Μέσα σε 17 τρίμηνα (από δ' τρίμηνο
2009 ώς και α' τρίμηνο 2014) ο δείκτης μισθών/ημερομισθίων στην Ελλάδα
κατρακύλησε κατά 34%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ!
Η Ελλάδα διατήρησε και το 2013 τα πρωτεία σε περικοπές μισθών σε
όλη την Ευρώπη, ενώ φέτος είναι δεύτερη σε πτώση μισθών μετά την Κύπρο.
Το χειρότερο, ωστόσο, είναι πως οι «θυσίες» των μισθωτών πάνε
στο βρόντο, καθώς οι τιμές συνεχίζουν να αυξάνουν και η
ανταγωνιστικότητα να πέφτει, γονατίζοντας πρώιμα στην ύφεση το νέο
εξαγωγικό μοντέλο της οικονομίας κι αφαιρώντας κάθε ίχνος αξιοπιστίας
από την κυβερνητική πολιτική των Μνημονίων.
Συγκεκριμένα, το α' τρίμηνο 2014 οι ακαθάριστες αμοιβές των
απασχολουμένων στην ελληνική οικονομία υποχώρησαν 21,1% σε τριμηνιαία
βάση (έναντι δ' τριμήνου 2013) και 1,8% σε ετήσια βάση (έναντι α'
τριμήνου 2013).
Αν, δε, ληφθεί υπόψη η διόρθωση με βάση τις εργάσιμες ημέρες,
τότε το α' τρίμηνο 2014 η ετήσια κάμψη μισθών/ημερομισθίων στην Ελλάδα
ανέρχεται σε 3,3%, φέρνοντάς την στη δεύτερη θέση μετά την Κύπρο (-7,9%)
στη μόνη τριάδα -μαζί με Κροατία- των χωρών-μελών της Ε.Ε.-28 που
εμφανίζουν ετήσια κάμψη μισθών το α' τρίμηνο 2014.
Λογικά από την κάμψη αυτή των μισθών θα έπρεπε να περιμένει
κανείς κάποια μείωση και των τιμών, ώστε η περίφημη βελτίωση της
ανταγωνιστικότητας, για την οποία κομπορρημονούν οι οικονομικές αρχές,
να αποτυπωθεί και σε αύξηση των εξαγωγών εμπορευμάτων.
Τίποτα από αυτά τα δύο δεν συμβαίνει αν πιστέψουμε την ΕΛΣΤΑΤ,
αφού στο α' τρίμηνο 2014 στον μεν τομέα υπηρεσιών από τις 13 κατηγορίες
του μόνον σε 4 παρατηρείται μικρή ετήσια κάμψη τιμών (σε όλες τις άλλες
υπάρχει αισθητή άνοδος), ενώ στη βιομηχανία οι τιμές παραγωγού τον Μάιο
αυξήθηκαν 0,6%, με την εγχώρια αγορά να ηγείται με 1,1%.
Η ανύπαρκτη, δε, βελτίωση της ανταγωνιστικότητας (για επιδείνωση
μάλλον πρέπει να μιλάμε) καταγράφεται στην κατά 7,8% ετήσια πτώση των
ελληνικών εξαγωγών αγαθών το α' 4μηνο 2014. Ισως γι' αυτό κιόλας οι
τιμές παραγωγού της βιομηχανίας στην εξωτερική αγορά μειώθηκαν κατά 1,1%
τον Μάιο.
Το βέβαιο, όμως, είναι πως τα μηνύματα των αγορών και του
ανταγωνισμού δεν φθάνουν έγκαιρα ή και καθόλου στην εσωτερική αγορά, η
δυσλειτουργία της οποίας φαίνεται από το γεγονός ότι οι τιμές δεν
πέφτουν παρά την τεράστια μείωση των μισθών που επέβαλε η πολιτική της
διαρκούς λιτότητας.
Αυτό σημαίνει πως οι άκαμπτες ολιγοπωλιακές δομές και οι
δυνάμεις της κερδοσκοπίας συνεχίζουν να δρουν ανεξέλεγκτες και πως όταν η
κυβέρνηση μιλά για πρόοδο των διαρθρωτικών αλλαγών εννοεί μόνο τη
διάλυση των εργασιακών σχέσεων που επιτρέπουν αθρόες απολύσεις και
μισθούς πείνας.
ΠΗΓΗ:enet.gr