Ουδείς, πλέον,
εκπλήσσεται: Τσοχατζόπουλοι, Μαντέληδες, Τσουκάτοι, «αναψυκτήρια»,
«κότερα», χρηματιστηριακές φούσκες, δομημένα ομόλογα, Βαβύληδες,
Βατοπέδια, Τομπούλογλου, υποβρύχια που γέρνουν, γερμανικές εταιρείες που
«λαδώνουν» κατά το δοκούν, εξοπλιστικά, «λίστες Λαγκάρντ», λεηλασία του
δημόσιου χρήματος.
Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ένα απίστευτο φαγοπότι. Σε ένα διαρκές «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του». Που εξελίσσεται πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού. Κι
όμως κάθε φορά που η μπόχα ξεχειλίζει δεν χάνουν ευκαιρία να δώσουν το
παρών κι εκείνοι οι πρόθυμοι κλόουν, οι έτοιμοι να υποδυθούν ότι... «πέφτουν από τα σύννεφα».
Τι υποκρισία!
Αλήθεια, δεν τους έχει ενημερώσει κανείς ότι ζουν στη χώρα που η
κυβέρνηση έκανε εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη «Ζήμενς»; Εξωδικαστικό
συμβιβασμό σύμφωνα με τον οποίο η «Ζήμενς έχει αναλάβει να
χρηματοδοτήσει πρόγραμμα υπέρ της... διαφάνειας. Η «Ζήμενς»! Ώρα είναι να βάλουν και καμιά ΜΚΟ... ναρκαλιευτών για να «ελέγξει» τις ΜΚΟ...
Λέξεις καθημερινής
χρήσης και έννοιες αειθαλείς: «Λάδωμα», μίζα, ρουσφέτι. διαφθορά,
διαπλοκή, ο «γνωστός», η αδιαφάνεια, η συναλλαγή, η κομπίνα, η
διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η αξιοποίηση της πολιτικής εξουσίας ως
εφαλτήριο ατομικού πλουτισμού.
Αλλά: Όλα αυτά είναι
«φυσικά φαινόμενα»; Αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί
τους οι ...μετεωρολόγοι. Όλα αυτά είναι προϊόν της «κακής ανθρώπινης
φύσης»; Τότε δεν θα ζητούσαμε τα ρέστα από την πολιτική εξουσία, μα από
τους ψυχολόγους, άντε και από μερικούς ...ψυχιάτρους.
Προφανώς η σαπίλα
που μας περιβάλει συνιστά ένα εξόχως πολιτικό ζήτημα. Που μετά από τόσες
απόπειρες... κάθαρσης, η βρωμιά της αποδεικνύεται απείρως ανθεκτικότερη
από όλες μαζί τις διακηρύξεις περί «εξυγίανσης». Που οφείλεται,
επομένως, αυτή η διαχρονικότητα του προβλήματος αν όχι στο γεγονός ότι η
ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα
του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του;
Ο φαύλος κύκλος της
διαφθοράς – ό,τι κι αν λένε οι «αντιδογματικοί» και «ανοιχτόμυαλοι»
εξορκιστές τέτοιων αναλύσεων - έχει ένα βασικό προστάτη, τροφοδότη,
«νονό»: Είναι η ταξική διάρθρωση του συστήματος της «ελεύθερης αγοράς».
Εκεί γεννιέται και αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς. Μιας και,
τελικά, η πολιτική διαφθορά, η πολιτική της διαφθοράς, και η
διαφθορά της πολιτικής, δεν αποτελούν παρά έκφραση (και αποτέλεσμα) της
καταχρηστικής άσκησης εξουσίας εκ μέρους του ισχυρού εις βάρος του
αδύναμου.
Θεμέλιος λίθος αυτού
του συστήματος, που οι διαχειριστές του έχουν καθίσει πάνω στο σβέρκο
της κοινωνίας, είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από κει
ξεκινάνε όλα τα υπόλοιπα, τα απόβλητα, τα παράγωγα: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το «δούναι και λαβείν», το «κλέψε για να έχεις», ο «μπάρμπας στην Κορώνη», το «μέσο», οι «άκρες» στους «υψηλά ιστάμενους». Αυτά είναι τα «δόγματα» της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας του συστήματός τους.
Στο διεφθαρμένο τους σύστημα δεν έπαψε ποτέ «το ψάρι (να) βρωμάει από το κεφάλι». Αλλά
φυσικά, όσο πιο διεφθαρμένος είσαι, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη για
«συνενόχους» και «συνυπεύθυνους». Όσο περισσότερο αφήνεις νηστικούς τους
πολλούς, τόσο περισσότερο διατείνεσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»...
Ως εκ τούτου
προσπαθείς να «λαδώνεις» το σύστημα μέχρι το τελευταίο του γρανάζι και
να «νομιμοποιήσεις» την αθλιότητά σου με την κλασική συνταγή: Διαχέοντας
σε όλη την κοινωνία το φαινόμενο της διαφθοράς. Ταξικά πάντα: Στα
«ανώτερα κλιμάκια», η διαφθορά (όταν δεν είναι θεσμοθετημένη με νόμους
και χοτζέτια) εμφανίζεται με μαύρες συναλλαγές κάτω από τραπέζια
στρωμένα με χαβιάρια. Στο επίπεδο του «κοσμάκη» εκδηλώνεται με το
«φακελάκι».
Δεδομένου ότι η
διαφθορά δεν μπορεί να κρυφτεί οι εναλλασσόμενοι στον κυβερνητικό θώκο
ήταν ανέκαθεν αναγκασμένοι να την ομολογούν, αλλά, ταυτόχρονα, να
αγκομαχούν να την ερμηνεύσουν με βολικό, για την ιδεολογία, την
κοσμοθεωρία και, εν τέλει, το πολιτικό τους σύστημα, τρόπο: Δε φταίει το
κοινωνικο-πολιτικό μας σύστημα, λένε. Φταίει η «αδυναμία» του κράτους, η
κομματοκρατία, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί...
Πέραν του ότι όλα τα
παραπάνω είναι πλευρές εκείνου ακριβώς που προσπαθούν να αθωώσουν,
δηλαδή, του κοινωνικο-πολιτικού τους συστήματος, είναι και αστείο να
καμώνονται ότι μέρος της «δουλειάς» τους είναι η πάταξη της διαφθοράς. Η
«δουλειά» τους είναι άλλη:
- Να δίνουν «θαλασσοδάνεια» στους κεφαλαιοκράτες.
- Να ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία.
- Να κάνουν πλάτες στη φοροδιαφυγή και στην αισχροκέρδεια.
- Να τάζουν διορισμούς σε «ωφελούμενους» των 300 ευρώ!
- Να «μοιράζουν» έργα. Ν
- Να κατανέμουν την «πίτα».
- Να κάνουν «κολεγιές» με τους ισχυρούς και να διαμορφώνουν, αντικειμενικά, το εύφορο έδαφος για τα κάθε λογής «μπουμπούκια» και «λαμόγια».
Έτσι «δουλεύει» το
σύστημα. Ανεξαρτήτως ποιος ταγός το υπηρετεί, ανεξάρτητα ποιο κόμμα το
διαχειρίζεται. Κι όταν, από καιρό σε καιρό, μέσα στο «γενικό χαμό»
σπάσει κανένα απόστημα, αρχίζει το πανηγύρι! Με εναλλασσόμενους ρόλους:
Όταν κυβερνούσαν οι
Βένετοι ήταν οι Πράσινοι που τους κατήγγειλαν για τις «ακαθαρσίες». Κι
όταν κυβερνούσαν οι Πράσινοι ήταν οι Βένετοι που το έπαιζαν «τιμωροί»
και «εισαγγελείς». Τώρα που κυβερνάνε μαζί, μαζί αλληλοκαταγγέλλονται,
αλλά και μαζί τα κουκουλώνουν για να παραστήσουν τους «αδιάφθορους»!
Το έργο παίζεται
συνήθως προεκλογικά και κρατάει από μερικές βδομάδες μέχρι μερικούς
μήνες. Κατά τη διάρκειά του, όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παράσταση,
διώκτες και διωκόμενοι, κυβερνώντες και πρώην κυβερνώντες, εργολάβοι της
αρπαγής και «παπαγαλάκια», ευυπόληπτοι ταγοί και «αρπαχτικά»,
εμφανίζονται να δηλώνουν: «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»!
Βέβαια, το μόνο μαχαίρι που βλέπει ο λαός είναι εκείνο της ρήσης που λέει: «Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι»! Επομένως, το θέμα (που δεν μπορεί να παραπέμπεται στην «Δευτέρα Παρουσία») είναι να αλλάξει χέρια το «μαχαίρι». Τουτέστιν: η εξουσία.
Κι από την ιδιοκτησία των σφετεριστών, το «μαχαίρι», η εξουσία, να
περάσει στα χέρια του λαού. Ενός λαού προδομένου, λεηλατημένου,
πτωχευμένου, που βλέπει – οι σφετεριστές και οι κολαούζοι τους - να του
ρημάζουν τον «κήπο» που με ιδρώτα και αίμα καλλιεργεί.
Να αλλάξει χέρια το «μαχαίρι»!
Τι πιο ηθικό από αυτό! Γιατί, τελικά, η ηθική στην πολιτική δεν ήταν
και δεν θα είναι ποτέ μέγεθος ανεξάρτητο από την πολιτική ηθική που το
βασικό προσδιοριστικό της στοιχείο είναι τούτο: Το είδος των συμφερόντων
που η εκάστοτε πολιτική υπηρετεί. Άλλη ηθική παράγεται από την πολιτική
που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού κι άλλη ηθική από την πολιτική που
υπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που κάθονται πάνω στο σβέρκο του λαού.
ΠΗΓΗ:enikos.gr