Στη καθομιλουμένη αγγλική, όταν κάποιος θέλει να δηλώσει το αυτονόητο, αναρωτιέται ρητορικά «Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος; Είναι ο Πάπας καθολικός;».
Αυτά στις ΗΠΑ, όπου παρακολουθείται οτιδήποτε περνάει από καλώδιο,
οπτική ίνα ή ερτζιανά κύματα. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε Πάπα, ούτε
δάση. Όμως, στη χώρα, που εκτός από τη δημοκρατία γεννήθηκαν οι κυνικοί
και οι σοφιστές, και όπου το 27% ακόμα και σήμερα δεν θεωρεί εγκληματική
συμμορία τη Χρυσή Αυγή, τίποτε δεν θεωρείται αυτονόητο. Εκτός από ένα: «Παρακολουθεί η κυβέρνηση τα τηλέφωνά μας;» Η απάντηση, βασισμένη στην ιστορική εμπειρία, είναι «Ναι και όχι μόνον αυτή».
Του Πρόδρομου Σεϊτανίδη
Εντάξει, το να θέλεις να ξέρεις τα μυστικά του εχθρού είναι εκ των ων ουκ άνευ στον πόλεμο, το ‘λεγε κι ο Κλαούζεβιτς (υποθέτω). Κι ο πολυμήχανος Οδυσσέας έριχνε κάνα αυτάκι, όποτε μπορούσε, κι ο Άμλετ κρυβότανε πίσω από τις κουρτίνες, για να κρυφακούσει τους σφετεριστές του θρόνο του σάπιου βασίλειου της Δανιμαρκίας. Βρισκόμαστε, όμως, σε πόλεμο; Είμαστε τόσο επίφοβοι ώστε να θεωρούμαστε εχθροί; Τι κάνουν, είπαμε, οι αρκούδες στο δάσος;
Σε περιόδους πολιτικής αστάθειας, η επισφαλής κυβέρνηση είναι δεδομένο πως μετέρχεται όποιων μέσων διαθέτει, για να ισχυροποιηθεί. Μας το ‘δειξε αυτό μια και καλή, το σκάνδαλο «Γουοτεργκέιτ» στις ΗΠΑ με τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων των Δημοκρατικών, που έστειλε τον Πρόεδρο Νίξον στην πολιτική λήθη, μουρμουρίζοντας το ιστορικό «I am not a crook!». Σε περιόδους πολιτικής σταθερότητας, πάλι, η παράνοια της εξουσίας οδηγεί τον Ηγέτη στις παρακολουθήσεις για να σιγουρευτεί πως δεν του πριονίζει κανένας τα καρεκλοπόδαρα. Δεκάδες είναι εδώ τα παραδείγματα, αν και σαφώς η κατάσταση δεν μας αφορά. Ας αναφέρουμε, μόνο, τη χρόνια ανασφάλεια του Στάλιν, για να τσιμπήσει κι ο Μουρούτης.
Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που από την εποχή των Πελασγών και δώθε για πολλά μπορεί να καυχηθεί αλλά όχι και για πολιτική σταθερότητα, οι ωτακουστές ήταν πολύ διαδεδομένοι, αν και ελάχιστα δημοφιλείς. Στην ψυχροπολεμική περίοδο είχαμε το διαδρομιστή, τον ψιθυριστή, το ρουφιάνο, το θυρωρό, τον ασφαλίτη με την τρύπια εφημερίδα και άλλες κοσμαγάπητες φιγούρες. Τηλέφωνα, τότε, διέθεταν μόνο εκείνοι που έτσι κι αλλιώς θα διέταζαν τις παρακολουθήσεις ή θα ωφελούνταν από δαύτες. Η επέκταση του τηλεφωνικού δικτύου άνοιξε πεδίον δόξης λαμπρόν για τους ωτακουστές. Για τη Χούντα και τη Μεταπολίτευση δεν διαθέτουμε στοιχεία για την παρακολούθηση τηλεφώνων, είτε διότι οι «υπερεσίαι» άργησαν να προσαρμοστούν τεχνολογικά, είτε γιατί έκαναν τη δουλίτσα τους διακριτικά και σε περιορισμένο κύκλο.
Η μαζικοποίηση των παρακολουθήσεων αρχίζει με την αύξηση των δυνατοτήτων των τηλεφωνικών κέντρων μέσω της ψηφιακής τηλεφωνίας. Δεν είναι τυχαίο πως και τα δύο αυτά φαινόμενα ξεκίνησαν από τον ίδιο άνθρωπο: τον μακαρίτη Θεοφάνη Τόμπρα. Απόστρατος λοχαγός των διαβιβάσεων και φανατικός ΠΑΣΟΚος, ο Τόμπρας έλυνε και έδενε στον ΟΤΕ, του οποίου υπήρξε στέλεχος και αργότερα διοικητής. Κατά το δεύτερο ήμισυ τη δεκαετίας του ΄80, η οποία κορυφώθηκε με το «βρώμικο ‘89», ο Τόμπρας ήταν το μάτι και –κυρίως- το αυτί του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1989 παραπέμφθηκε στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, μαζί με τον Αντρέα και τον μακαρίτη Κώστα Τσίμα, διοικητή της ΕΥΠ για τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων. Αναρίθμητα πιπεράτα ακούστηκαν στον Τύπο της εποχής αλλά εμένα μου είχε καρφωθεί το γεγονός πως οι παρακολουθήσεις γίνονταν με μαγνητοφωνάκια από το ΚΑΦΑΟ του παρακολουθούμενου και πως μπορούσαμε εύκολα να διαπιστώσουμε αν παρακολουθείται η γραμμή μας, εάν τα συρματάκια της σύνδεσής μας στο ΚΑΦΑΟ είχαν πρόσφατα γδαρσίματα, σημάδι ότι είχε ενωθεί πάνω τους το μαγνητοφωνάκι.
Κι ενώ εγώ προσπαθούσα ακόμα, σαν χαζό, να μάθω πώς ανοίγει το ΚΑΦΑΟ μου για να ελέγξω τα συρματάκια, ο ΟΤΕ πέρασε στην επόμενη γενιά τηλεφωνίας και παρακολουθήσεων. Φεύγοντας από τον ΟΤΕ, ο Τόμπρας άφησε πίσω του μια μεγάλη σύμβαση με την (Ω, τι έκπληξη! Σαν τις αρκούδες στο δάσος!) Siemens για την ψηφιοποίηση των τηλεφώνων. Η οικουμενική κυβέρνηση, μη μπορώντας να απαλλαγεί απ’ αυτήν, έδωσε ένα μέρος της δουλειάς στην Intracom του Κόκκαλη («του γιού του Πέτρου!» όπως είχε πει στη σχετική συζήτηση των αρχηγών της κυβέρνησης ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης). Όμως, ο Τόμπρας είχε αφήσει πίσω του και κάτι άλλο: μια ομάδα τεχνικών με βαθύτατη γνώση των υποκλοπών, μεταξύ των οποίων ξεχώριζε (και όχι μόνο λόγω αναστήματος) και έλαμπε (και όχι μόνο ένεκα καραφλίτσας) ο Χρήστος Μαυρίκης, ο έτερος διεκδικητής του τίτλου του «Εθνικού Κοριού».
Αν ο Τόμπρας είχε στρατευθεί στην υπόθεση των υποκλοπών, αφήνοντας πού και πού κανένα από τα παληκάρια του να κάνει και καμιά «δουλίτσα» για κάνα κερατά ή κάποιον ιδιωτικό ντετέκτιβ, ο Μαυρίκης διέθεσε τις υπηρεσίες του στην ελεύθερη αγορά. Όποιος χτύπαγε τις τιμές, έπαιρνε και κασετούλες! Φυσικά, προνομιακός πελάτης υπήρξε το γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (δια μέσου του διαβόητου στρατηγού Γρυλάκη, της ΕΥΠ) αλλά αυτό δεν αποθάρρυνε τον πολυμήχανο κοριοπατέρα να παγιδεύσει τα τηλέφωνα και της Ντόρας Μπακογιάννη! Αυτό ισχυρίζεται τηλεγράφημα της Αμερικάνικης πρεσβείας προς το Στέητ Ντηπάρτμεντ, το οποίο διέρρευσε (χεχε!) με τα Wikileaks. Φυσικά, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης («γιατί να ΜΗΝ το κρύψομε, άλλωστε;») αποποιήθηκε κάθε ευθύνη, το γεγονός ωστόσο είναι πως στις εφημερίδες της εποχής διέρρεαν τακτικά συνομιλίες πολιτικών και όχι μόνον.
Κι ενώ εγώ ακόμη έψαχνα το ΚΑΦΑΟ μου, η Ελλάδα έμπαινε στην εποχή της κινητής τηλεφωνίας. Η οποία, στην αρχή, διαφημιζόταν ως απόρθητη στις παρακολουθήσεις, σε τέτοιο βαθμό ώστε ειδικοί του ΟΤΕ συνιστούσαν στον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και τη σύζυγό του Μιμή να επικοινωνούν με κινητά τηλέφωνα, αγορασμένα με άλλο όνομα, και όχι από τη «θωρακισμένη» γραμμή του «κωλόσπιτου» της Εκάλης. Λίγο αργότερα, στην κρίση των Ιμίων, ο Σημίτης και ο Πάγκαλος προτίμησαν να επικοινωνούν με κινητά τηλέφωνα παρά με τα κρυπτογραφημένα συστήματα διαβιβάσεων του Πενταγώνου. Ο Α/ΓΕΕΘΑ επικοινωνούσε με τον τοπικό διοικητή του στόλου γύρω από τα Ίμια μέσω του κινητού, το οποίο λόγω περιαγωγής, είχε σήμα από την TurkCell! Γέλασε κανείς; Α, μπα, ο καγχασμός της Ιστορίας θα ήταν!
Στο μεταξύ (κι ενώ είχα πλέον πειστεί πως το ΚΑΦΑΟ δεν μπορεί να ανοίξει!) ήρθε η Ολυμπιάδα του 2004 και η «αδήριτη εθνική ανάγκη για την ασφάλεια των αγώνων», η οποία προέβλεπε –μεταξύ άλλων- και την παρακολούθηση χιλιάδων υπόπτων. Οι κοριοί αναβαθμίστηκαν με καλή μίζα, εννοείται, και τώρα η ΕΥΠ είχε στα χέρια της ένα αξιόπιστο εργαλείο, που μπορούσε να χρησιμοποιήσει όπως και όσο τράβαγε η καρδιά της. Αν είχε καρδιά.
Η ροή του χρόνου μας φέρνει στις παρακολουθήσεις κινητών μέσω Vodafone («σας ακούμε!»). Εδώ το φάσμα των παρακολουθουμένων είναι τόσο ευρύ, ώστε μάλλον σωστά αποδίδεται σε ένα παραμάγαζο της ΕΥΠ, που δρούσε κατ’ εντολήν παραμάγαζου της αμερικάνικης πρεσβείας. Το γεγονός ότι μεταξύ των παρακολουθουμένων υπήρχαν ελάχιστοι ΠΑΣΟΚοι , μάλλον πρέπει να αποδοθεί στο ότι οι Αμερικάνοι απλούστατα δεν καταλάβαιναν την πασοκική διάλεκτο. Μάθαμε, άλλωστε, να παρακολουθούνται Λαρ’σαίοι ή Αγρινιώτ’ς; Και κείνη η υπόθεση χάθηκε στους δαιδάλους της Δικαιοσύνης.
Κατά καιρούς πληροφορούμασταν από τις εφημερίδες πως η ΕΥΠ αποκτούσε νέα εργαλεία παρακολουθήσεων με τρομερές δυνατότητας (και απίστευτο κόστος) και αναρωτιόμασταν για ποιόν χτυπά η καμπάνα. Είναι κοινό μυστικό πως ελλείψει σοβαρού ελέγχου, αρκετοί κάνουν του κεφαλιού τους και στέλνουν τον καημένο τον κοριό να τους κάνει προσωπικά θελήματα. Ποιος εισαγγελέας θα τους ελέγξει, άλλωστε; Οι τύποι στα στεγανά είναι Telestet, που ΄λεγε παλιά και η σ. Λιάνα: «Δεν παίρνουν λογαριασμό, δεν δίνουν λογαριασμό». Έτσι, το γεγονός ότι λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη δολοφονία Φύσσα, διέρρευσαν στις εφημερίδες οι συνδιαλέξεις των Χρυσαυγιτών, προκάλεσε έκπληξη μόνο κατά το ότι τους παρακολουθούσαν ήδη. Και για πόσον ακόμη καιρό θα τους παρακολουθούσαν, αν δεν σκότωναν το Φύσσα; Μήπως δεν είχαν μαζέψει οι «υπερεσίαι» αρκετά στοιχεία εις βάρος της Χρυσής Αυγής, για να την τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί; Ή απλώς κατέγραφαν στοιχεία εις βάρος του Μιχαλολιάκου και της συμμορίας του για να έχουν να τους εκβιάσουν, σε περίπτωση που αποχαλινώνονταν; Εδώ, αποθρασύνθηκαν, γνωρίζοντας ήδη ότι τα τηλέφωνά τους παρακολουθούνταν. Και μην μου πείτε, πως ο «ξάδερφος»-υπεύθυνος παρακολουθήσεων της ΕΥΠ ξηλώθηκε από τη θέση του εν μια νυκτί, για λόγους άσχετους από τη δουλειά του και τις συγγένειές του… Όσο για την τυπική νομιμότητα των παρακολουθήσεων, ας την κρίνουμε από την ανύπαρκτη συμμετοχή τους στη δικογραφία.
Σίγουρα, λοιπόν, δεν μας προκαλεί έκπληξη η δήλωση Δένδια πως κανένα πολιτικό κόμμα δεν παρακολουθείται από την ΕΥΠ. Στην ΕΥΠ το είπε, όμως; Κι εν πάση περιπτώσει, λίγα χρόνια νωρίτερα, το ίδιο θα μας είχε ορκιστεί εν πάση ειλικρινεία και ο τότε υπουργός Προ.Πο. Βουλγαράκης. Μόνο που αγνοούσε πως ένας από τους παρακολουθούμενους ήταν κι ο ίδιος.
ΠΗΓΗ:left.gr