Στις 7 Ιουλίου 1936, γεννήθηκε ο Νίκος Ξυλούρης. Πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου 1980.
Ο Ξυλούρης υπήρξε η άρνηση που επιβεβαιώνει τον κανόνα: «Ουδείς αναντικατάστατος».
Ο Ξυλούρης ήταν μοναδικός. Και αναντικατάστατος.
Το κενό που άφησε η απουσία του στον πολιτισμό του τόπου δεν καλύφθηκε ποτέ.
Ο ένας λόγος ήταν η φωνή του.
Αλλά αν ήταν μόνο η φωνή του, τότε ο Ξυλούρης θα ήταν «απλώς» ένας μεγάλος τραγουδιστής.
Μα ο Ξυλούρης υπήρξε κάτι πολύ
περισσότερο. Ήταν ο ίδιος το «μέτρο» της λεβεντιάς, ήταν ο ίδιος το
σύμβολο και μαζί η απόδειξη της ομορφιάς όλων όσων τραγούδησε.
Αυτό δεν θα είχε γίνει κατορθωτό με μόνο εφόδιο το αξεπέραστο της φωνής του.
Ο Ξυλούρης αποτελεί «μέτρο»
λεβεντιάς και αξιοπρέπειας και ο λόγος είναι τούτος: Έζησε όπως ακριβώς
τραγούδησε. Λεβέντικα και τίμια. Δεν πούλησε ό,τι τραγούδησε. Και ό,τι
τραγούδησε δεν το τραγούδησε για να το πουλήσει.
Αυτό του το «προσόν» δεν ήταν θέμα ταλέντου. Ήταν κάτι απείρως σημαντικότερο: Ήταν προϊόν ενσυνείδητης επιλογής.
Το δίκιο, η λεβεντιά, η λεφτεριά
είναι έννοιες που όποια «επεξεργασία» και να υποστούν, στη συνείδηση και
στην καρδιά του λαού μένουν καθάριες.
Ο λαός, ό,τι πλύση εγκεφάλου κι αν
υφίσταται, μπορεί να ξεχωρίζει – τελικά – ποιοι λερώνουν και ποιοι
τιμούν αυτές τις έννοιες όταν τις πιάνουν στο στόμα τους.
Γι’ αυτό ο Ξυλούρης θα είναι πάντα εδώ. Γι’ αυτό η μορφή του και η φωνή του θα είναι «ξόρκι» απέναντι σε όσα μαγαρίζουν τον τόπο.
*Το
κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου περιέχεται στην έκδοση του δίσκου της
ηχογραφημένης τελευταίας ζωντανής εμφάνισης του Νίκου Ξυλούρη το 1978.
Διαβάστε περισσότερα για την πρόσφατη εκδήλωση παρουσίασης του δίσκου εδώ.
πηγή: imerodromos.gr