Χωρίς αποδείξεις για τους αυτουργούς της χημικής φρίκης στη Δαμασκό και
ενώ εξόπλιζε τους τρομοκράτες της Αλ Νούσρα, η Δύση ετοιμάζεται να
απαλλαγεί από τον τελευταίο σύμμαχο του Ιράν βομβαρδίζοντας τη Συρία.
Του Γιώργου Τσιάρα
Με το δάχτυλο στο κουμπί των πυραύλων βρίσκονται ήδη οι Αμερικανοί
επικυρίαρχοι και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους. Ξέθαψαν πάλι, μαζί με το(υς)
τόμαχοκ του πολέμου, και τον πάντα βολικό για τα συμφέροντά τους
«ένοπλο ανθρωπισμό». Και ετοιμάζονται, όπως όλα δείχνουν, με την
αδιαμφισβήτητη υπεροπλία τους να κρίνουν παρεμβαίνοντας έναν ακόμη
αιματηρό εμφύλιο – για τη γιγάντωση του οποίου βεβαίως τόσο πάσχισαν,
φτάνοντας να στηρίξουν έμπρακτα ακόμη και αποδεδειγμένους τρομοκράτες,
όπως είναι οι φανατικοί ισλαμιστές της οργάνωσης Αλ Νούσρα.
Τόση είναι η βιασύνη της αμερικανικής ηγεσίας και των Αγγλογάλλων
συμμάχων της για την ανατροπή του Ασαντ, του τελευταίου –με εξαίρεση τη
λιβανέζικη οργάνωση Χεζμπολάχ- συμμάχου του Ιράν στην περιοχή, ώστε
είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε βομβαρδισμό της Συρίας δίχως το
παραμικρό ουσιαστικά αποδεικτικό στοιχείο για το ποιος έριξε τα χημικά
αέρια, χωρίς την τυπική έστω κάλυψη του ΟΗΕ. Και με τον Τζον Κέρι να
σχίζει τα ιμάτιά του για τη «βέβαιη» ενοχή του Ασαντ, σε έναν ρόλο
βγαλμένο απευθείας από το υποκριτικό ρεπερτόριο του προκατόχου του Κόλιν
Πάουελ, όταν προλείαινε, έντεκα χρόνια πριν, με αντίστοιχα σαθρά
επιχειρήματα για ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής την… απελευθέρωση
του Ιράκ.
Η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή κανείς –εκτός από τους ηθικούς και
φυσικούς αυτουργούς- δεν γνωρίζει ποιος ευθύνεται για το έγκλημα
πολέμου της ανατολικής Δαμασκού. Ας δεχτούμε όμως, ως υπόθεση εργασίας,
πως αύριο οι εμπειρογνώμονες αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι
ένοχος είναι πράγματι ο Ασαντ: πώς θα δικαιολογούσε κάτι τέτοιο τον
βομβαρδισμό της χώρας από ξένα στρατεύματα;
Οσοι παραμένουν ακόμη πρόθυμοι να πιστέψουν πως η νέα επέμβαση που
κυοφορείται θα γίνει για την προστασία του άμαχου πληθυσμού από το
τυραννικό καθεστώς του Ασαντ, καλό θα είναι να θυμηθούν τι συνέβη –αλλά
και τι συμβαίνει σήμερα, τόσα χρόνια μετά– στα θέατρα των προηγούμενων
«ανθρωπιστικών» πολέμων – το Κοσσυφοπέδιο, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, και
πιο πρόσφατα τη Λιβύη. Οι υπόλοιποι, όσοι από εμάς δηλαδή παραμένουμε
απρόθυμοι να καταπίνουμε αμάσητη τη χοντροκομμένη προπαγάνδα των
δυνατών, ξέρουμε πως οι πόλεμοι, όλοι οι πόλεμοι, είναι αποτέλεσμα του
ανταγωνισμού για τον έλεγχο της γης και των πλουτοπαραγωγικών πηγών που
αυτή κρύβει μέσα της: όλα τα άλλα ανήκουν στην περίφημη «ομίχλη του
πολέμου», όπως την είχε βαφτίσει πριν από μισό αιώνα ο αλήστου μνήμης
υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ Ρόμπερτ Μακναμάρα, για να δικαιολογήσει –τότε-
το μακελειό του Βιετνάμ με τα τρία εκατομμύρια θύματα.
Για την Ιστορία, πάντως, πριν από λίγες μέρες το υπεράνω υποψίας
αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy αποκάλυψε πως οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν
εμπόδισαν το 1987 τον (σύμμαχό τους τότε) Σαντάμ Χουσέιν να
χρησιμοποιήσει χημικά αέρια εναντίον των ιρανικών δυνάμεων, αλλά τον
βοήθησαν κιόλας παρέχοντάς του πληροφορίες για την ακριβή θέση των
περσικών στρατευμάτων! Χιλιάδες Ιρανοί πέθαναν από το αέριο της
μουστάρδας, αλλά οι αμερικανικές υπηρεσίες πανηγύρισαν, αφού –όπως είχε
δηλώσει ο τότε πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν- «μια ιρανική νίκη θα ήταν
απαράδεκτη». Οταν έναν χρόνο αργότερα ο Σαντάμ χρησιμοποίησε τα ίδια
αέρια κατά των Κούρδων κατοίκων της Χαλάμπτζα, οι «ουμανιστές» Δυτικοί
τον καταδίκασαν μεν, στα λόγια, αλλά συνέχισαν να τον εξοπλίζουν για
κάνα δύο χρόνια ακόμη, πριν ξυπνήσει ξανά μέσα τους ο ανθρωπισμός…