To «σχέδιο Ανάν Νο 2»
βρίσκεται προ των θυρών για την Κύπρο. Το κοινό ανακοινωθέν στο οποίο
κατέληξαν η ελληνοκυπριακή με την τουρκοκυπριακή πλευρά μοιάζει
περισσότερο με πρόπλασμα συμφωνίας και λιγότερο με προκαταρκτικό πεδίο
συνομιλιών.
Ας δούμε τα δεδομένα:
Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
Πρώτο: Η κοινή
διακήρυξη περιγράφει ένας καθεστώς συγκεκαλυμμένης διχοτόμησης. Παρά τις
διατυπώσεις και το επικάλυμμα της ομοσπονδίας, θα υπάρχουν δύο κράτη
(«states» στο αγγλικό κείμενο που κάποιοι μεταφράζουν ως «πολιτείες»,
πράγμα που δεν αλλάζει την ουσία). Σε ό,τι αφορά τις αρμοδιότητες των
κρατών και της «ομοσπονδίας» στα σημεία 3 και 4 της διακήρυξης
σημειώνεται χαρακτηριστικά και σκόπιμα αντιφατικά, ότι: «3. (...) Το
ομοσπονδιακό Σύνταγμα θα προνοεί επίσης ότι το κατάλοιπο εξουσίας θα
ασκείται από τα συνιστώντα κράτη/πολιτείες. Τα συνιστώντα κράτη/
πολιτείες θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, μακριά
από επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Οι ομοσπονδιακοί
νόμοι δε θα καταπατούν τις νομοθεσίες των συνιστώντων κρατών/πολιτειών
που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες των συνιστώντων κρατών/πολιτειών και οι
νομοθεσίες των συνιστώντων κρατών/πολιτειών δε θα καταπατούν
ομοσπονδιακούς νόμους που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της ομοσπονδιακής
κυβέρνησης (…). Καμιά από τις δυο πλευρές δε θα μπορεί να διεκδικεί εξουσία ή δικαιοδοσία στην άλλη».
«4. (…) Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα θα ορίζει ότι η ενωμένη κυπριακή
ομοσπονδία θα αποτελείται από δύο συνιστώντα κράτη/πολιτείες με ίσο
καθεστώς (…)».
Συνεπώς: Οσο κι αν
στο κείμενο διαβεβαιώνεται ότι η διχοτόμηση και η απόσχιση απαγορεύεται,
αυτή πραγματοποιείται στην πράξη αφού αναφέρεται σε κράτη (πολιτείες)
με ξεχωριστές εξουσίες. Το σημαντικότερο: Αναγνωρίζονται και παγιώνονται
τα δεδομένα της τουρκικής εισβολής και κατοχής του 1/3 του νησιού.
Δεύτερο: Από την
πρώτη στιγμή της τουρκικής εισβολής, στις 20 Ιουλίου του 1974, το
Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ προσδιόρισε με ψηφίσματά του, τόσο το
χαρακτήρα του προβλήματος, όσο και τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές
της λύσης του. H απόφαση 3212 (XXIX) της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το
Νοέμβρη του 1974: «1. Καλεί όλα τα κράτη να σέβονται την κυριαρχία,
ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου. (…). 3. Απαιτεί άμεσο τερματισμό της ξένης στρατιωτικής επέμβασης στην Κυπριακή Δημοκρατία (…) 4.
Ζητεί την αποχώρηση χωρίς καθυστέρηση από την Κυπριακή Δημοκρατία του
ξένου στρατιωτικού προσωπικού, που βρίσκεται εκεί πέραν των προνοιών
διεθνών συμφωνιών (…)». Στη συνέχεια και μετά τη συμφωνία Μακάριου –
Ντενκτάς το 1977 γίνεται δεκτή η πρόταση της «διζωνικής, δικοινοτικής
ομοσπονδίας» η οποία και ενσωματώνεται ουσιαστικά στα ψηφίσματα και τις
αποφάσεις του ΟΗΕ.
Συνεπώς: Στα 40
χρόνια του κυπριακού δράματος, μια απλή σύγκριση των αποφάσεων της
διεθνούς κοινότητας με ό,τι εμφανίζεται σήμερα σαν «λύση», καθιστά
προφανή τη διολίσθηση…
Τρίτο: Πριν 10
χρόνια, όταν η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ, μας έλεγαν ότι η ένταξη «θα έλυνε»
το πρόβλημα της εισβολής και της κατοχής της από τον «Αττίλα». Τι
συμβαίνει στην πραγματικότητα; Η Κύπρος, όχι μόνο παραμένει διαιρεμένη,
αλλά έχουμε φτάσει και στο σημείο η Τουρκία (που θέλει να μπει στην ΕΕ)
να μην αναγνωρίζει την Κύπρο και οι «εταίροι» να της κάνουν πλάτες! Στην
πραγματικότητα, με την Κύπρο συνέβη ό,τι και με την Ελλάδα: Η Ελλάδα
βρίσκεται στην ΕΕ, αλλά ποτέ και σε καμία ελληνοτουρκική κρίση, από
S-300 μέχρι Οτσαλάν, κι από «Σισμίκ» μέχρι Ιμια, η ΕΕ που τάχα μου θα
«διασφάλιζε την ασφάλεια της Ελλάδας έναντι του εξ ανατολών κινδύνου»,
δεν κούνησε το δαχτυλάκι της. `Η κι όταν το κούνησε, ήταν για να πιέσει
τη «σύμμαχο» Ελλάδα. Ποτέ και σε καμία περίπτωση από την εποχή
που η Ελλάδα (εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο), εντάχθηκε στην ΕΕ, το
Κυπριακό δεν προχώρησε, με κορυφαίο αποτέλεσμα αρνητικής εξέλιξης το
«σχέδιο Ανάν». Ποτέ και σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι η
Βρετανία (εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο) ήταν μέλος της ΕΕ, δεν απέτρεψε
την εισβολή του «Αττίλα» και τη διαιώνιση της κατοχής του νησιού.
Συνεπώς: Το
παράδειγμα της Κύπρου απαντά σε όλους, όσοι χρόνια τώρα προσπαθούν να
μας πείσουν ότι η ΕΕ είναι η «εγγύηση» τάχα για την εδαφική κυριαρχία
και για τα δικαιώματα των λαών, ότι είναι τάχα «μονόδρομος». Όχι μόνο η
ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά έχουμε φτάσει στο
άκρον άωτον: Να πιέζεται, όχι η Τουρκία, αλλά η Κύπρος, από τους κατά τα
λοιπά «εταίρους» της, για να υπογράψει την ίδια της την
(ευρω)διχοτόμηση!
(Συνεχίζεται…)
ΠΗΓΗ:enikos.gr