Το εγκληματικό πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο άνοιξε το δρόμο για
την εισβολή της Τουρκίας.
Η Αγκυρα από καιρό περίμενε μια τέτοια
ευκαιρία για να βάλει μπροστά τα σχέδια της διχοτόμησης. Η απόφαση για
την εισβολή λαμβάνεται το βράδυ της 15ης Ιούλη 1974, κατ’
αρχήν, από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας και, στη συνέχεια,
από το υπουργικό συμβούλιο. Η επιχείρηση παίρνει την κωδική ονομασία
«Αττίλας 1» και ορίζεται για το βράδυ της 19ηςπρος 20ή Ιούλη.
Τα ξημερώματα της 20ής Ιούλη, οι κάτοικοι της Λευκωσίας ξυπνούν από το
θόρυβο των αεροπλάνων και στο πρώτο φως βλέπουν να πέφτουν κατά κύματα
οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές. Πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί και οι
εγκαταστάσεις της Εθνοφρουράς βομβαρδίζονται με ναπάλμ. Στις 6.30 π.μ.,
οι πρώτοι Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάζονται στην παραλία της Κυρήνειας.
Στις 5 το απόγευμα, η τουρκική απόβαση έχει ολοκληρωθεί, η αντίσταση που
συνάντησαν ήταν μηδαμινή. Μόνον προς το απόγευμα οι ελληνικές και οι
ελληνοκυπριακές δυνάμεις ανασυντάσσονται και προχωρούν σε κάποιες
επιθετικές ενέργειες. Οσο περνάει η ώρα, οι μάχες γίνονται σκληρότερες,
καθώς οι ελληνικές δυνάμεις γνωρίζουν ότι έχουν ελάχιστα χρονικά
περιθώρια, μέχρι το επόμενο αποβατικό κύμα.
Το γράμμα Έλληνα στρατιώτη που σκοτώθηκε.
Ο Γιώργος Ζερβομανώλης υπηρετούσε στην ΕΛΔΥΚ όταν ξεκίνησε η εισβολή
στην Κύπρο. Κατάφερε και βγήκε ζωντανός από τον Αττίλα Α’ και παραμονές
του Αττίλα Β΄ κατάφερε και έστειλε ένα συγκινητικό γράμμα στην
οικογένειά του.
«Δεν θέλω να στεναχωριέστε καθόλου για μένα, αλλά να κοιτάτε τον
εαυτό σας και να περνάτε καλά», έγραφε ο στρατιώτης. Ωστόσο παρά τον
καθησυχαστικό του τόνο ο ίδιος έπεσε νεκρός στις μάχες του δεύτερου
γύρου κατά τον Αττίλα Β’ και επισήμως ήταν αγνοούμενος για 43 χρόνια.
«Πολυαγαπημένοι μου και αξέχαστοι γονείς, πολυαγαπημένη μου αδελφούλα,
Ο πόλεμος έχει τελειώσει πια εδώ και έχουν ησυχάσει τα πράγματα και
γι’ αυτό δεν θέλω να στεναχωριέστε καθόλου για μένα, αλλά να κοιτάτε τον
εαυτό σας και να περνάτε καλά. Το ξέρω πόση λαχτάρα πήρατε με τα
επεισόδια που έγιναν, αλλά τι να κάνουμε, ήταν γραφτό μας και αυτό. Το
ευχάριστο είναι ότι ζω και αυτό φτάνει. Τα άλλα θα περάσουν και θα τα
ξεχάσουμε, αν και είναι δύσκολο για μένα να ξεχάσω αυτές τις δραματικές
ημέρες μέσα στο καυτό βόλι που έπεφτε και τους συναδέλφους μου που
σκοτώθηκαν. Κάθομαι και σκέφτομαι τη μητέρα τους, την πίκρα που θα πήραν
όταν έμαθαν για τον σκοτωμό των παιδιών τους. Τι κάνει ο πατέρας μου,
πηγαίνει στη θάλασσα, βγάζει καμιά σαρδέλα; Δώστε χαιρετισμούς σε όλη τη
γειτονιά…»
Σύμφωνα με το «Έθνος» το 1974, ο 21χρονος στρατιώτης, από τη Λέσβο,
σκοτώθηκε αμυνόμενος, κατά τη διαδικασία απαγκίστρωσης των υπερασπιστών
του στρατοπέδου από το ύψωμα Α’ στα περίχωρα της Λευκωσίας, στις 16
Αυγούστου 1974.
Ετάφη από τους Τούρκους εισβολείς σε ομαδικό τάφο, που βρέθηκε 1.200 μέτρα
βόρεια του στρατοπέδου, δίπλα από ένα ρυάκι μαζί με άλλα 11 άτομα.
Αυτός ο τάφος ανασκάφθηκε, ενώ 10 από τους 12 θαμμένους εκεί
ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA.
