Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Την Άννα Κορακάκη δεν την γνωρίζαμε. Η βιομηχανία του θεάματος δεν
την είχε προσέξει μέχρι τώρα, κι εμείς δεν είμαστε λιγότερο θύματα αυτής
της βιομηχανίας.
Την μάθαμε μόλις τώρα μετά την διπλή επιτυχία της στους Ολυμπιακούς.
Ακούσαμε και διαβάσαμε για τους αγώνες τους δικούς της και της
οικογένειάς της. Για τις θυσίες που έκαναν αβοήθητοι για να πετύχουν τον
στόχο τους. Για την αδιαφορία της πολιτικής και αθλητικής ηγεσίας που
σήμερα συνωστίζονται για μια φωτογραφία μαζί της. Για την αθλιότητα του
δημάρχου Δράμας να κατεδαφίσει τον χώρο προπόνησής της.
Δεν ξέρουμε πια θα είναι η εξέλιξη της Κορακάκη. Όμως αυτό που
βλέπουμε είναι ότι η κοπέλα αυτή «κάτι έχει». Και βγαίνει. Από την
λεβεντιά με την οποία αντιμετωπίζει όσους την «θυμήθηκαν» αίφνης, από
την αξιοπρέπεια με την οποία πανηγυρίζει την επιτυχία της κι από το πώς
μοιράζεται τη χαρά της με εκείνους που επιλέγει να την μοιραστεί.
Μια τέτοια επιλογή της μας προκάλεσε το ενδιαφέρον. Από εκεί και η
φωτογραφία, όταν η Κορακάκη δέχτηκε την επίσκεψη των προσφύγων που έχουν
καταλύσει στη Δράμα, δέχτηκε τα συγχαρητήριά τους, μίλησε και
φωτογραφήθηκε μαζί τους.
Και είναι αυτή η φωτογραφία που αξίζει όσο όλα τα μετάλλια των Ολυμπιακών. Μπράβο κορίτσι μου!