Υπάρχει ένα παιχνίδι που παίζεται εδώ και χρόνια, είναι το παιχνίδι των
αριθμών, των μέσων όρων και των οικονομικών δεικτών. Σ’ αυτό το παιχνίδι
κερδίζει εκείνος που θα καταφέρει να στρεβλώσει την πραγματικότητα με
τον πιο επιστημονικοφανή τρόπο. Όσο και αν θα θέλαμε να ξορκίσουμε την
πεζότητά των αριθμών κάτω από το φως του αυγουστιάτικου φεγγαριού, τα
νούμερα – κάθε είδους – μας κυνηγάνε να παίξουμε. Μερικές φορές είναι
απόλυτα μεγέθη, όπως η επικείμενη αύξηση κατά 12 λεπτά ανά λίτρο βενζίνης.- Kάποιοι από ’μάς – πολύτεκνοι, μονογονεϊκές οικογένειες, άτομα με ειδικές ανάγκες – διαπίστωσαν ότι τα κοινωνικά επιδόματα που δικαιούνται μπήκαν στο στόχαστρο της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. Η κυβέρνηση αποφάσισε ότι, ακόμα και αυτά τα πενιχρά ποσά, αποτελούν εισόδημα και όχι κοινωνική πρόνοια. Συνεπώς, αποφάσισε να τα χρεώσει με φόρο «εισφοράς αλληλεγγύης» εκτιμώντας, ότι εκείνοι που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα οφείλουν να σταθούν αλληλέγγυοι… σε ποιους; Μάλλον, στις κρατικές οφειλές έναντι των τραπεζιτών… Πρόκειται, προφανώς, για ένα νέο είδος «αλληλεγγύης», από τα κάτω προς τα πάνω, που επιβάλλει ακόμα και τη φορολόγηση των αναπηρικών επιδομάτων. Ωστόσο, παραβλέπεται ότι αυτά τα ποσά χορηγούνται για να καλύψουν τη δεδομένη κρατική ανεπάρκεια στην παροχή δομών, υπηρεσιών και υποδομών. Δηλαδή, το κράτος φορολογεί την προσπάθεια αναπλήρωσης της ίδιας, της δικής του ανεπάρκειας.
- Η μεγαλύτερη αξία των αριθμών είναι η κοινωνική πραγματικότητα που αντανακλούν. Στην προσπάθεια κατανόησης αυτής της πραγματικότητας, η ΕΛΣΤΑΤ μας διαφωτίζει με μερικά αριθμητικά δεδομένα που μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση μας. Την κατάσταση του λαού μας, που από το Σεπτέμβρη μέχρι τα Χριστούγεννα θα πρέπει να πληρώνει κάθε μήνα σε άμεσους φόρους το δυσθεώρητο πόσο των τεσσάρων δισεκατομμυρίων διακοσίων πενήντα εκατομμυρίων ευρώ (4,25 δις ευρώ).
- Ένα ποσοστό αρκετά εντυπωσιακό και άμεσα σχετικό με τη μείωση των κοινωνικών επιδομάτων, είναι το 25,5% των ανθρώπων που κινδυνεύουν να πέσουν κάτω από το όριο της φτώχιας, αν αποστερηθούν αυτή την ενίσχυση. Αυτό σημαίνει ότι, σε κάθε παρέα τεσσάρων ανθρώπων θα υπάρχει ένας που θα πρέπει να επιβιώνει με λιγότερο από 376 ευρώ το μήνα (όριο φτώχειας για το 2015 ήταν τα 4.512 ευρώ/έτος, άρα 376 ευρώ/μήνα). Επίσης, ένα στοιχείο που κάνει εντύπωση είναι, ότι το 32,6%, μεταξύ των ανθρώπων που κινδυνεύουν, είναι παιδιά μέχρι την ηλικία των 17 χρονών. Εδώ αξίζει, να δούμε συγκριτικά και το ποσοστό των ανθρώπων που διέτρεχαν ήδη αυτόν τον κίνδυνο την εποχή που έπαιρναν ολόκληρα τα επιδόματα, όταν ακόμα το ΕΚΑΣ, τα επιδόματα ανεργίας, τα βοηθήματα αναπηρίας κτλ. θεωρούνταν κοινωνικές μεταβιβάσεις και δεν περικόπτονταν. Τότε, το 21,4% του πληθυσμού και πάλι κινδύνευε να ζει με λιγότερα από τα 376 ευρώ μηνιαίως. Συνεπώς, οι κυβερνώντες που μείωσαν τη βοήθεια που λάμβαναν αυτές οι ειδικές κατηγορίες πολιτών, γνώριζαν ότι μετά την απόφασή τους, το ποσοστό των ανθρώπων που θα κινδύνευε να διολισθήσει κάτω από το όριο της φτώχιας θα ήταν, σίγουρα, μεγαλύτερο από το 21,4%. Άρα, η απόφαση που έλαβαν, ήταν μια συνειδητή, πολιτική απόφαση ενός πολιτικού προσωπικού που επέλεξε να ενισχύσει τη δόση προς τους δανειστές καταδικάζοντας μερικές από τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
- Όσο οδυνηρή και αν ακούγεται αυτή η πραγματικότητα, τόσο λιγότερο ξαφνιαζόμαστε κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι μαζί της. Ίσως, διότι συναντάμε πλέον όλο και συχνότερα, ολόκληρα νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο. Είναι γεγονός ότι, όσο και αν θέλει κανείς να συμμεριστεί τη χαρά των κυβερνόντων καλωσορίζοντας την οικονομική ανάπτυξη, υπάρχουν σήμερα (1ο τρίμηνο 2016) ένα εκατομμύριο πενήντα δύο χιλιάδες οκτακόσιοι δύο (1,052,802) ενήλικες, 18-60 ετών και διακόσιες τριάντα χιλιάδες επτακόσια εβδομήντα τέσσερα (230.774) παιδιά, 0-17 ετών, που ζουν σε νοικοκυριά δίχως κανέναν εργαζόμενο. Αυτή είναι η πραγματικότητα που αποκαλύπτουν οι αριθμοί, οι δείκτες και τα ποσοστά, όταν ενδιαφέρονται να μετρήσουν τις συνέπειες της υφιστάμενης πολιτικής.
Κλείνοντας το παιχνίδι των αριθμών, ο προβληματισμός που προκύπτει όταν παρατηρούμε αισιόδοξους οικονομικούς δείκτες είναι ένας:
- Τελικά, η οικονομική μεγέθυνση, ή αλλιώς η ανάπτυξη, είναι ένας στόχος που λύνει τα δικά μας προβλήματα; Η αισιοδοξία που αποπνέουν τα δημοσιεύματα και οι κυβερνητικές δηλώσεις για αύξηση της παραγωγής συνεπάγονται και αναδιανομή των κερδών; Εμείς, δεν είμαστε ούτε πολυεθνικές, ούτε οικονομικοί παράγοντες, ούτε τραπεζίτες και δεν χρειαζόμαστε επίσημους δείκτες και ξένα δημοσιεύματα για να αξιολογήσουν την παραγωγικότητά μας. Εμείς ξέρουμε, ότι όταν έχουμε δουλειά είμαστε παραγωγικότατοι, αυτό που δεν ξέρουμε είναι αν θα πληρωνόμαστε γι’ αυτή την ανάπτυξη.
Σταχυολόγηση από άρθρο της 