ΥΠΕΡΑΞΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ
Μεθοδικά αλλά με χαμηλών τόνων κινήσεις η συγκυβέρνηση Σαμαρά -
Βενιζέλου καλλιεργεί το έδαφος ώστε να προετοιμαστεί το νομικό πλαίσιο
που θα καθιστά ευχερή την κατάσχεση της πρώτης και κύριας κατοικίας τού
μη συνεργάσιμου δανειολήπτη.
Αποτελεί κοινό μυστικό εδώ και καιρό πως οι εμπειρογνώμονες
εξετάζουν το πλαίσιο πτωχευτικού δικαίου που ισχύει σε Βρετανία και
Ιρλανδία για ολική διαγραφή χρεών προς το Δημόσιο και τις τράπεζες.
Πρόκειται για πτωχευτικό κώδικα που εάν ισχύσει θα αφορά και τα φυσικά
πρόσωπα (στα πρότυπα του άρθρου 99), θα μπορεί, δηλαδή, να συμπεριλάβει
εκτός από επιχειρήσεις και ιδιώτες δανειολήπτες. Πρόκειται για εκ βάθρων
ανατροπή των όσων μέχρι σήμερα ισχύουν για την προστασία της πρώτης και
κύριας κατοικίας, κατάργηση στην πράξη των όποιων εναπομεινάντων
περιθωρίων διευθέτησης (μέσω του νόμου Κατσέλη). Πρόκειται για σπάσιμο
ενός θέσφατου 10ετιών που ανοίγει κατ' απαίτηση των δανειστών, σημείωνε
παράγων του τραπεζικού κλάδου. Ο ίδιος υποστήριζε πως αν και ελάχιστη η
συνεισφορά του Νίκου Δένδια σε ζητήματα αναπτυξιακής πολιτικής εν
τούτοις χρήσιμες οι νομικές γνώσεις και σχέσεις του για την προώθηση της
εξωδικαστικής διευθέτησης των οφειλών.
Πρακτικά, εάν υιοθετηθούν τα πρότυπα που ισχύουν σε άλλες χώρες,
τότε για να μηδενιστούν τα χρέη και να απαλλαγεί ο οφειλέτης από τη
δίωξη θα πρέπει να αποδεχθεί την εκποίηση της υποθηκευμένης περιουσίας
του, ακόμη και αν πρόκειται για την κύρια κατοικία. Οπως προωθείται για
τις επιχειρήσεις, έτσι και ο ιδιώτης οφειλέτης (εάν τελικά ισχύσει το
σχέδιο) θα ακολουθεί την πτωχευτική διαδικασία και μέσα σε 2-3 χρόνια θα
απαλλάσσεται πλήρως από τις οφειλές.
Στην περίπτωση οφειλέτη που έχει περιουσία, η εκποίηση θα φτάνει
μέχρι και το τελευταίο περιουσιακό στοιχείο (ακόμη και εάν πρόκειται
για την κύρια κατοικία) ενώ εκ των πραγμάτων διαφορετική θα είναι η
αντιμετώπιση των μη εχόντων.
Κλειδιά στην όλη διαδικασία, σύμφωνα με την ίδια τραπεζική πηγή,
είναι η υποθήκη του ίδιου του σπιτιού (που έχει βάλει ο οφειλέτης) και η
τεράστια διαφορά στην αξία της κατοικίας -του ύψους του δανείου- και
της τρέχουσας τιμής του ακινήτου.
Για να γίνει κατανοητή η... υπεραξία που θα καρπώνεται ο
δανειστής εις βάρος του οφειλέτη, αναφέρουμε ένα σύνηθες παράδειγμα
υποθήκευσης. Ιδιώτης που αγόρασε σπίτι το 2006-2008 αξίας 300.000 ευρώ
δανειζόμενος τα 2/3 (συνήθως οι τράπεζες... πίεζαν για συμπληρωματικά
στεγαστικά κ.λπ. δάνεια μαζί με τη λήψη του κυρίως δανείου) θα
υποχρεωθεί το 2015 να χάσει το σπίτι του στο υποπολλαπλάσιο της (τότε)
αξίας, οφείλοντας ωστόσο το σύνολο των χρημάτων που είχε δανεισθεί.
Ετσι θα κινδυνεύει να του κατάσχεται το σπίτι (ακόμη και η κύρια
κατοικία) έναντι 100.000 ευρώ, όταν θα είναι υπόχρεος για ένα μεγάλο
μέρος του δανείου που είχε λάβει προ ετών.
Αναφερόμαστε στη συγκεκριμένη 3ετία (2006-2008) καθώς οι
περισσότεροι από τους 800.000 που έχουν στεγαστικά δάνεια τουλάχιστον
μισό εκατομμύριο αγόρασαν το σπίτι τους -δανειζόμενοι- τη χρυσή περίοδο
της κτηματαγοράς. Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος των δανείων
χορηγήθηκε στην 3ετία -περί τα 30 με 32 δισ. ευρώ- σε πολύ υψηλές τιμές
ακινήτων (σ.σ. άραγε οι τραπεζίτες δεν θα δώσουν λογαριασμό για τη...
συμβολή τους στο «φούσκωμα» της αγοράς ακινήτων μέσω της χωρίς φειδώ
χορήγησης δανείων κ.λπ.) γίνεται εύκολα αντιληπτό το μέγεθος της
«αρπαγής» που μεθοδεύεται.
Είναι βέβαιο πως η τρόικα, γνωρίζοντας πολύ καλά όλα αυτά τα
στοιχεία και την πραγματική διάσταση του προβλήματος, θα επιμείνει μέχρι
τέλους προκειμένου το μέτρο της κατάσχεσης να εφαρμοσθεί και στην πρώτη
κατοικία. Υποαξίες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, που θα χαθούν από τους
οφειλέτες μέσω της κατάσχεσης των ακινήτων, θα αποτελέσουν τις υπεραξίες
των δανειστών, που επείγονται να βάλουν στο χέρι και την ιδιωτική
περιουσία. Απλά πράγματα...
ΠΗΓΗ:enet.gr