Υπό μία
έννοια, η οικονομική κρίση στάθηκε αφορμή ώστε ένα μεγάλο κομμάτι της
κοινωνίας να βγάλει τις ανειλημμένες ιδεολογικές -και μη- υποχρεώσεις
της στη φόρα. Σε ένα κρεσέντο αλληλοφαγωμάρας την μία τα έβαλε με τους
δημοσίους υπαλλήλους, την άλλη με την τεμπέλικη φυσιογνωμία του έλληνα
με λίγη γαρνιτούρα από το «οι έλληνες δεν πέρασαν ποτέ διαφωτισμό». Το
αστικό μπλοκ εξουσίας βρήκε τις τέλειες νότες πάνω στις οποίες
τραγούδησε την ιστορία της οικονομικής κρίσης – τουλάχιστον για τον
πρώτο καιρό που υπήρχε μία ζεστή μικροαστική φλέβα στην Ελλάδα. Στη δική
μας περίπτωση, τον ρόλο του πρίγκιπα τον έπαιξε ο Ωραίος Ευρωπαίος, που
σφάζοντας το υπερτροφικό κράτος και την θάλασσα από τους συνδικαλιστές
απελευθερώνει την Ελλάδα από τα βαρίδια της μεταπολίτευσης.
Όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, στη βάση
των συμπερασμάτων μίας έρευνας που διεξήγαγαν οι Rocholl και Stahmer από
ότι φαίνεται ο πρίγκιπας είναι ένα αιμοσταγής βρικόλακας που συντηρεί
την πριγκίπισσα μόνο και μόνο για να την τρώει το βράδυ.
Τα χρήματα που
δόθηκαν για την «διάσωση της Ελλάδας» στη συντριπτική πλειοψηφία τους
επέστρεψαν πίσω με την μορφή χρεών και τοκοχρεολυσίων.
Καλά τα παραμύθια
ωστόσο μερικές απλές εμπειρικές έρευνες είναι σε θέση να σπάσουν αρκετά
ιδεολογήματα με τα οποία ντύθηκε η υπόθεση της χρηματοδότησης.