Πολλές φορές, ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης, έχει στοχοποιηθεί το
δημόσιο και ειδικότερα ο δημόσιος τομέας ως κύρια υπεύθυνος για το
μεγάλο δημόσιο χρέος και τη γενικότερη οικονομική κρίση. Αυτό έγινε,
φυσικά, σκόπιμα από τις μνημονιακές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ, αφενός για
να αποκρύψουν τις πραγματικές αιτίες του τεράστιου δημόσιου χρέους και
αφετέρου για να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη για το μεγάλο ξεπούλημα
της δημόσιας περιουσίας και του δημόσιου πλούτου.
Οι δημόσιες υπηρεσίες έπρεπε να υποβαθμιστούν και να συρρικνωθούν για
να ξεπουληθούν αντί πινακίου φακής σε ιδιώτες. Ενθυμούμαστε όλοι την
πολυδιαφημιζόμενη απογραφή των εργαζομένων στο δημόσιο το 2010 (επί
Ραγκούση), όταν ο συνολικός αριθμός που κατεγράφη, δεν ταίριαζε με τους
μύθους που ήθελαν να καλλιεργήσουν, ουσιαστικά απεκρύβη.
Τα ίδια γίνονται και τώρα και πρωταγωνιστούν στην παραποίηση της
αλήθειας η κυβέρνηση και όλα τα μνημονιακά κόμματα. Κανείς δεν
αμφισβητεί τα προβλήματα του δημοσίου τα οποία υπήρχαν και υπάρχουν
εξαιτίας των κομμάτων που κυβέρνησαν και κυβερνούν τα οποία θεωρούσαν
και θεωρούν το δημόσιο λάφυρο του εκάστοτε νικητή των εκλογών.
Είναι εξωφρενικό, όμως, οι πραγματικοί υπεύθυνοι γι αυτά τα
προβλήματα να βγαίνουν και ως τιμητές αυτής της κατάστασης και να
κουνούν το δάκτυλο, σε εργαζόμενους αλλά και σε πολίτες που θέλουν να
εξυπηρετηθούν ειδικά από υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας. Η αλήθεια, όμως,
είναι διαφορετική.
Μύθος πρώτος: Μεγάλος αριθμός υπαλλήλων
Σύμφωνα με τα στοιχεία και τα συμπεράσματα της πρόσφατης έρευνας του
Κοινωνικού Πολυκέντρου της ΑΔΕΔΥ για την απασχόληση και τις αμοιβές στο
Δημόσιο Τομέα, ο αριθμός εργαζομένων στο δημόσιο και στο ευρύτερο
δημόσιο, δηλαδή δημόσια διοίκηση, εκπαίδευση, υγεία, άμυνα, κοινωνική
ασφάλιση, αριθμεί συνολικά σε τακτικό και έκτακτο προσωπικό 653.463
εργαζόμενους για το 2015 και αποτελεί η απασχόληση στο δημόσιο το 8,80%
της συνολικής απασχόλησης και είναι αισθητά χαμηλότερο από άλλες
ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία, το Λουξεμβούργο, οι Σκανδιναβικές χώρες
κ.α.
Στην Ελλάδα, όμως, έχει μειωθεί συνολικά ο οικονομικά ενεργός
πληθυσμός λόγω ανεργίας και μετανάστευσης νέων κατά 1.126.403 άτομα.
Μύθος δεύτερος: Το δημόσιο δε μειώνεται
Παρουσιάζεται ότι οι απασχολούμενοι στο δημόσιο έχουν σταθερή
εργασιακή σχέση και ο αριθμός τους μένει αναλλοίωτος. Η αλήθεια είναι
ότι κατά την περίοδο 2009-2016 μειώθηκε το προσωπικό κατά 221.324
εργαζόμενους. Το τακτικό προσωπικό που αποχωρεί δεν αναπληρώνεται στα
πλαίσια των περιοριστικών περικοπών παρά μόνο κατά 15,6% και οι όποιες
προσλήψεις πραγματοποιούνται είναι μόνο με ελαστικές μορφές απασχόλησης
και ιδιαίτερα σε πολύ κρίσιμους τομείς, όπως είναι η παιδεία και η υγεία
που τα αντίστοιχα ποσοστά αναπλήρωσης με μόνιμο προσωπικό είναι της
τάξης του 5,6% και του13,8%.
Μύθος τρίτος: Σταθερή εργασιακή σχέση
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται συνεχής αύξηση του αριθμού και του
ποσοστού των εργαζομένων με καθεστώς προσωρινής απασχόλησης που στην
τετραετία 2012-2015 αυξάνεται από το 10,3% στο 13,2% της συνολικής
απασχόλησης αλλά παράλληλα το ποσοστό των προσλήψεων με συμβάσεις
εργασίας αορίστου χρόνου ιδιωτικού δικαίου, κατά την περίοδο 2013-2016
εκτινάσσεται από το 10,3% σε 28,5% περιορίζοντας τις προσλήψεις με
καθεστώς δημοσίου υπαλλήλου.
Παράλληλα, εφαρμόστηκαν κατά την περίοδο των μνημονίων μια σειρά
μέτρα που οδήγησαν στην έξοδο εργαζόμενους του δημόσιου τομέα όπως
κατάργηση θέσεων, εφεδρεία, διαθεσιμότητα αναγκαστική συνταξιοδότηση
κ.α.
Τέλος, η θεσμοθέτηση της μερικής απασχόλησης σε όλο το φάσμα του
δημόσιου τομέα αλλά και η εκτεταμένη κρίση της κοινωφελούς εργασίας στο
δημόσιο των 5μηνων και 8μηνων συμβάσεων για «ωφελούμενους» αποδεικνύουν
την παρουσία των πολλαπλών εργασιακών ταχυτήτων στο δημόσιο.
Μύθος τέταρτος: Υψηλές αποδοχές
Οι μειώσεις των μισθών στο δημόσιο κατά τα μνημονιακά χρόνια είναι
πολύ μεγάλες και άρχισαν ήδη από τις αρχές του 2010 πριν καν ψηφιστεί το
πρώτο μνημόνιο. Οι μειώσεις είναι οριζόντιες και ξεπερνάνε το 30% σε
κάποιες δε περιπτώσεις έφτασαν και ξεπέρασαν το 50%.
Συνολικά, έγιναν και γίνονται θεσμικές παρεμβάσεις στο δημόσιο τάχα
για την αποκομματικοποίηση που πραγματικό στόχο έχουν την εκχώρηση
αρμοδιοτήτων στον ιδιωτικό τομέα και την κατάργηση οργανικών θέσεων. Η
αξιολόγηση στο δημόσιο την οποία έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση ως
μνημονιακή υποχρέωση δεν έχει στόχο την σωστή αξιολόγηση του προσωπικού
με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου αλλά την
αξιολόγηση υπηρεσιών με στόχο την κατάργησή τους διότι πρέπει να
εκχωρηθούν σε κάποιες ιδιωτικές εταιρίες αλλά και την είσοδο ιδιωτών
στην ηγετική ιεραρχία.
Αυτά θα έχουν καταστροφικές συνέπειες για τους ίδιους τους πολίτες.
Η κατάργηση υπηρεσιών, νοσοκομείων, σχολείων, υπηρεσιών κοινωνικής
προστασίας, θα βλάψει κύρια τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα (αυτό
φαίνεται ήδη ) αλλά και η χρησιμοποίηση ιδιωτών σε ηγετικές θέσεις, τους
οποίους δεν δεσμεύει κανένα νομικό πλαίσιο, και οι οποίοι θα μπορούν να
λειτουργούν ως ελεγκτές όσο είναι στο δημόσιο και ως ελεγχόμενοι όταν
επιστρέψουν στον ιδιωτικό τομέα μόνο προβλήματα θα δημιουργήσει.
Το σίγουρο είναι ένα. Το δημόσιο και οι δημόσιες υπηρεσίες ως
κοινωνικά αγαθά πρέπει να κατοχυρωθούν και να αναβαθμιστούν για να
παρέχουν υπηρεσίες στους πολίτες οι οποίοι φορολογούνται άγρια γι’
αυτές.
Μείωση του δημοσίου σημαίνει λιγότερα νοσοκομεία, λιγότερα σχολεία,
μεγαλύτερη ταλαιπωρία και οικονομική επιβάρυνση για τον φορολογούμενο,
περίθαλψη και μόρφωση μόνο για όσους έχουν να πληρώσουν.
* Η Δέσποινα Σπανού είναι πρώην
μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ.πηγή: http://ygeionomikoi.gr