«Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς» Μαχάτμα Γκάντι
Στις 30 Ιανουαρίου του 1948, δολοφονήθηκε στο Νέο Δελχί ο Ινδός ηγέτης Μαχάτμα Γκάντι.
Ένα χρόνο πριν, οι Βρετανοί είχαν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της
Ινδίας, ωστόσο η χώρα παρέμενε χωρισμένη στην Ινδική ένωση, που
αποτελούνταν από Ινδουιστές και στο μουσουλμανικό Πακιστάν.
Ο θρησκευτικός φανατισμός ήταν πολύ έντονος και η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή, πολύ ρευστή.
Την ημέρα της δολοφονίας του, ο Γκάντι περπατούσε στον δρόμο μαζί με δύο ανιψιές του, με προορισμό έναν τόπο προσευχής.
Τότε, τον πλησίασε ο Ναθουράμ Γκόντσε, ένας φανατικός ομόθρησκός του και
τον πυροβόλησε εξ επαφής, τρεις φορές στο στήθος, με ένα όπλο «Μπερέτα»
9 χιλιοστών.
Ο Ινδός ηγέτης πέθανε αμέσως.
Ο Γκόντσε σκότωσε τον Γκάντι, γιατί θεωρούσε, ότι η πολιτική του
απέναντι στους Μουσουλμάνους ήταν πολύ ήπια και ευνοούσε το Πακιστάν.
Ο Ναθουράμ Γκόντσε
Ο πρωθυπουργός της χώρας, Τζαβαχαρλάλ Νεχρού, ενημέρωσε το έθνος της Ινδίας για τον θάνατο του Γκάντι, μέσω ραδιοφώνου.
«Φίλοι και σύντροφοι, το φως έφυγε από τη ζωή μας και υπάρχει σκοτάδι
παντού. Δεν ξέρω τι να σας πω, ή πώς να σας το πω. Ο αγαπημένος μας
ηγέτης, ο Μπαπού, όπως τον αποκαλούσαμε, ο πατέρας του Έθνους μας, δεν
υπάρχει πια. Ίσως να κάνω λάθος που θα το πω αυτό. Πάντως, δεν θα τον
ξαναδούμε ποτέ, όπως τον βλέπαμε τόσα χρόνια, δε θα τρέξουμε σε αυτόν
για συμβουλές ή για να βρούμε λύσεις. Αυτό είναι ένα τεράστιο χτύπημα,
όχι μόνο για μένα, αλλά και εκατομμύρια και εκατομμύρια σε αυτή τη
χώρα».
Η είδηση του θανάτου διαδόθηκε αστραπιαία. Ο θρήνος ήταν παγκόσμιος.
Την ημέρα της αποχαιρετιστήριας τελετής στην Ινδία, πάνω από δύο
εκατομμύρια άνθρωποι πήραν μέρος σε πορεία πολλών χιλιομέτρων, που
διήρκησε πέντε ώρες. Το πλήθος ξεκίνησε από το σημείο που δολοφονήθηκε ο
Ινδός ηγέτης, με κατεύθυνση το Ραζ Γκατ, το σημείο που βρίσκεται μέχρι
σήμερα το μνημείο του.
Εκεί βρίσκεται μια επιγραφή που γράφει «He Ram», η οποία πιθανώς να
μεταφράζεται «Ω Θεέ». Αυτά λέγεται πως είναι και τα τελευταία λόγια του
Γκάντι.
Ο θρήνος για τον Ινδό ηγέτη ήταν παγκόσμιος.
Κατά τη διάρκεια της τελετής, τη σορό του Γκάντι μετέφερε ένα ειδικά
διαμορφωμένο στρατιωτικό όχημα, στο οποίο τοποθετήθηκε μια πλατφόρμα,
ώστε ο κόσμος να μπορεί να βλέπει το άψυχο σώμα του.
Ο κινητήρας του οχήματος δε χρησιμοποιήθηκε, αλλά το όχημα κινούνταν με σκοινιά, που τραβούσαν πενήντα άνθρωποι.
Το ειδικά διαμορφωμένο όχημα με τη σορό του Γκάντι
Την ίδια ημέρα στο Λονδίνο, όλες οι ινδικές επιχειρήσεις παρέμειναν κλειστές, σε ένδειξη πένθους.
Πλήθος κόσμου, από όλη τη Βρετανία, συγκεντρώθηκε στην ινδική πρεσβεία του Λονδίνου, για να τιμήσει τη μνήμη του Γκάντι.
Οι φόβοι για κλιμάκωση της θρησκευτικής έντασης
Η κυβέρνηση της Ινδίας γνώριζε, ότι ο θάνατος του Ινδού ηγέτη θα κορύφωνε τη θρησκευτική ένταση στη χώρα.
Αμέσως μετά τον θάνατο του Γκάντι εκφράστηκαν προθέσεις για εκδίκηση,
ακόμα και εισβολή του στρατού στο Πακιστάν, καθώς θεωρήθηκε ότι
υπεύθυνος ήταν ένας Μουσουλμάνος.
Οι ηγέτες της κυβέρνησης συμφώνησαν να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, για να αποφύγουν την υστερία του πλήθους.
Φρόντισαν να γίνει σαφές, ότι ο δολοφόνος ήταν ομόθρησκός τους και
όχι μουσουλμάνος και κάλεσαν τον κόσμο να τιμήσει ειρηνικά τον Γκάντι
και τις ιδέες του.
Το ινδικό κογκρέσο επέβλεπε άγρυπνα τις εκδηλώσεις πένθους, που
διήρκεσαν 2 βδομάδες και στις οποίες έλαβαν μέρος εκατομμύρια άνθρωποι,
ενώ τις παρακολούθησαν εκατοντάδες εκατομμύρια άλλοι.
Οι ενέργειές αυτές στόχευαν στην ενίσχυση της κυριαρχίας του νέου ινδικού κράτους.
Με την αποφυγή οποιασδήποτε θρησκευτικής ακρότητας, η κυβέρνηση
κατάφερε, όχι μόνο να θρηνήσει ειρηνικά τον Γκάντι, αλλά και να
εδραιώσει την κυριαρχία της απέναντι στα θρησκευτικά κόμματα.
Το μνημείο του Μαχάτμα Γκάντι, στον τόπο που δολοφονήθηκε.
Η καταδίκη του δολοφόνου
Η δίκη του δολοφόνου του Γκάντι κράτησε πάνω από ένα χρόνο. Στις 8 Νοεμβρίου του 1948, ο Γκόντσε καταδικάστηκε σε θάνατο.
Η ποινή του εκτελέστηκε μια εβδομάδα αργότερα. Στο διάστημα αυτό, ο
πρωθυπουργός της Ινδίας, Τζαβαχαρλάλ Νεχρού, και οι δύο γιοι του Γκάντι,
επεδίωξαν να δοθεί χάρη στον δολοφόνο. Θεωρούσαν πως η εκτέλεση της θανατικής ποινής, θα ήταν προσβολή στη
μνήμη του ανθρώπου που πάλεψε όσο κανείς άλλος, εναντίον κάθε μορφής
βίας.
