Σαν σήμερα «έφυγε» ο Αντόνιο Γκράμσι,
ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες του διεθνούς κομμουνιστικού
κινήματος. Ο Γκράμσι σταμάτησε να γράφει το 1935, καταβεβλημένος και
εξουθενωμένος από τις άθλιες συνθήκες κράτησής του και τη χειροτέρευση
της υγείας του. Πεθαίνει στις 27 Απρίλη 1937, μόλις έχει αποφυλακιστεί.
To 1917 έγραψε ένα από τα σημαντικά του κείμενα, που έμεινε και για τη φράση «Μισώ τους αδιάφορους».
Περισσότερα στοιχεία για την πορεία και το έργο του (με φωτογραφίες από τη ζωή του) μπορείτε να διαβάσετε, στο αφιέρωμα του «Ημεροδρόμου», για τον Αντόνιο Γκράμσι, με αφορμή την επέτειο γέννησης του. Ο Γκράμσι γεννήθηκε στη Σαρδηνία στις 22 Ιανουαρίου 1891.
Αντόνιο Γκράμσι: «Μισώ τους αδιάφορους»
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το
να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί
να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι
παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους
αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας. Η
αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η
μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που
διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν
κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την
ευφυΐα.
Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους,
συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να
εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει
να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να
ανατρέψει.
Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι
βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι
εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα
συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί
με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου
δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το
καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε
και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι
αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να
μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι
στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της
μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η
κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν
δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών.
Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το
παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι
ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους
αδιάφορους.
Αντόνιο Γκράμσι.
11 Φεβρουαρίου 1917»
πηγή: imerodromos.gr