Στην Ισπανία, η «πράσινη παλίρροια» (marea verde), όπως καθιερώθηκε
να λέγεται το κίνημα για την προάσπιση της δημόσιας παιδείας χάρη στις
πράσινες μπλούζες που φορούσαν οι πρώτοι εκπαιδευτικοί που διαδήλωναν
πριν από δύο χρόνια στη Μαδρίτη κατά των περικοπών, είναι μαζί με τη
«λευκή παλίρροια» (marea blanca), που αγωνίζεται υπέρ της δημόσιας
υγείας, δύο από τα δυναμικότερα κινήματα κατά της άγριας νεοφιλελεύθερης
πολιτικής του δεξιού πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι.
Της Κορίνας Βασιλοπούλου
Χθες, μια πολυπληθής πράσινη παλίρροια ξεχύθηκε σε ολόκληρη τη χώρα
και απαίτησε για ακόμα μια φορά την παραίτηση του υπουργού Παιδείας
Ιγνάθιο Βερτ και την απόσυρση του Οργανικού Νόμου για τη Βελτίωση της
Ποιότητας της Εκπαίδευσης (LOMCE).
Δεκάδες χιλιάδες Ισπανοί, μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί και γονείς
ξεχύθηκαν χθες στους δρόμους για να υπερασπιστούν το αγαθό της δημόσιας
παιδείας, με συνθήματα όπως: «Αυτές δεν είναι περικοπές. Είναι ταξική
πάλη».
Η χθεσινή πανεθνική απεργία, στην οποία το ποσοστό συμμετοχής,
σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των συνδικάτων, έφτασε στο 91%, ήταν η
πρώτη για τη φετινή σχολική–ακαδημαϊκή χρονιά και η τρίτη μέσα στο 2013
κατά του επίμαχου νομοσχεδίου για τη μεταρρύθμιση στην παιδεία. Στη
χθεσινή απεργία μάλιστα, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες, συμμετείχε
και το μάλλον συντηρητικό συνδικάτο των εκπαιδευτικών των ιδιωτικών
σχολείων.
Αν και η λέξη «βελτίωση» μόνο ως ειρωνική μπορεί να θεωρηθεί στη
συγκεκριμένη περίπτωση. Το εν λόγω νομοσχέδιο, το οποίο συντάχθηκε
ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων, εκπαιδευτικών, μαθητών, φοιτητών και
γονέων, πέρασε από τη Βουλή πριν από δύο εβδομάδες χάρη στις ψήφους του
κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος που διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, έχοντας
απέναντί του σύσσωμη την αντιπολίτευση. Το νομοσχέδιο δείχνει να είναι
αυτό ακριβώς που περιγράφει η Αριστερά: «ελιτίστικο, οπισθοδρομικό και
ενισχύει τις διαχωριστικές γραμμές».
Σχολικές μονάδες καταργούνται και συγχωνεύονται, με αποτέλεσμα να
αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί
οδηγούνται στην απόλυση. Θεσπίζονται αυστηρότερα κριτήρια για την
αξιολόγηση μαθητών και καθηγητών. Χιλιάδες μαθητές στερούνται τη δωρεάν
διανομή σχολικών βιβλίων καθώς δεν πληρούν πλέον τα νέα εισοδηματικά
κριτήρια που θεσπίζει το υπουργείο Παιδείας. Τα σχολικά κυλικεία και τα
συνεργεία καθαρισμού παραδίδονται σε ιδιώτες, γεγονός που επιβαρύνει
περαιτέρω οικονομικά τις οικογένειες. Τα ισπανικά επιβάλλονται ως βασική
γλώσσα διδασκαλίας σε αυτόνομες περιφέρειες όπου η τοπική γλώσσα είναι
διαφορετική, όπως η Καταλονία, η Βαλένθια, η Γαλικία και οι Βαλεαρίδες.
Τέλος, οι πανεπιστημιακές σπουδές γίνονται όνειρο απατηλό για χιλιάδες
παιδιά από φτωχές οικογένειες καθώς αυξάνονται τα δίδακτρα και
ταυτόχρονα μειώνεται ο αριθμός των υποτροφιών για τους οικονομικά
ασθενέστερους. Υπολογίζεται ότι 30.000 φοιτητές δεν μπόρεσαν να
πληρώσουν τα έξοδα της εγγραφής τους το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος.
Την ίδια στιγμή, αρκετά πανεπιστήμια αναζητούν σπόνσορες από τον
ιδιωτικό τομέα προκειμένου να βοηθηθούν οι πιο φτωχοί φοιτητές, πράγμα
που αφήνει αδιάφορη την κεντρική κυβέρνηση. Από το 2010 μέχρι σήμερα,
έχουν αφαιρεθεί 6,4 δισ. από τον προϋπολογισμό για τη δημόσια παιδεία. Ο
ξεκάθαρος στόχος είναι η περαιτέρω συρρίκνωσή της. «Η δημόσια παιδεία
δεν αποδίδει πλέον στην κοινωνία. Καιρός να επικεντρωθούμε στην
ποιότητα». Αυτή είναι μόνο μία από τις αμέτρητες εμπρηστικές δηλώσεις
του υπουργού Παιδείας, Ι. Βερτ.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με την ελληνική πραγματικότητα δεν είναι
συμπτωματική. Το ίδιο ισχύει και με την κυβερνητική προπαγάνδα, που
αποδίδει την απεργία των εκπαιδευτικών σε καθαρά συντεχνιακά συμφέροντα
τα οποία λειτουργούν εις βάρος των μαθητών και των γονέων τους. «Οι
καθηγητές που απεργούν έχουν σταθερή δουλειά, ενώ οι γονείς έρχονται
αντιμέτωποι με πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας», δήλωσε σε ένα ρεσιτάλ
γκεμπελισμού η υφυπουργός Παιδείας Μοντσεράτ Γομέντιο.
Αν και η τακτική τού διαίρει και βασίλευε δεν φαίνεται να έχει
ιδιαίτερη απήχηση. Σε μια χώρα που αριθμεί σχεδόν 6.000.000 ανέργους και
2.000.000 οικογένειες χωρίς κανέναν εργαζόμενο, οι περισσότεροι γονείς
διαδήλωσαν και χθες, όπως και τις άλλες φορές, στο πλευρό των
εκπαιδευτικών. Παράδειγμα, η Μαρία Ντολόρες Τιράδο, πρόεδρος μιας
ισχυρής συνομοσπονδίας οικογενειών στη Βαλένθια. Οπως λέει στην «El
Pais», αυτή η μητέρα δύο παιδιών, με άνεργο σύζυγο και μηνιαίο εισόδημα
451 ευρώ, «όπως και στο παραμύθι, έτσι και τώρα ο λύκος έρχεται και μας
τρώει όλους».