Η λογική κάθε ασφαλιστικού συστήματος, θεωρητικά τουλάχιστον,
συμπυκνώνεται σε μια θετική πρόνοια για το μέλλον των ασφαλισμένων με
στόχο να διασφαλίσει στον εργαζόμενο δύο πράγματα: την υγειονομική
περίθαλψή του όταν και όποτε χρειαστεί, ώστε να μπορεί να εργάζεται όσο
είναι ικανός, και την αξιοπρεπή ζωή του –μέσω της σύνταξης– όταν πια θα
καταστεί απόμαχος.
Το τωρινό σχέδιο της κυβέρνησης για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση
πράττει ακριβώς το αντίθετο, καθώς μεταθέτει το κόστος της σημερινής
τραγικής κατάστασης του ασφαλιστικού συστήματος στις νέες και
μελλοντικές γενιές ασφαλισμένων και συνταξιούχων, αφού αυτοί θα κληθούν
να πληρώσουν τα σημερινά ελλείμματα.
Οι συντάξεις που θα πάρουν –όσοι τις πάρουν– θα υπολογίζονται με ένα
κλιμακωτό ποσοστό αναπλήρωσης που τελικά θα οδηγήσει στη μείωσή τους σε
ποσοστό που θα κινείται από 15% έως 30% σε σχέση με τις σημερινές.
Επιπλέον πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το σχέδιο δεν προβλέπει μείωση
στις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων, αλλά αυτό αφορά μια χρονική
περίοδο που αντιστοιχεί στη διάρκεια των μνημονίων. Μόλις τα μνημόνια
φύγουν από τη μέση, το σύστημα υπολογισμού και αυτών των συντάξεων θα
αναθεωρηθεί.
Το ότι θα το ζούσαμε και αυτό ασφαλώς δεν το περίμενε κανείς. Να
φτάσουμε δηλαδή στο σημείο οι συνταξιούχοι, που είναι από τους
περισσότερο πληγέντες λόγω των μνημονίων, να παρακαλούν να έχουμε
μνημόνια για να διατηρηθεί το σημερινό πενιχρό ύψος των συντάξεών τους.
Ασφαλώς η κυβέρνηση διαμόρφωσε το σχέδιό της για την ασφαλιστική
μεταρρύθμιση υπολογίζοντας δύο παράγοντες. Ο ένας είναι το πολιτικό
κόστος το οποίο επιχειρεί να αποφύγει μη ερχόμενη σε αντίθεση με τους
ήδη συνταξιούχους. Ο άλλος είναι η ελπίδα της μελλοντικής εξόδου από την
κρίση που θα της επιτρέπει, αν όχι να βελτιώσει, τουλάχιστον να μη
χειροτερεύσει την κατάσταση ασφαλισμένων και συνταξιούχων στο μέλλον.
Σε κάθε περίπτωση μεταθέτει το πρόβλημα, χωρίς όμως να κρατάει η ίδια
τα κλειδιά του μέλλοντος, καθώς ούτε η κρίση και η διάρκειά της ούτε η
έξοδος από αυτήν είναι καθαρά εσωτερική υπόθεση.
πηγή:efsyn.gr