Γιατί και πώς θέλουν να εισβάλουν οι ΗΠΑ στη Συρία

Οι ΗΠΑ δεν θα εισέλθουν σε μία επώδυνη διαδικασία τύπου Ιράκ. Θα αρκεστούν να πλήξουν τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις του καθεστώτος, θα ενισχύσουν τους αντιφρονούντες και στη συνέχεια μαζί τους και σε συνεργασία με την Τουρκία θα αντιμετωπίσουν την Αλ Κάιντα. Όλα αυτά θα γίνουν για να «σπάσει» ο άξονας Τεχεράνη – Άσαντ – Χεζμπολάχ, η οποία συνιστά απειλή για το Ισραήλ σε μία επίθεση εναντίον του Ιράν. Ο καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αλέξανδρος Κούτσης αποκωδικοποιεί για το tvxs.gr τις τελευταίες καταιγιστικές εξελίξεις στο μέτωπο της Συρίας και μοιράζεται χάρτη Αμερικανού συνταγματάρχη ο οποίος αποκαλύπτει πώς οραματίζεται η Ουάσιγκτον τη Μέση Ανατολή.

Το πρόσχημα των χημικών όπλων

Πιστεύει κανείς ότι ο Άσαντ, ενώ από το προηγούμενο Σάββατο βρίσκονται στη Συρία επιθεωρητές του ΟΗΕ για να εξετάσουν μια παρόμοια περίπτωση που τοποθετείται χρονικά πριν από 6 μήνες, θα κάνει το λάθος να χρησιμοποιήσει χημικά όπλα; Θεωρώ ότι αυτή η ιστορία προέρχεται από τους αντάρτες, ώστε να κινητοποιήσουν μία διεθνή επέμβαση για την ανατροπή του καθεστώτος.

Προσωπικά, αντιλήφθηκα για πρώτη φορά ότι θα ακολουθούσαν γεγονότα όπως τα σημερινά πριν από 6-7 μήνες. Τότε, ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας άλλαξε τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών και τοποθέτησε τον πρίγκιπα Σουλτάν, τον οποίο είχα γνωρίσει τη 10ετία του 1980 σε ένα συνέδριο, μόλις είχε τελειώσει διδακτορικό σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ για τη στρατηγική σημασία της Ερυθράς Θάλασσας. Εύκολα καταλάβαινε κανείς ότι ήταν φιλοαμερικανός μέχρι κόκαλο. Στη συνέχεια, ο ίδιος ήταν ο πρέσβης της Σαουδικής Αραβίας στην Ουάσιγκτον το 1990, όταν ο Σαντάμ Χουσεϊν εισέβαλε στο Κουβέιτ. Ήταν ο άνθρωπος που έπεισε τον πατέρα (Τζον) Μπους να στείλει στρατεύματα στη Σαουδική Αραβία, ώστε να μην καταλάβει την ανατολική επαρχία ο Σαντάμ, όπως έλεγε. Κάπως έτσι μπήκαμε στον πόλεμο του Κόλπου το 1991. Από τότε οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί στον χώρο της Μέσης Ανατολής. Θα έλεγε κανείς ότι οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο παγκόσμια υπερδύναμη αλλά και περιφερειακή δύναμη Μεσανατολίτικη!

Όταν λοιπόν πριν από 6 μήνες ο Σουλτάν ανέλαβε τη συγκεκριμένη θέση, τότε έβγαλα το συμπέρασμα ότι αρχίζει να παίζεται ένα κόλπο μεταξύ Ριάντ και Ουάσιγκτον το οποίο θα φαινόταν στη συνέχεια. Η Σαουδική Αραβία είναι αντίθετη με την αραβική άνοιξη. Ανήκει σε εκείνον τον άξονα που δεν επιθυμεί εκδημοκρατισμό των μοναρχικών καθεστώτων και δεν βλέπει με καλό μάτι την ίδρυση μιας, ας πούμε, ισλαμικής δημοκρατίας στην Αίγυπτο. Επομένως, βλέπουμε τώρα στο Κάιρο να φεύγει ο Μόρσι από τη μέση. Με την Αίγυπτο πια αποδυναμωμένη, έξω από το μέτωπο (διότι αν γινόταν τώρα επίθεση εναντίον της Συρίας, θα έπρεπε να υπολογίσουν και την αντίδραση της Αιγύπτου), βρισκόμαστε στην περίπτωση κατά την οποία η Σαουδική Αραβία -κατά την άποψή μου- έχει προγραμματίσει την επίθεση εναντίον της Συρίας, ώστε να «σώσει» τον Λίβανο. Διότι τα μεγάλα της συμφέροντα είναι στον Λίβανο και στην Ιορδανία, προκειμένου να κρατήσει τους τρομοκράτες (Αλ Κάιντα κλπ) όσο μπορεί πιο μακριά από τα σύνορά της. Όμως, για να «σώσει» τον Λίβανο θα πρέπει να ηττηθεί η Χεζμπολάχ. Και για να ηττηθεί η Χεζμπολάχ,, θα  πρέπει να φύγει από τη μέση ο Άσαντ. Διότι έτσι «σπάει» ο άξονας Τεχεράνη - Άσαντ - Χεζμπολάχ.

  Τα πραγματικά συμφέροντα των ΗΠΑ

Τις ΗΠΑ τις συμφέρει πάρα πολύ να σπάσει αυτός ο άξονας, σε σχέση με την περίπτωση του Ιράν και του πυρηνικού του προγράμματος. Στο πλαίσιο του σχεδιασμού τους για μία επίθεση στο Ιράν, οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι το Ιράν δεν είναι Ιράκ. Οι πυρηνικές εγκαταστάσεις του είναι διάσπαρτες, που σημαίνει ότι θα πρέπει να χτυπήσει κανείς 20-25 διαφορετικούς στόχους. Και φυσικά το Ιράν δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Θα αντιδράσει με αντιαεροπορικά συστήματα κ.ο.κ. Άλλωστε, αν δεν βάλεις μπότα στο έδαφος, να καταλάβεις τη χώρα, ο πόλεμος δεν τελειώνει.

Η σημαντική παράμετρος όμως είναι ότι αν οι ΗΠΑ χτυπήσουν το Ιράν, τότε η Χεζμπολάχ (Λίβανος) θα εξαπολύσει 60.000 πυραύλους -τόσους έχει σήμερα στη διάθεσή της- εναντίον του Ισραήλ. Συνεπώς, στοχεύουν να εξουδετερώσουν τη Χεζμπολάχ, ώστε να μην αποτελεί απειλή για το Ισραήλ, και ύστερα να χτυπήσουν το Ιράν. Πώς θα το πετύχουν αυτό; Βγάζοντας από τη μέση τον Άσαντ. Αλλά υπάρχει το εξής πρόβλημα.

Η αντιπολίτευση στη Συρία είναι διασπασμένη και η πιο ισχυρή ομάδα είναι η Αλ Νούσρα (συριακή πτέρυγα της Αλ Κάιντα). Αν λοιπόν πέσει ο Άσαντ, η Αλ Κάιντα θα έχει το πάνω χέρι και αυτό δεν συμφέρει τις ΗΠΑ, οι οποίες σε αυτήν την περίπτωση δεν θα μπουν στον πόλεμο, ώστε να μην καταλήξουν όπως στο Ιράκ, όπου η Αλ Κάιντα επιμένει με επιθέσεις στους Αμερικανούς, στους Γάλλους κ.ο.κ. Οπότε, θα χτυπήσουν τις στρατιωτικές βάσεις του Άσαντ για να τον αποδυναμώσουν, θα ενισχυθούν οι μετριοπαθείς ώστε να καταλάβουν τα μέρη τα οποία δεν κατέχει η Αλ Κάιντα και σε δεύτερη φάση θα μπουν σε έναν πόλεμο εναντίον της Αλ Κάιντα με τους μετριοπαθείς ισλαμιστές να ωθούνται από τον Νότο και την Τουρκία να ωθείται από τον Βορρά. Και έτσι, σημειωτέον, η Τουρκία θα έχει την εποπτεία του νέου συριακού κράτους.

  Η Ρωσία

Η Ρωσία δεν συμφωνεί για μία στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, διότι έχει στρατηγικά συμφέροντα στον χώρο της Μέσης Ανατολής και ειδικότερα προσπαθεί να στηρίζει κράτη τα οποία θα κρατήσουν μακριά από τα ευρύτερα σύνορά της τυχόν πυραύλους που θα έρθουν στο μέλλον. Η μόνη χώρα που της έχει μείνει ως σύμμαχος στην περιοχή, με διευκολύνσεις για το ναυτικό της κ.ο.κ, είναι η Συρία. Η Μέση Ανατολή, ειδικά στον β’ παγκόσμιο πόλεμο, έχει αποδείξει ότι αποτελεί το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Όποιος θέλει να εισβάλει στη Ρωσία, μπορεί πολύ πιο εύκολα να το κάνει από τη Μέση Ανατολή. Επομένως, η Μόσχα υιοθετεί το δόγμα: να κρατάμε μακριά από τα σπίτια μας τους ενδεχόμενους εχθρούς.

  Η Κίνα

Η Κίνα έχει οικονομικά συμφέροντα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Προσβλέπει στη Βόρεια Αφρική και ειδικά στο Σουδάν, όπου έχει αγοράσει μεγάλες εκτάσεις γης και κάνει αγροτική παραγωγή για ασφάλεια τροφίμων. Επίσης, θέλει τα πετρέλαια του Περσικού Κόλπου, διότι έχει ανάγκη από ενεργειακές πηγές. Συνεπώς, δεν θα ήθελε η Μέση Ανατολή να πέσει υπό τον πλήρη έλεγχο των ΗΠΑ, σε στρατηγικό επίπεδο.

  Η ξεχασμένη ενδεδειγμένη λύση

Αυτό που χρειάζεται σήμερα στην αιματοκυλισμένη Συρία είναι μία πολιτική λύση, πάνω στη λεγόμενη συμφωνία της Γενεύης (πριν από 2-3 χρόνια), για την υλοποίηση της οποίας λειτουργεί ως τροχοπέδη η συριακή αντιπολίτευση, η οποία μένει στο δέντρο (ζητεί να φύγει αμέσως ο Άσαντ) και χάνει το δάσος (χωρίς να σκέφτεται το επόμενο στάδιο). Σύμφωνα με τη συμφωνία της Γευνεύης, οι Αμερικανοί από τη μία και οι Ρώσοι από την άλλη θα απευθυνθούν στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές και θα τους πουν: Θα σταματήσετε τις εχθροπραξίες, αλλιώς θα έχετε να κάνετε μαζί μας. Θα προχωρήσετε σε εκλογές για την ανάδειξη μιας συντακτικής συνέλευσης, η οποία θα δημιουργήσει Σύνταγμα το οποίο θα τεθεί σε δημοψήφισμα. Όταν εγκριθεί, θα κάνετε εκλογές για Κοινοβούλιο. Και όταν εκλεγεί Κοινοβούλιο θα προχωρήσετε σε προεδρικές εκλογές, ο νικητής των οποίων θα αντικαταστήσει τον Άσαντ. Με άλλα λόγια, ο Άσαντ θα φύγει, αλλά θα φύγει στο τέλος της διαδικασίας και όχι στην αρχή της.

  Ο αμερικανικός «περίπατος» του 2003 και ο χάρτης του Πήτερς

Το 2006 είχε δημοσιευτεί ένας χάρτης, του συνταγματάρχη Ραλφ Πήτερς, που έδειχνε πώς πρέπει να είναι η νέα Μέση Ανατολή, στη λογική ότι η διάσπαση των αραβικών κρατών σε κρατίδια βοηθά των έλεγχό τους από τις ΗΠΑ. Ο χάρτης είχε δημοσιευτεί τότε, σε περιοδικό των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. 

_{Η Μέση Ανατολή πριν} 

_{Η Μέση Ανατολή μετά}
 

Η δημοσίευση συνοδευόταν από άρθρο που εξηγούσε τη λογική του χάρτη. Εκεί φαίνεται τι ήθελε να πετύχει ο Μπους με τον πόλεμο στο Ιράκ. Η Ουάσιγκτον διέψευσε άμεσα το άρθρο του Πήτερς, αλλά σήμερα βλέπουμε να εφαρμόζει το περιεχόμενό του.

Άλλωστε, ειδικός σύμβουλος του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τσέινι για τη Μέση Ανατολή, το 1996, με άρθρο του (Crambling States) υποστηρίζει ότι τα κράτη της Μέσης Ανατολής είναι τεχνητά, με την έννοια ότι απαρτίζονται από θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες, και πως  συμφέρει -τις ΗΠΑ και το Ισραήλ για τη δική τους ασφάλεια- να τεμαχιστούν.

Έρχεται λοιπόν ο Μπους, μετά το 2001, να εφαρμόσει αυτήν την πολιτική στο Ιράκ. Το ορόσημο αλλαγής της Μέσης Ανατολής λοιπόν ήταν το 2003 (όχι το 2011 με την Αραβική Άνοιξη). Τότε καμιά αραβική κυβέρνηση δεν έφερε αντίρρηση στην αμερικανή εισβολή στο Ιράκ! Τότε ήταν που ξεσηκώθηκε ο λαός και είπε: μια στιγμή, εδώ είστε όλοι προδότες και θα πρέπει να βγάλουμε κυβερνήσεις που θα ενδιαφέρονται για τα αραβικά και όχι για τα αμερικανικά συμφέροντα.

Κι έτσι ξεκίνησε η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη στην Αίγυπτο. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό το γεγονός ότι μία ομάδα Αιγύπτιων ακτιβιστών επισκέφτηκε τη Σερβία και έμαθε από τους Σέρβους πώς να κάνουν αναίμακτες διαδηλώσεις για να ανατρέψουν την κυβέρνηση, όπως εκείνοι έκαναν με τον Μιλόσεβιτς. Γύρισαν λοιπόν στην Αίγυπτο και εφάρμοσαν αυτήν την τακτική, η οποία τάσσεται κατά της ένοπλης αντιπαράθεσης: Όποιος έμπαινε στους κόλπους της διαδήλωσης με όπλα, τον έπιαναν και τον έδερναν, ώστε  αυτή να έχει διάρκεια και κυρίως τη διεθνή στήριξη. Αυτό δεν έγινε στη Συρία, όπου με την πρώτη αντίδραση του Άσαντ η αντιπολίτευση έβγαλε τα όπλα και άρχισε να χτυπάει. Και εκεί έχασαν το παιχνίδι.

ΠΗΓΗ:tvxs.gr