«Κάποιες βραδινές ώρες, που η πικρία
και η μοναξιά δεσπόζουν στην ψυχή μας, τα «Ελεγεία και Σάτιρες» μας
περιμένουν κάτω από την αρχαία λάμπα. Τέτοιες στιγμές δε θα λείψουν ποτέ
απ’ τη ζωή μας. Μαζί μ’ αυτές θα ζει για πάντα κι ο Καρυωτάκης».
Ελάχιστοι, από εκείνους που έχουν διαβάσει τα ποιήματα του Κώστα
Καρυωτάκη, θα διαφωνήσουν με τη διαπίστωση του Γιάννη Ρίτσου (1938).
O ποιητής Κ. Καρυωτάκης αυτοκτόνησε στις 21 Ιουλίου 1928. Πολλοί γνωρίζουν ότι ο Καρυωτάκης έβαλε ο
ίδιος τέλος στη ζωή του, στην Πρέβεζα. Αντίθετα, η μεγάλη επιρροή του,
στην ελληνική ποίηση, δεν είναι ευρέως γνωστή. Οι γενικόλογοι
χαρακτηρισμοί, για τον «μηδενιστή» και «απαισιόδοξο» Καρυωτάκη, δεν
αφήνουν, συνήθως, να αναδειχθεί ο σαρκασμός και η κριτική που άσκησε
(μέσω της ποίησης του) στην εποχή του, στις κοινωνικές δομές και
σχέσεις, ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό. Αξίζει να σημειωθεί κάτι
που, επίσης, δεν αναφέρεται συχνά: Ο Κ. Καρυωτάκης είχε και
συνδικαλιστική δράση ως δημόσιος υπάλληλος.
Ακούστε ένα ποιήμα του με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη