Σελίδες

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

11 Σεπτεμβρίου 1973: Ένας πρόεδρος που πέθανε με τ΄ όπλο στο χέρι για τον λαό του.

Σαλβαδόρ Αλιέντε: "Να είστε σίγουροι ότι, πολύ πιο γρήγορα απ΄ό,τι νομίζετε, θα ανοίξουν και πάλι διάπλατα οι δρόμοι απ’ όπου θα περάσει ο ελεύθερος άνθρωπος για να δημιουργήσει μια καλύτερη κοινωνία."
1236830_608043072552490_1951125220_n Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε μαζί με μια χούφτα άνδρες ακούει τις ειδήσεις. Οι στρατιωτικοί κατέλαβαν ολόκληρη τη χώρα. Οι στρατηγοί απαιτούν να παραιτηθεί. Του παραχωρούν ένα αεροπλάνο για να φύγει από τη Χιλή. Τον προειδοποιούν ότι το Προεδρικό Μέγαρο θα βομβαρδιστεί από ώρα σε ώρα. Ο Αλιέντε φορά ένα κράνος και ετοιμάζει το όπλο του. Ακούγονται να πέφτουν οι πρώτες βόμβες.
 Ο Πρόεδρος της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, ηγέτης του Μετώπου της Λαϊκής Ενότητας (Unidad Popular), που ανέλαβε το 1970, με τη λαϊκή ψήφο τα ηνία της χώρας του, ανετράπη στις 11 του Σεπτέμβρη 1973 από το στρατιωτικό πραξικόπημα του αιμοσταγούς δικτάτορα στρατηγού Πινοσέτ, όργανου της CΙΑ, των πολυεθνικών και των πιο αντιδραστικών ντόπιων δυνάμεων.
 Η ιστορία λέει ότι ο Αλιέντε αυτοκτόνησε πριν τον συλλάβει ο στρατός του Πινοσέτ με ένα όπλο που λέγεται πως του είχε δωρίσει ο Φιντέλ Κάστρο. 



Ακολουθεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας:  Μαζικές εκτελέσεις, άγρια βασανιστήρια, συλλήψεις. 

Οδηγούσαν τους... αντιφρονούντες σε στάδιο του Σαντιάγο. Είτε τους εκτελούσαν είτε τους βασάνιζαν. 
Όσοι εκτελούνταν, τους έβαζαν σε αεροπλάνα και τους πετούσαν στη θάλασσα. Χιλιάδες δολοφονήθηκαν. Χιλιάδες εξαφανίστηκαν από προσώπου γης.
 Στο τελεσίγραφο των πραξικοπηματιών να παραιτηθεί και να διαφύγει στο εξωτερικό, ο Αλιέντε είχε απαντήσει αρνητικά, απευθύνοντας το τελευταίο ραδιοφωνικό διάγγελμά του, στο οποίο είπε τα εξής:

«Δεν θα παραιτηθώ. Εκλεγμένος σε μια ιστορική στιγμή, θα πληρώσω με τη ζωή μου την αφοσίωση του λαού. Είμαι σίγουρος ότι ο σπόρος που σπείραμε στη συνείδηση χιλιάδων και χιλιάδων Χιλιανών δεν μπορεί να μείνει άκαρπος για πάντα. Αυτοί έχουν τη δύναμη. Μπορεί να μας υποτάξουν, όμως οι κοινωνικές εξελίξεις δεν σταματούν με το έγκλημα, ούτε με τη βία. Η Ιστορία είναι δική μας και την κάνουν οι λαοί…

Εργάτες της πατρίδας μου: Πιστεύω στη Χιλή και στο μέλλον της. Κάποιοι άλλοι θα ξεπεράσουν αυτή τη σκοτεινή και πικρή στιγμή της προδοσίας που προσπαθεί να επιβληθεί. Να είστε σίγουροι ότι, πολύ πιο γρήγορα απ΄ό,τι νομίζετε, θα ανοίξουν και πάλι διάπλατα οι δρόμοι απ’ όπου θα περάσει ο ελεύθερος άνθρωπος για να δημιουργήσει μια καλύτερη κοινωνία.

Ζήτω η Χιλή, ζήτω ο λαός, ζήτω η εργατική τάξη! Αυτά είναι τα τελευταία μου λόγια. Είμαι βέβαιος πως η θυσία μου δεν θα είναι μάταιη».