Είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική η κατάθεση του Ελληνα
εκπροσώπου στο ΔΝΤ την εποχή της κρίσης, Παν. Ρουμελιώτη, στον
εισαγγελέα Γρ. Πεπόνη. Ο κ. Ρουμελιώτης περιγράφει αναλυτικά όλα τα
γεγονότα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πορεία των πραγμάτων εκείνη την
κρίσιμη περίοδο και καθόρισαν την τύχη ενός ολόκληρου λαού.
Ο κ. Ρουμελιώτης, για πρώτη φορά, εκτός των συνεντεύξεων, με άμεσο
και νομικά δεσμευτικό τρόπο, δίνει τη δική του εξήγηση για το πώς
φτάσαμε εδώ και γιατί δεν προλάβαμε τα χειρότερα. Επιρρίπτει ευθύνες
στον πρώην πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και τον τότε υπουργό Οικονομικών Γ.
Παπακωνσταντίνου, για το ότι δεν έγινε εξ αρχής κούρεμα του χρέους,
καίτοι το είχε ζητήσει το ΔΝΤ ως όρο για τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα.
Ο κ. Ρουμελιώτης λέει ότι είχε ενημερώσει και προσωπικά τον κ.
Παπανδρέου, αλλά ούτε ο πρώην πρωθυπουργός ούτε οι στενοί του συνεργάτες
έθεσαν ποτέ το θέμα. Οπως μάλιστα χαρακτηριστικά τονίζει, για να γίνει
αναδιάρθρωση του χρέους, πρέπει υποχρεωτικά να τη ζητήσει το
ενδιαφερόμενο κράτος, δηλαδή η Ελλάδα. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ.
Και εδώ ανακύπτουν τα σοβαρά ζητήματα του ελληνικού προβλήματος.
Εάν δεχθούμε ότι η εκδοχή Ρουμελιώτη είναι σωστή (όπως επιβεβαιώνεται
άλλωστε και από επίσημα έγγραφα του Ταμείου), τότε η ελληνική κυβέρνηση
δεν έχει πει όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό.
Αυτό που του απέκρυψε τότε, ήταν ότι το κούρεμα, που μετ'
επιτάσεως ζητούσε το ΔΝΤ προκειμένου να γίνει βιώσιμο το ελληνικό χρέος,
δεν έγινε γιατί αντιδρούσαν λυσσαλέα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Ο κ.
Παπανδρέου παρέμεινε δέσμιος της βούλησης των Ευρωπαίων «φίλων», μέχρι
το τέλος.
Η κύρια αιτία της εμμονής των Γερμανών και όλων των άλλων
Βορειοευρωπαίων κατά του κουρέματος το 2010 ήταν φυσικά η διάσωση των
δικών τους τραπεζών, που τότε ήταν βαριά εκτεθειμένες στο ελληνικό
χρέος. Ενα ξαφνικό κούρεμα θα προκαλούσε μεγάλη ζημιά στα κεφαλαιακά
τους αποθέματα και θα έθετε σε κίνδυνο την ευστάθειά τους, λίγο μετά τη
μεγάλη κρίση του 2008. Κάτι τέτοιο ήθελαν να αποφύγουν πάση θυσία.
Και έτσι, υποχρέωσαν τον Ελληνα πρωθυπουργό να δεχθεί τα δάνεια
ευρω-διάσωσης, χωρίς να προβεί σε αναδιάρθρωση. Κι εκείνος το έπραξε
χωρίς δεύτερη κουβέντα. Χωρίς την παραμικρή διάθεση διαπραγμάτευσης, αν
και είχε όπλα στα χέρια του (ποιος δεν θυμάται το περίστροφο στο
τραπέζι;).
Το ίδιο ακριβώς παιχνίδι παίζεται μέχρι σήμερα. Ολες οι
ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούν πειθήνια τις απαιτήσεις της τρόικας,
χωρίς να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση. Χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς
ελπίδα, χωρίς προοπτική.
ΠΗΓΗ:enet.gr