Ενημέρωση από τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς που εκφράστηκαν
την Παρασκευή 13/9 μεταξύ των εργαζομένων στο νοσοκομείο Αμαλία Φλέμιγκ,
μεταφέρουν οι εργαζόμενοι, μέσα από το Blog του σωματείου εργαζομένων: http://flemig-hospital.blogspot.gr
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13/9 ΣΤΟ Α. ΦΛΕΜΙΓΚ
Παρασκευή και 13 του Σεπτέμβρη λοιπόν, έγινε και νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας - ενημέρωση, όπως κάθε μέρα, έξω από τα γραφεία της διοίκησης.
Πολλοί συνάδελφοι μίλησαν, πολλές γνώμες ακούστηκαν. Το σίγουρο είναι πως σε πείσμα των καιρών κάποιοι θα συνεχίσουν να αγωνίζονται.
Τόσο σε τοπικό επίπεδο, επιδιώκοντας συμπόρευση με τα κοντινά νοσοκομεία, όσο και σε κεντρικό επίπεδο συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις. (18 & 19/9 η 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ).
Έχει νομίζουμε αξία να περιγράψουμε, κατά το δυνατό ομαδοποιημένες, τις απόψεις που ακούστηκαν στη συγκέντρωση σε συνδυασμό με τα γεγονότα, προκειμένου ο καθένας να έχει δυνατότητα να κρίνει, να βγάλει συμπεράσματα ακόμα και να (επανα) καθορίσει τη στάση του.
Ειπώθηκε λοιπόν, πως πρέπει να τα παρατήσουμε όλα και να συγκεντρωθούμε αποκλειστικά και μόνο στη συμπλήρωση του σταυρόλεξου της δήλωσης προτιμήσεων.
Προϊόν πανικού, νομίζουμε ότι είναι αυτή η άποψη. Γιατί; Γιατί ακόμα και στην περίπτωση που επιλέξει κάποιος να τη συμπληρώσει, πρέπει να ακολουθήσει τη διαδικασία που έβαλε η εξουσία. Χρειάζεται προσοχή, γιατί είναι τόσο ανακατεμένη και μπερδεμένη που ούτε και αυτοί που τη σχεδίασαν μπορούν να τη συμπληρώσουν! (άλλο να φαίνεσαι φωστήρας και άλλο να είσαι!)
Πρέπει λοιπόν να δοθούν διευκρινήσεις και να γίνουν διορθώσεις. Αλλιώς θα γίνουν λάθη ποιός ξέρει με τι αποτελέσματα. Ακόμα, να λάβουμε υπόψη πως υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα υποβολής, έτσι κανείς δεν πρόκειται να προλάβει και να πάει η δική του αίτηση πρωτύτερα από του διπλανού του. Δεν χρειάζεται λοιπόν πανικός, δεν χρειάζεται αυτή η διαδικασία να γίνει κυρίαρχη και να ακυρώσει όλους του αγώνες που έχουμε κάνει - και είναι σοβαροί αγώνες - ως τώρα. Κυρίως δεν χρειάζεται κολλήσουμε στη γραφειοκρατία της εξουσίας και να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε.
Ειπώθηκε ακόμα ότι πρέπει να δούμε το θέμα νομικά. Άποψη που ενισχύθηκε νομίζουμε από την πρόσφατη επίσκεψη της ΕΝΕ και την προσέγγιση σε αρκετές νοσηλεύτριες. Έχουν διατυπωθεί και στο παρελθόν απόψεις που υποστηρίζουν πως κάτω από επιστημοσύνες ή κάτω από τη δικαιολογία της ...ξεχωριστής συνδικαλιστικής εκπροσώπησης για διάφορους κλάδους, αυτό που στην πράξη προκαλείται είναι η διάσπαση της ενότητας των εργαζομένων. Στην περίπτωσή μας μάλλον αποδείχτηκε αυτό, αφού την ώρα που ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για τη συγκέντρωση στο Υπουργείο Υγείας δεν μπόρεσε να διακοπεί η συζήτηση που είχε φτάσει... στα δικαστήρια προκειμένου οι νοσηλεύτριες να γίνουν "διαθέσιμες" με μόρια ( αφού κερδίσουν βέβαια τη δίκη.) Δυο είναι τα κύρια συμπεράσματα που πρέπει να βγουν. Το πρώτο είναι εύκολο και έχει να κάνει με τη μέχρι τώρα εμπειρία. Είναι προφανές πως την πλειοψηφία των εργαζομένων δεν την αφορούν τα συνέδρια - διαφημίσεις εταιριών, ούτε έχουν πρόσβαση σε δωρεάν ταξίδια στο εσωτερικό και εξωτερικό, σε μαζώξεις, που οδηγούν σε πλούσιο βιογραφικό. Εξ' άλλου πολλοί απ' αυτούς τους φορείς δεν είναι μακρυά απο κόμματα, διοικήσεις, υπουργεία,γραμματείς και φαρισαίους. Δεν είναι η ώρα για ονόματα και διευθύνσεις, ούτε αναφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στους Υγειονομικούς αλλά ο τόπος μας είναι μικρός και γνωριζόμαστε όλοι.
Το δεύτερο συμπέρασμα σχετικά με τα δικαστήρια, τους δικηγόρους, τα ασφαλιστικά μέτρα και το σύνταγμα της Ελλάδας είναι πως ως τώρα, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που σκόπιμα μεγεθύνονται, έχουν να επιδείξουν μόνο... έξοδα στα δικαστήρια. Συνήθως οι όποιες ευνοϊκές αποφάσεις είτε δεν αφορούν την υπόθεσή μας (όπως η περίπτωση των καθηγητών) είτε αφορούν ειδικές περιπτώσεις ενός ή λίγων ανθρώπων. Χώρια που οι περισσότερες περιπτώσεις χάνονται σε επόμενο βαθμό καθώς το κράτος κλείνει γρήγορα τη νομική τρύπα. Ας μην ψηνόμαστε λοιπόν τόσο εύκολα. Ας μην πιστεύουμε πως άλλοι πιο "ειδικοί" από μας θα λύσουν με μαγικούς και καθώς πρέπει τρόπους τα προβλήματα μας.
Να ξεκαθαρίσουμε πως τα παραπάνω καθόλου δεν σημαίνουν πως θα αρνηθούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε τρόπο, και τα δικαστήρια αν υπάρχει λόγος, προκειμένου να κερδίσουμε έστω και κάτι δευτερεύον. Δεν χαρίζουμε τίποτα, αλλά δεν τρέφουμε και αυταπάτες πως το συνολικό πρόβλημα θα λυθεί με τέτοιους τρόπους.
Ειπώθηκε επίσης πως εδώ που φτάσανε τα πράγματα θα πρέπει να χαιρετηθούμε και να φυλάξουμε μονάχα τις αναμνήσεις μας από όλα αυτά τα χρόνια στο Αμαλία Φλέμιγκ.
Ετούτη η άποψη έχει ειλικρίνεια. Στην ουσία της όμως συμπυκνώνει όλες τις παραπάνω απόψεις. Για την ακρίβεια είναι το άμεσο αποτέλεσμά τους. Είναι η άποψη που οδηγεί στην ήττα.
Αρκετές δεκαετίες, ολόκληρες γενιές, μεγαλώσαμε ακούγοντας από τηλεοράσεως (κυρίως) τις πατρικές συμβουλές της εξουσίας: Μακριά από κόμματα και πολιτική, σπούδασε εσύ να φας τον άλλο με τα προσόντα σου, η ψήφος σου είναι η δύναμή σου. Οι "εκπρόσωποι" θα σου λύσουν το πρόβλημα. Ούτως ειπείν Κυβερνήσεις, κόμματα της εξουσίας, συνδικαλιστικές ηγεσίες και στην ανάγκη ο"γνωστός", το μέσο, το γλείψιμο... Προς Θεού όμως μη γίνεις λαϊκιστής και τρέχεις σε τίποτα διαδηλώσεις,! Εσύ ασχολήσου με το δάνειο και άραξε (καναπές και Πρετεντέρης)!
Ευτυχώς για μας όμως υπάρχει και η άποψη που λέει πως αν δεν αγωνιστούμε εμείς αυτοπροσώπως δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα. Η ανθρώπινη ιστορία αποδείχνει πως το ισχυρότερο όπλο απέναντι στην αδικία στην εξαθλίωση και στον εξευτελισμό είναι η ζωντανή πίεση του κόσμου. Πως η εξουσία δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα αν δεν πιεστεί με πολιτικούς μάλιστα όρους. Στο νοσοκομείο έχουμε καταφέρει να ασκήσουμε πίεση, γι΄αυτό και η επίθεση έχει ενταθεί. Τους πονάει και τους κόφτει όταν αυτοί μας απολύουν και μεις συνεχίζουμε να κάνουμε συγκεντρώσεις, να αντιστεκόμαστε και κυρίως να απευθυνόμαστε στην κοινωνία και να κερδίζουμε στηρίγματα. Κάθε άνθρωπος που πείθεται από τον αγώνα μας, παίρνει κουράγιο και μας στηρίζει, συγχρόνως καταδικάζει την Κυβέρνηση και την Τρόικα, παίρνει θέση απέναντί της. Είναι λίγο αυτό; Και τέλος πάντων πόσο ισχυροί είναι; Ακόμα και αν κερδίσουν αυτή τη μάχη, είναι σίγουρο πως θα κερδίσουν την επόμενη; Από την άλλη, εμείς, όπου κι΄ αν βρεθούμε δεν πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας;
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΙ
ΝΕΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ.
ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΠΩΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ.
ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΣΤΕ! ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΣ!
Σημ: Θερμά συγχαρητήρια σ' όσους κατάφεραν να διαβάσουν αυτό το μακρινάρι. Είναι κι΄ αυτό "κέρδος".
Παρασκευή και 13 του Σεπτέμβρη λοιπόν, έγινε και νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας - ενημέρωση, όπως κάθε μέρα, έξω από τα γραφεία της διοίκησης.
Πολλοί συνάδελφοι μίλησαν, πολλές γνώμες ακούστηκαν. Το σίγουρο είναι πως σε πείσμα των καιρών κάποιοι θα συνεχίσουν να αγωνίζονται.
Τόσο σε τοπικό επίπεδο, επιδιώκοντας συμπόρευση με τα κοντινά νοσοκομεία, όσο και σε κεντρικό επίπεδο συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις. (18 & 19/9 η 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ).
Έχει νομίζουμε αξία να περιγράψουμε, κατά το δυνατό ομαδοποιημένες, τις απόψεις που ακούστηκαν στη συγκέντρωση σε συνδυασμό με τα γεγονότα, προκειμένου ο καθένας να έχει δυνατότητα να κρίνει, να βγάλει συμπεράσματα ακόμα και να (επανα) καθορίσει τη στάση του.
Ειπώθηκε λοιπόν, πως πρέπει να τα παρατήσουμε όλα και να συγκεντρωθούμε αποκλειστικά και μόνο στη συμπλήρωση του σταυρόλεξου της δήλωσης προτιμήσεων.
Προϊόν πανικού, νομίζουμε ότι είναι αυτή η άποψη. Γιατί; Γιατί ακόμα και στην περίπτωση που επιλέξει κάποιος να τη συμπληρώσει, πρέπει να ακολουθήσει τη διαδικασία που έβαλε η εξουσία. Χρειάζεται προσοχή, γιατί είναι τόσο ανακατεμένη και μπερδεμένη που ούτε και αυτοί που τη σχεδίασαν μπορούν να τη συμπληρώσουν! (άλλο να φαίνεσαι φωστήρας και άλλο να είσαι!)
Πρέπει λοιπόν να δοθούν διευκρινήσεις και να γίνουν διορθώσεις. Αλλιώς θα γίνουν λάθη ποιός ξέρει με τι αποτελέσματα. Ακόμα, να λάβουμε υπόψη πως υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα υποβολής, έτσι κανείς δεν πρόκειται να προλάβει και να πάει η δική του αίτηση πρωτύτερα από του διπλανού του. Δεν χρειάζεται λοιπόν πανικός, δεν χρειάζεται αυτή η διαδικασία να γίνει κυρίαρχη και να ακυρώσει όλους του αγώνες που έχουμε κάνει - και είναι σοβαροί αγώνες - ως τώρα. Κυρίως δεν χρειάζεται κολλήσουμε στη γραφειοκρατία της εξουσίας και να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε.
Ειπώθηκε ακόμα ότι πρέπει να δούμε το θέμα νομικά. Άποψη που ενισχύθηκε νομίζουμε από την πρόσφατη επίσκεψη της ΕΝΕ και την προσέγγιση σε αρκετές νοσηλεύτριες. Έχουν διατυπωθεί και στο παρελθόν απόψεις που υποστηρίζουν πως κάτω από επιστημοσύνες ή κάτω από τη δικαιολογία της ...ξεχωριστής συνδικαλιστικής εκπροσώπησης για διάφορους κλάδους, αυτό που στην πράξη προκαλείται είναι η διάσπαση της ενότητας των εργαζομένων. Στην περίπτωσή μας μάλλον αποδείχτηκε αυτό, αφού την ώρα που ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για τη συγκέντρωση στο Υπουργείο Υγείας δεν μπόρεσε να διακοπεί η συζήτηση που είχε φτάσει... στα δικαστήρια προκειμένου οι νοσηλεύτριες να γίνουν "διαθέσιμες" με μόρια ( αφού κερδίσουν βέβαια τη δίκη.) Δυο είναι τα κύρια συμπεράσματα που πρέπει να βγουν. Το πρώτο είναι εύκολο και έχει να κάνει με τη μέχρι τώρα εμπειρία. Είναι προφανές πως την πλειοψηφία των εργαζομένων δεν την αφορούν τα συνέδρια - διαφημίσεις εταιριών, ούτε έχουν πρόσβαση σε δωρεάν ταξίδια στο εσωτερικό και εξωτερικό, σε μαζώξεις, που οδηγούν σε πλούσιο βιογραφικό. Εξ' άλλου πολλοί απ' αυτούς τους φορείς δεν είναι μακρυά απο κόμματα, διοικήσεις, υπουργεία,γραμματείς και φαρισαίους. Δεν είναι η ώρα για ονόματα και διευθύνσεις, ούτε αναφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στους Υγειονομικούς αλλά ο τόπος μας είναι μικρός και γνωριζόμαστε όλοι.
Το δεύτερο συμπέρασμα σχετικά με τα δικαστήρια, τους δικηγόρους, τα ασφαλιστικά μέτρα και το σύνταγμα της Ελλάδας είναι πως ως τώρα, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που σκόπιμα μεγεθύνονται, έχουν να επιδείξουν μόνο... έξοδα στα δικαστήρια. Συνήθως οι όποιες ευνοϊκές αποφάσεις είτε δεν αφορούν την υπόθεσή μας (όπως η περίπτωση των καθηγητών) είτε αφορούν ειδικές περιπτώσεις ενός ή λίγων ανθρώπων. Χώρια που οι περισσότερες περιπτώσεις χάνονται σε επόμενο βαθμό καθώς το κράτος κλείνει γρήγορα τη νομική τρύπα. Ας μην ψηνόμαστε λοιπόν τόσο εύκολα. Ας μην πιστεύουμε πως άλλοι πιο "ειδικοί" από μας θα λύσουν με μαγικούς και καθώς πρέπει τρόπους τα προβλήματα μας.
Να ξεκαθαρίσουμε πως τα παραπάνω καθόλου δεν σημαίνουν πως θα αρνηθούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε τρόπο, και τα δικαστήρια αν υπάρχει λόγος, προκειμένου να κερδίσουμε έστω και κάτι δευτερεύον. Δεν χαρίζουμε τίποτα, αλλά δεν τρέφουμε και αυταπάτες πως το συνολικό πρόβλημα θα λυθεί με τέτοιους τρόπους.
Ειπώθηκε επίσης πως εδώ που φτάσανε τα πράγματα θα πρέπει να χαιρετηθούμε και να φυλάξουμε μονάχα τις αναμνήσεις μας από όλα αυτά τα χρόνια στο Αμαλία Φλέμιγκ.
Ετούτη η άποψη έχει ειλικρίνεια. Στην ουσία της όμως συμπυκνώνει όλες τις παραπάνω απόψεις. Για την ακρίβεια είναι το άμεσο αποτέλεσμά τους. Είναι η άποψη που οδηγεί στην ήττα.
Αρκετές δεκαετίες, ολόκληρες γενιές, μεγαλώσαμε ακούγοντας από τηλεοράσεως (κυρίως) τις πατρικές συμβουλές της εξουσίας: Μακριά από κόμματα και πολιτική, σπούδασε εσύ να φας τον άλλο με τα προσόντα σου, η ψήφος σου είναι η δύναμή σου. Οι "εκπρόσωποι" θα σου λύσουν το πρόβλημα. Ούτως ειπείν Κυβερνήσεις, κόμματα της εξουσίας, συνδικαλιστικές ηγεσίες και στην ανάγκη ο"γνωστός", το μέσο, το γλείψιμο... Προς Θεού όμως μη γίνεις λαϊκιστής και τρέχεις σε τίποτα διαδηλώσεις,! Εσύ ασχολήσου με το δάνειο και άραξε (καναπές και Πρετεντέρης)!
Ευτυχώς για μας όμως υπάρχει και η άποψη που λέει πως αν δεν αγωνιστούμε εμείς αυτοπροσώπως δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα. Η ανθρώπινη ιστορία αποδείχνει πως το ισχυρότερο όπλο απέναντι στην αδικία στην εξαθλίωση και στον εξευτελισμό είναι η ζωντανή πίεση του κόσμου. Πως η εξουσία δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα αν δεν πιεστεί με πολιτικούς μάλιστα όρους. Στο νοσοκομείο έχουμε καταφέρει να ασκήσουμε πίεση, γι΄αυτό και η επίθεση έχει ενταθεί. Τους πονάει και τους κόφτει όταν αυτοί μας απολύουν και μεις συνεχίζουμε να κάνουμε συγκεντρώσεις, να αντιστεκόμαστε και κυρίως να απευθυνόμαστε στην κοινωνία και να κερδίζουμε στηρίγματα. Κάθε άνθρωπος που πείθεται από τον αγώνα μας, παίρνει κουράγιο και μας στηρίζει, συγχρόνως καταδικάζει την Κυβέρνηση και την Τρόικα, παίρνει θέση απέναντί της. Είναι λίγο αυτό; Και τέλος πάντων πόσο ισχυροί είναι; Ακόμα και αν κερδίσουν αυτή τη μάχη, είναι σίγουρο πως θα κερδίσουν την επόμενη; Από την άλλη, εμείς, όπου κι΄ αν βρεθούμε δεν πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας;
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΙ
ΝΕΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ.
ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΠΩΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ.
ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΣΤΕ! ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΣ!
Σημ: Θερμά συγχαρητήρια σ' όσους κατάφεραν να διαβάσουν αυτό το μακρινάρι. Είναι κι΄ αυτό "κέρδος".
ΠΗΓΗ:ertopen.com