Η 8η Μαρτίου ορίστηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κινητοποιήθηκαν στις 8 Μάρτη του 1857
στη Νέα Υόρκη για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς
μισθούς τους. Η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των
λευκοντυμένων γυναικών, όμως το εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο
χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις
οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα
για τη χειραφέτηση τους.
Το 1908 παρέλασαν 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας
λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου.
Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει
την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Η Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε για πρώτη φορά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ στις 28 Φεβρουαρίου 1909.
Η Ανακοίνωση του Μετώπου Ταξικής Ανατροπής ( ΜΕΤΑ)
Η 8η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας,
έχει τις ρίζες της στις διαμαρτυρίες των γυνακιών, σε Ευρώπη και ΗΠΑ,
που ζητούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας, δικαίωμα
ψήφου.
Αφετηρία της, η 8η Μάρτη 1857,
όταν οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδυμάτων της Νέας Υόρκης,
λευκοντυμένες, διοργάνωσαν μεγάλη πορεία και πικετοφορία, απαιτώντας
καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών (από τις 16), φωτεινές και
υγιεινές αίθουσες εργασίας, κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, άρση της
ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών, μεροκάματα ίσα με των
κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών. Η διαδήλωση αυτή χτυπήθηκε άγρια και
βάφτηκε στο αίμα.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σήμερα, στην Ελλάδα των μνημονίων,
οι γυναίκες βιώνουν τη βιαιότητα του νεοφιλελευθερισμού, μέσα από την
υψηλή ανεργία, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, το σεξισμό στους χώρους
δουλειάς. Η δε εκπροσώπησή τους σε διοικητικό και συνδικαλιστικό επίπεδο
εξακουλουθεί να είναι μικρό.
Επιπλέον, η εργαζόμενη μητέρα
στην Ελλάδα βλέπει μια σειρά μέτρων και κοινωνικών υποδομών που αφορούν
στο παιδί της να αποδομούνται μέρα με τη μέρα, προς όφελος του
κεφαλαίου, την ώρα που αυτό επιτίθεται με βιαιότητα εναντίον της
μητρότητας.
Από την άλλη πλευρά, τη βιαιότητα του νεοφιλελευθερισμού και των ιμπεριαλιστών, βιώνουν στο χείριστο βαθμό οι μάνες – πρόσφυγες,
που βλέπουν τα παιδιά τους να πνίγονται στη θάλασσα του Αιγαίου, να
ζουν στα στραπόπεδα κράτησης και να δέχονται τις επιθέσεις των
χρυσαυγιτών, που αντιδρούν στη φοίτηση των παιδιών τους.
Σήμερα, λοιπόν, οι γυναίκες του κόσμου της εργασίας
που δέχονται, όπως και οι άνδρες άλλωστε, τη βίαιη εξαθλίωσή τους και
την προλεταριοποίησή τους από τις μνημονιακές πολιτικές και όλους όσοι
τις εφαρμόζουν είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να
συμμετέχουν ενεργά στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα και στα κέντρα
λήψης αποφάσεων.
Το ΜΕΤΑ τις καλεί,
μέσα από την οργάνωσή τους στα σωματεία και στα κινήματα, να
συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός πλατιού εργατικού – λαϊκού μετώπου, και
να παλέψουν για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και όλων όσοι
τις εφαρμόζουν, να παλέψουν για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας
σε όφελος του λαού και των νέων, των παιδιών τους δηλαδή που
μεταναστεύουν κατά κύματα εξαιτίας της ανεργίας που μαστίζει και τη
νεολαία.
Από το γραφείο Τύπου του ΜΕΤΑ, 07-03-17