Για τον Δημήτρη Μητροπάνο: Τον ρωτούσαν
για τα τελευταία, για το ΔΝΤ, για την κρίση, για τους «σωτήρες». Δεν
του χρειαζόταν να είναι μέσα στις… διαπραγματεύσεις για να ξέρει:
«Όταν τελειώσουν και με τις τελευταίες διαπραγματεύσεις – έλεγε – θα γίνει κανονικά η κηδεία της Ελλάδας. Θα μας τα πάρουν όλα. Τα παιδιά θα φύγουν για έξω και… “τέλος μείνανε βουβοί και γεμάτοι οι καφενέδες από γέρους και χαφιέδες που μιλάν για προκοπή”. Αυτοί θα είμαστε».
Τον
θυμόμαστε όπως ήταν: Χωρίς «πόζες». Πηγαίος. Χωρίς τίποτα το «δήθεν».
Αξιοπρεπής. Χωρίς «τάχα μου». Αυτός
ήταν. Ένας μεγάλος τραγουδιστής, ένας μέγιστος άνθρωπος. Ένας μάγκας.
Αληθινός. Με την μπέσα και την λεβεντιά που έχουν οι ωραίοι μάγκες.
Κουβέντες μετρημένες. Δεν
«κορδωνόταν», δεν «το έπαιζε κάπως». Και για κείνα τα 2 – 3 πράγματα που
ένιωθε να τον σφραγίζουν μιλούσε πάντα με συστολή και με σεβασμό προς
τους άλλους. Το ένα ήταν ο Ολυμπιακός. Η τρέλα του!
Το άλλο,
το βαθύ, το εσώψυχο, εκείνο που το τίμησε σε κάθε περπατησιά του, ήταν η
καταγωγή του: Είμαι από τη «Μικρή Μόσχα» έλεγε, από την Αγία Μονή, μια
συνοικία έξω από τα Τρίκαλα, όπου ήμασταν όλοι ίδιοι – οι αριστεροί, οι
αποκομμένοι από την κοινωνία.
Εκεί στη «Μικρή Μόσχα» στη γειτονιά του, «ό,τι μαγείρευε ο δίπλα, έτρωγε και ο από δω. Μαζί στο σχολείο, στη βόλτα, στο ποδόσφαιρο, όλα μαζί»
Ο Δημήτρης Μητροπάνος πέθανε στις 17 Απριλίου 2012
Για τον Νίκο Παπάζογλου:
Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20
Μαρτίου 1948. Ξεκίνησε τη μουσική του σταδιοδρομία την περίοδο 1965-
1970, συμετέχοντας σε συγκροτήματα ποπ μουσικής, όπως το συγκρότημα των Olympians. Μετά
από μια περιπλάνηση στη Γερμανία και την Ιταλία, επιστρέφει στην Ελλάδα
το 1976 και το 1977 παίρνει μέρος στην παράσταση «Αχαρνής, ο
Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια» του Διονύση Σαββόπουλου.
Την ίδια περίοδο δημιουργεί στη Θεσσαλονίκη, με
προσωπική εργασία και μεράκι, το στούντιο «Αγροτικόν», που έγινε κυψέλη
δημιουργίας μιας ολόκληρης μουσικής γενιάς και ταυτοχρόνως σημείο
αναφοράς ενός μουσικού ρεύματος στην ελληνική μουσική, που καταγράφηκε
σαν «Σχολή της Θεσσαλονίκης».
Το 1979 ηχογραφείται στο «Αγροτικόν» η «Εκδίκηση της
Γυφτιάς» σε μουσική του Νίκου Ξυδάκη και στίχους του Μανώλη Ρασούλη με
βασικό ερμηνευτή τον Παπάζογλου. Ένας δίσκος που έμελλε να αλλάξει το
ρου του ελληνικού τραγουδιού και να κάνει γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον
Παπάζογλου.
Το 1983 κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός του δίσκος, το
«Χαράτσι», με πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, όπου ο Παπάζογλου
συστήνεται και σας συνθέτης. Το «Χαράτσι» ήταν το διαβατήριο του για το
μεγάλο ταξίδι που ακολούθησε και τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο
αγαπητούς δημιουργούς της νέας γενιάς.
Ακολούθησαν πολλοί ακόμα δίσκοι, ενώ ο Παπάζογλου
κέρδιζε την εκτίμηση και την αγάπη του κόσμου μέσα από μια σειρά
συναυλιών, ορισμένες εκ των οποίων χαρακτηρίζονται ιστορικές, με κύριο
γνώρισμα τους τη μέθεξη κοινού και καλλιτέχνη σε ένα μουσικό πανηγύρι.
Στον Παπάζογλου οφείλουμε εν πολλοίς τον ξεχωριστό ήχο
που προέκυψε από το συγκερασμό του ήχου της ροκ μουσικής με το ρεμπέτικο
και το λαϊκό μας τραγούδι. Ένας συγκερασμός που στην περίπτωση του
Παπάζογλου έχει τα γνωρίσματα της γνώσης αλλά και του σεβασμού των
«ετερόκλητων» μουσικών στοιχείων. Ο λυγμός, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό
της φωνής του, έγινε η γέφυρα για να συναντηθούν αυτά τα δύο είδη σε
μια εξόχως ενδιαφέρουσα σύνθεση.
Ο Νίκος Παπάζογλου πέθανε στις 17 Απριλίου 2011
*πληροφορίες από: imerodromos.gr