Από τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης αυτό που παρακολουθούµε είναι ένα τσουνάμι προπαγάνδας με στόχο το πλήρες αναποδογύρισµα της λογικής και της πραγµατικότητας.
Αυτό που
αναμφισβήτητα κατέρρευσε το 2009 στην Ελλάδα και στον κόσμο, είναι η
ιδιωτική οικονοµία των τραπεζών, των πολυεθνικών, των κεφαλαιοκρατών.
Μαζί της κατέρρευσε η «δηµόσια» οικονοµία του καπιταλιστικού κράτους,
δηλαδή του κράτους των «ιδιωτών», των καπιταλιστών και των µονοπωλίων.
Αυτοί που
δηµιούργησαν τα χρέη είναι οι ιδιώτες. Αλλά οι πολιτικοί τους
εκπρόσωποι, την ώρα που στύβουν το δηµόσιο ταµείο για να τους διασώσουν,
εκδίδουν καθηµερινά κι από ένα φιρµάνι κατεδάφισης του «δηµόσιου τοµέα
της οικονοµίας». Πρόκειται για φιρµάνια που στην ουσία συνιστούν «πολεµικά ανακοινωθέντα» προς τους εργαζοµένους.
Στο πλαίσιο
αυτού του «πολέμου» δεν λείπουν, φυσικά, οι «ψυχολογικές επιχειρήσεις».
Οι μέθοδοι του κοινωνικού αυτοματισμού. Της σαλαμοποίησης της
κοινωνίας. Της απομόνωσης κοινωνικών στρωμάτων ώστε οι «σωτήρες» να
τσακίσουν το ένα μετά το άλλο, και στο τέλος όλα μαζί.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι επιλέχτηκαν εξ αρχής ως «αδύναμος κρίκος» αυτής της επιχείρησης. Οι κυβερνώντες θέλοντας να προωθήσουν την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» ανάµεσα σε ιδιωτικούς και δηµόσιους υπαλλήλους, απευθύνονταν και απευθύνονται σε ένα λαό των 10 εκατοµµυρίων, ισχυριζόµενοι ότι «όλοι µαζί τα φάγαµε».
Και για να «αποδείξουν» τον ισχυρισµό τους τι κάνουν; Ενοχοποιούν τους
500.000 από αυτά τα 10 εκατοµµύρια ότι είναι «υπεράριθµοι» δηµόσιοι
υπάλληλοι.
Ξεχνούν, βέβαια,
μια «λεπτομέρεια»: Οι υπάλληλοι αυτοί διορίστηκαν στο ∆ηµόσιο από τους
κρατούντες. Αλλά οι κρατούντες, εκείνοι που «τους διόρισαν» επιχειρώντας
να χτίσουν πάνω στο δικαίωµα για δουλειά την πολιτική «πελατεία» τους,
οι ίδιοι που παλιότερα αναφωνούσαν προς τους κοµµατικούς τους στρατούς
του ∆ηµοσίου «εσείς είστε το κράτος», έρχονται τώρα και ζητούν τα ρέστα!
Στο πλαίσιο αυτού του ρεσιτάλ ανηθικότητας, τα µυθεύµατα περισσεύουν. Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
1)
Λένε ότι το πογκρόμ που έχουν εξαπολύσει με τις απολύσεις και τις
διαθεσιμότητες γίνεται για τη διάσωση του δημόσιου ταμείου. Λένε ψέματα.
To «όφελος» από τις απολύσεις και την διαθεσιμότητα στο Δημόσιο θα
είναι της τάξης των… 100 εκατομμυρίων ευρώ.
Και μάλιστα σε βάθος 6ετίας (2013 – 2018). Δεν το λέμε εμείς. Το λέει ο
αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ.Σταικούρας με το έγγραφο που
διαβίβασε στη Βουλή για τις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου. Περί αυτού του
οικονομικού «οφέλους» πρόκειται…
2) Μια από πλέον χυδαίες παραστάσεις της προπαγάνδας των κυβερνητικών θιάσων της αθλιότητας, ενταγµένη κι αυτή στο «όλοι µαζί τα φάγαµε»,
ήταν η θεωρία των «εκατομμυρίων» εργαζομένων στον δημόσιο τομέα που με
κάθε ευκαιρία επανέρχεται. Ποιος δεν θυμάται την περίφηµη «απογραφή»,
µέσω της οποίας η κυβέρνηση θα «ξετρύπωνε» αυτά τα δήθεν «εκατοµµύρια»
των δημοσίων υπαλλήλων, αυτές τις «ορδές εκατομμυρίων κοπριτών»
που… ευθύνονται για το δημόσιο χρέος. Κάποια στιγμή, βέβαια, ο
καθεστωτικός γκεμπαιλισμός των κυβερνώντων, που προσποιούνταν ότι δε
γνώριζαν εκ των προτέρων και µέσα από τους λογαριασµούς του
προϋπολογισµού τον αριθµό των δηµοσίων υπαλλήλων, αποκαλύφθηκε. Τελικά, η
ίδια η δική τους «απογραφή» έδειξε ότι τα «εκατοµµύρια» περιορίζονταν σε 636.188 τακτικούς δημόσιους υπάλληλους, 49.546 έκτακτους και 20.242 εργαζόμενους
με άλλες μορφές εργασίας (ανακοινώσεις Δ.Ρέππα, 10/4/ 2012). Αυτά είναι
τα… εκατομμύρια των υπαλλήλων. Από τους οποίους, μάλιστα, οι 202.000
και οι άλλοι 93.000 υπηρετούν αντίστοιχα στην εκπαίδευση και στα
νοσοκομεία. Τοµείς µε τεράστια κενά σε ανθρώπινο δυναµικό. Ήταν η
«απογραφή» τους, επίσης, που απέδειξε ότι οι κυβερνώντες, οι ίδιοι που
κατηγορούν τον ελληνικό λαό ότι «όλοι µαζί τα φάγαµε»,
φρόντισαν το κράτος που κατασκεύασαν να είναι τόσο «βαθύ», ώστε να
περιλαµβάνει 84.000 στρατιωτικούς, 65.000 στα σώµατα ασφαλείας και
11.000 κληρικούς…
3) Και
τι δεν ακούστηκε αυτά τα χρόνια για το υπέρογκο και «διαρκώς
αυξανόμενο» κονδύλι για την μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Το θέμα
µετατράπηκε σε καθηµερινό ανάγνωσµα και ακρόαµα. Βλέπετε, όσοι
µπουκώνουν µε δηµόσιο χρήµα βιοµηχάνους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και
εργολάβους κάπου αλλού έπρεπε να αποδώσουν την ευθύνη για το δηµόσιο
χρέος. Ετσι, λοιπόν τι έκαναν; Αφού τσουβάλιαζαν τους μισθούς των δικών τους «γκόλντεν μπόις» με τους μισθούς των εργαζομένων
στις δημόσιες επιχειρήσεις, μετά βυσσοδομούσαν εναντίον των δημοσίων
υπαλλήλων παρουσιάζοντάς τους συλλήβδην σαν… «ρετιρέ». Ποια είναι η
αλήθεια: Το 1990 οι µισθοί και οι συντάξεις που πλήρωνε το ∆ηµόσιο
αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ µετά το 1994
«κατέβασαν» το ποσοστό αυτό στο 11% και η κυβέρνηση Καραµανλή το
σταθεροποίησε στο 9% του ΑΕΠ. Άρα, στους
εργαζοµένους στο ∆ηµόσιο και στους συνταξιούχους του ∆ηµοσίου αναλογούσε
ήδη από την έναρξη της κρίσης όλο και µικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ. Και
µάλιστα πολύ µικρότερο από αυτό που φαίνεται µε την πρώτη µατιά, αφού:
Το 1994 το σχετικό κονδύλι µοιράστηκε σε 595.742 εργαζοµένους και
συνταξιούχους, ενώ η µοιρασιά του 2008 αφορούσε 896.415 άτοµα. Αυτοί
είναι οι «προνοµιούχοι» Έλληνες δηµόσιοι υπάλληλοι (Πηγή: Προυπολογισμοί
και «Ριζοσπάστης» 22/11/2009). Επιπλέον: Η δαπάνη µισθοδοσίας
των δηµοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα ύψους 9% του ΑΕΠ (σσ: των υπαλλήλων
που σε ποσοστό 80% είχαν – προ Μνημονίων - καθαρές αποδοχές από 880 έως
1500 ευρώ και που το 50% των οποίων διαθέτουν πτυχίο πανεπιστηµιακής
εκπαίδευσης ή ανώτερο τίτλο σπουδών), ήδη από το 2009 ήταν µικρότερη ως
ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δηµοσίων υπαλλήλων της Δανίας µε 16,9%, της Γαλλίας µε 12,8%, της Φινλανδίας µε 13%, της Σουηδίας µε 15,1% («Αντίχτυπος» 17/12/2010).
4)
Ένα «δηµοφιλές» προπαγανδιστικό παραµύθι είναι εκείνο περί του
«υπερμεγέθους» ποσοστού των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα σε σχέση με
τις άλλες χώρες της ΕΕ. Εδώ το παραμύθι συναγωνίζεται εκείνο με την
«Κοκκινοσκουφίτσα». Η έρευνα στα πλαίσια της «Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» που
πραγµατοποιήθηκε από τους ερευνητές του αυστριακού Ινστιτούτου
Οικονοµικών Ερευνών και των Πανεπιστηµίων του Στρασβούργου και του
Μαγδεµβούργου («The size and performance of public sector activities in
Europe»), αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα το ποσοστό των δηµοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζοµένων είναι 11,4%. Αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαµηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Η
Ελλάδα έχει, αναλογικά µε το σύνολο των εργαζοµένων, το 1/3 των
δηµοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση µε τη Σουηδία και τη ∆ανία και περίπου το
1/2 σε σύγκριση µε τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Μάλιστα, αυτά τα
ποσοστά παραµένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια.
5)
Εξίσου «δηµοφιλές» προπαγανδιστικό παραµύθι είναι και το άλλο, για τις
«υπέρµετρες» δηµόσιες δαπάνες. Αλλά από όλα τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού
τοµέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαµηλότερα σε όλη την Ευρώπη.
Όσο για το «γενναιόδωρο» κράτος πρόνοιας που τάχα απολαµβάνουν οι
Έλληνες, αρκεί να σηµειωθεί ότι κατά µέσο όρο την περίοδο 1998-2007 η
Ελλάδα διέθετε µόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για προγράµµατα κοινωνικής
προστασίας, ενώ ο µέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ. Τέλος
και σχετικά µε τους «κοπρίτες» δηµοσίους υπαλλήλους, το ίδιο το ∆ΝΤ
οµολογεί: Στις µεγάλες οικονοµίες ανά τον κόσµο (και όχι µόνο στην
Ελλάδα) η αύξηση των ελλειμμάτων οφείλεται κατά 50% στην
πάσης φύσεως φοροδιαφυγή των µεγαλοσχηµόνων και στην αποπληρωµή τόκων
για προηγούµενα δάνεια των κυβερνήσεων που καταλήγουν πάλι
στα ταµεία των µεγαλοσχηµόνων. Αντίθετα, η αύξηση των δηµοσίων δαπανών
επιβαρύνει τα ελλείμματα κατά λιγότερο από 10% («Ιός – Ελευθεροτυπία»,
27/11/2010 και Κώστας Νικολάου, Enet.gr)
Συμπέρασμα:
Η παγκόσμια οικονοµική
κρίση δεν εκδηλώθηκε παρά ως κατάρρευση της περίφημης «ιδιωτικής», της
καπιταλιστικής δηλαδή, οικονομίας. Τους ιδιώτες των μονοπωλίων, των
πολυεθνικών και των τραπεζών ήταν που ήρθαν να διασώσουν τα κράτη,
«κοινωνικοποιώντας» τα βάρη από τις ζηµιές των τραπεζιτών.
Το γεγονός
αυτό δείχνει από µόνο του πόσο σαθρές είναι οι «αναλύσεις» περί ευθύνης
του σπάταλου και αντιπαραγωγικού δηµόσιου χαρακτήρα της οικονομίας
έναντι του «υγιούς» ιδιωτικού τοµέα.
Τα παραπάνω φυσικά και δεν αναιρούν ότι πράγματι στην Ελλάδα, ο λεγόμενος «δημόσιος τομέας» και σπάταλος είναι, και αντιπαραγωγικός και αντικοινωνικός.
Όμως, οι υπόλογοι για τη λειτουργία του δηµόσιου τοµέα όπως αυτοί τον
κατασκεύασαν έτσι ώστε να υπηρετεί τα συµφέροντα του κεφαλαίου, οι
αρχιτέκτονες της ρουσφετοκρατίας και της αναξιοπρεπούς γλίτσας µε την οποία οικοδοµούσαν τους κοµµατικούς στρατούς
τους, έχουν το επιπλέον θράσος να υποδεικνύουν ως υπεύθυνους για το
δικό τους δηµιούργηµα τους εργαζοµένους. Τους οποίους µάλιστα έφτασαν να
αποκαλούν µέχρι και «κοπρίτες» (Θόδωρος Πάγκαλος, «Βήµα» 1/1/2011).
Και είναι προφανές γιατί το κάνουν:
Πρώτον,
γιατί με πρόσχηµα την «κριτική» ενάντια στο καπιταλιστικό «δηµόσιο»,
εκείνη που ελεεινολογείται, που επιχειρείται να λοιδορηθεί ως υπόλογη
και ως υπεύθυνη (!) για την κρίση είναι η έννοια του πραγµατικά
δηµόσιου, του πραγµατικά συλλογικού και του πραγµατικά κοινωνικού.
Δεύτερον,
διότι χτυπώντας τους δημόσιους υπαλλήλους στο όνομα της… «έγνοιας» τους
για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, και τους δημόσιους έχουν φτωχοποιήσει
και τους ιδιωτικούς τους έχουν στείλει κατά 1,5 εκατομμύριο στην
ανεργία, κατά 1 εκατομμύριο στην απληρωσιά και όλους μαζί στον εργασιακό
μεσαίωνα.
ΠΗΓΗ:enikos.gr