Ο Αλέξανδρος Ουλιάνωφ ,την 1η Μαρτίου του 1897 έκανε την τελευταία μεγάλη τρομοκρατική απόπειρα.
Η απόπειρα αυτή, εναντίον του Αλέξανδρου του Γ΄, απέτυχε. Ο Ουλιάνωφ
και οι συνεργοί του απαγχονίστηκαν. Ο μικρότερος αδελφός του
Αλέξανδρου, ο Βλαδίμηρος, βάδισε άλλο δρόμο. Με μεγαλύτερη επιτυχία…
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*
Ακριβώς 90 χρόνια μετά το θάνατό του,
μοιάζει να έχουν ειπωθεί τα πάντα για τον Λένιν. (εάν και δεν μοιάζει
να είναι αυτός ο λόγος που σημαντικό τμήμα της αριστεράς σιώπησε στην
«επέτειο», σε αντίθεση με την αντίστοιχη «επέτειο» του θανάτου των
επαναστατών συντρόφων του , της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Κάρλ
Λίμπκνεχτ).
Μοιάζουν να έχουν ειπωθεί τα πάντα και
για την ατομική τρομοκρατία. Κι όμως… Μια προσωρινή άδεια που
αυτοβούλως επιμηκύνθηκε και ένα διάγγελμα με φόντο πρόσωπα –σύμβολα όχι
της ατομικής τρομοκρατίας αλλά της μαζικής λαϊκής αντι-βίας (λες και στέρεψαν τα όντως συμβατά πορτραίτα του Νετσάγιεφ ή της Μάινχοφ) έγιναν (;) το κεντρικό θέμα της επικαιρότητας.
Είναι τόσο αφελείς να νομίζουν ότι θα «αποπροσαντολιστούν »
έτσι οι εκατοντάδες χιλιάδες που βιώνουν καθημερινά τη τρομοκρατία της
συγκεκριμένης πολιτικής ; Είναι τόσο αφελείς να νομίζουν ότι οι νομοταγείς και φιλήσυχοι «νοικοκυραίοι» (εάν βρούν κάποιο δείγμα από το εκλιπόν ετούτο είδος) θα φοβηθούν την δράση του Χριστόδουλου Ξηρού; Είναι τελικά τόσο αφελείς ή μπορεί να υπάρξουν και άλλες ερμηνείες;
Η παραδοσιακή στον αστικό κοινοβουλευτισμό ιδεατοτύπηση του κράτους ως φορέα της νόμιμης αξίωσης πάνω στο μονοπώλιο της βίας τίθεται στη βάση της κοινωνίας ολοένα και περισσότερο σε αμφισβήτηση. Μετά από 5 χρόνια ακραία βίαιης προσαρμογής των
αναγκών της πλειοψηφίας στις ανάγκες του σύγχρονου Μολώχ, έχει
συσσωρευτεί , σε ευρύτατα λαϊκά στρώματα όχι μόνο ισχυρή άρνηση του
ηθικοπολιτικού κρατικού δικαιώματος στο μονοπώλιο της βίας αλλά και τάσεις επιβράβευσης
( έστω παθητικής/ηθικής) μορφών έμπρακτης αμφισβήτησης του. Ακόμη και
εάν για την αριστερά η νεοναζιστική βία αποτελεί ,( σχεδόν και δικαίως
αυτονόητα), προέκταση της κρατικής , για εκατοντάδες χιλιάδες , ειδικά προερχόμενους από τα πιο πληβειακά στρώματα, αυτή η αλήθεια αναγιγνώσκεται αντεστραμμένα.
Οι δεκάδες πολύ-προβαλλόμενες φωτογραφίες ακόμη και ένοπλων νεοναζί βουλευτών
που, πιθανά ή βέβαια, σε προηγούμενες εποχές ,θα είχαν προκαλέσει άλλης
ποιότητας αντιδράσεις, σήμερα δεν «λειτουργούν». Ίσως θα άξιζε η
διατύπωση μιας υπόθεσης εργασίας : πως θα είχε αντιδράσει η αριστερά
(όχι τα πολιτικά της υποκείμενα κατ΄αναγκη , αλλά το ίδιο το κοινωνικό
της σώμα) σε μια αντίστοιχη δημοσίευση τη δεκαετία του ΄70 ή του ΄80; Ο
ένοπλος Κασιδιάρης και –απέναντί του -ο ένοπλος(;) Ξηρός «καλούνται
«(εν αγνοία τους ή όχι) να επιτελέσουν ένα έργο.
Όμως η χώρα δεν είναι το τρίγωνο του Αλλού (Κολωνάκι, Ψυχικό, Εκάλη). Η χώρα έχει εθιστεί στη βία. Όχι την τηλεοπτική ούτε την επικοινωνιακή. Έχει εθιστεί στη βία που βιώνει καθημερινά σε κάθε έκφραση της ζωής της. Και εάν αυτή η βία σήμερα λαγοκοιμάται πίσω από την αναμονή της ομαλής αλλαγής
κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος για το πώμα στο μπουκάλι. Η βία
πρέπει να εξορκιστεί και να παραμείνει μονοπώλιο. Και εάν «λαθέψει» ο
λαός , και εάν αμφισβητήσει έμπρακτα όχι μόνο τη βία του συστήματος αλλά
και το ίδιο, να επιστραφεί στο πολλαπλάσιο εναντίον του. Και τότε οι επιστρατευμένοι σήμερα δαίμονες θα αποτελέσουν είτε το άλλοθι είτε τους φορείς .
*Ο Ανδρέας Ζαφείρης είναι μέλος της Γραμματείας των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων (ΣΥΝΕΚ).
ΠΗΓΗ:iskra.gr