Σελίδες ντροπής...με φασίστες συγγραφείς. Έκαιγαν τον Θουκιδίδη και τον Σοφοκλή!

Πέρασαν 80 χρόνια από τότε. Ήταν 16 Αυγούστου 1936, όταν  ο δικτάτορας Μεταξάς, μιμούμενος τις πρακτικές του Χίτλερ, οργανώνει "εθνικές τελετές" σε πλατείες μεγάλων πόλεων της χώρας.

Το περιεχόμενο αυτών των τελετών;

 Το κάψιμο βιβλίων με «ανθελληνικό» περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας! 

Όπως διαβάζουμε στα Χρονικά, χαρακτηριστικά βιβλία που κάηκαν ήταν:

– Η «Ζωή εν Τάφω» του Στρατή Μυριβήλη, πιθανώς επειδή ήταν αντιπολεμικό βιβλίο.
– Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, έργο που κατεξοχήν στρέφεται κατά της εξουσίας (γενικότερα, όπως θα φανεί παρακάτω, η αρχαία γραμματεία βρέθηκε στο στόχαστρο του καθεστώτος).
– Έργα του Πλάτωνα, του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα. Υπήρξε ρητή διαταγή να μη διδαχθεί ο «Επιτάφιος» του Περικλή στα σχολεία, για να μην τον εκλάβουν οι μαθητές ως έμμεση αποδοκιμασία των μηχανισμών του κράτους.
– Για προφανείς λόγους, το συνολικό έργο του Καρλ Μαρξ, καθώς και άλλα βιβλία με μαρξιστικό περιεχόμενο.
– Η «Καταγωγή των Ειδών» του Δαρβίνου, έργο που απαγορεύτηκε κατά περιόδους ανά τον κόσμο και συνάντησε αντιδράσεις από την Εκκλησία, συντηρητικούς φορείς κλπ., λόγω της θεωρίας του Δαρβίνου περί συγγένειας του ανθρώπου με τον πίθηκο.
– Έργα του Σίγκμουντ Φρόιντ (προφανώς οι ψυχοσεξουαλικές θεωρίες του κρίθηκαν ανήθικες), του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο (λόγω του κοινωνικού σχολιασμού των έργων του), του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του Ανατόλ Φρανς, του Χάινριχ Χάινε, των Μαξίμ Γκόρκι, Λέων Τολστόι και Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (και μόνο η εθνικότητά τους ήταν αρκετή), του Γκαίτε και του Ιμάνουελ Καντ.

Είναι φανερό ότι η επιλογή των «ανθελληνικών» βιβλίων, πέρα από τον αντικομουνισμό, είχε μπόλικα στοιχεία που έδειχναν την αμορφωσιά και το μίσος στην ελληνική κριτική σκέψη,  των ανθρώπων του καθεστώτος αλλά και του ίδιου του Μεταξά.