμο ψάχνει στους κάδους για κάτι φαγώσιμο (όχι απλά ληγμένο αλλά σαπισμένο), μια «τύχη» που την απέφυγα επί του παρόντος επειδή γύρισα για ένα πιάτο φαΐ και μια στέγη στο πατρικό...
Αυτή είναι μια περίοδος «αναστολής ονείρων» όπως είπε κάποιος, για όλους, και ειδικά για τους νέους με όνειρα και διάθεση να δημιουργήσουν. Δεν ξέρω πού θα πάει, αλλά η τριετής εμπειρία έδειξε πως έχει κι άλλο δρόμο προς τον βυθό.
Για όσους δεν έφυγαν και για όσους δοκιμάζονται -όπως κι εγώ- να τους αφιερώσω ένα παλιό τραγούδι των Κατσιμιχαίων που έλεγε: «Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς, υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή, όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ, και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή...».