Το παραλήρημα της αποθέωσης του κ. Μπαλτάκου από τον κ. Γεωργιάδη, έγινε λίγες μέρες πρίν.
Ο κος Γεωργιάδης που σιχαίνεται τους κομμουνιστές, δήλωσε προχτές σε συναδέλφους υγειονομικούς, ότι σιχαίνεται και μισεί και τους απεργούς-εργαζόμενους. Δεν μας εκπλήσει. Αντικομουνισμός - Δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, είναι έννοιες ασύμβατες.
Φαίνεται ότι ο κος Γεωργιάδης στον ελάχιστο χρόνο που του μένει, διαβάζει μετά μανίας μόνο τα βιβλία τού ομοϊδεάτη Μπαλτάκου.
Άν ξεκλέψει λίγο χρόνο, ας ρίξει μια ματιά στη "Real.gr" (30/3/2014) και στη στήλη του Γιάννη Κακουλίδη ο οποίος γράφει:
« Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, στη μία και μοναδική στη ζωή μου συνάντηση που είχα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή
πριν με αποχαιρετήσει, μου είπε: «Ενας δημοκράτης το μόνο “αντί” που οφείλει να υπηρετεί είναι του αντιφασίστα!».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Κακουλίδη
Το ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΟ ΚΛΙΜΑ,
το οποίο επανέφερε στην Ελλάδα ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου
κύριος Μπαλτάκος (60 περίπου χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου στην
πατρίδα μας) με την αντικομμουνιστική δήλωσή του, είναι ιδιαιτέρως
ανησυχητικό.
Οχι διότι ο κύριος Μπαλτάκος δηλώνει αντικομμουνιστής (έχει κάθε
δικαίωμα να είναι), αλλά διότι ως γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου
είναι «όργανο» με θεσμικό ρόλο στην κυβέρνηση και την ελληνική Βουλή, η
οποία -λειτουργούσα σε συνθήκες και περιβάλλον δημοκρατίας- αποκλείει
τέτοιας μορφής ρητορική.
Η αντικομμουνιστική θέση του κυρίου γραμματέα πλαισιώνεται και με
αφορισμούς για τις «βλαβερές συνέπειες» της ελληνικής Αριστεράς (εν
συνόλω) στη χώρα και την ελληνική κοινωνία, από καταβολής κόσμου που
λέει ο λόγος. Με δεδομένη την πολιτική συγκυρία και τη χρονική στιγμή της εν θέματι αντικομμουνιστικής έκρηξης, ο καθένας μπορεί να υποθέσει ό,τι θέλει για τη σκοπιμότητα αυτής της δήλωσης του κυρίου γραμματέα, που γίνεται δύο -ακριβώς- μήνες πριν από τις εκλογές για την ανάδειξη περιφερειαρχών, δημοτικών Αρχών και ευρωβουλευτών. Ποιους διχάζει; Ποιους συσπειρώνει; Ποιους -πραγματικώς- θέλει να… γοητεύσει;
Ημουν μικρό παιδί στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν η Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος, μια παρακρατική οργάνωση αλητών και τραμπούκων της Ακροδεξιάς, τρομοκρατούσε τις λαϊκές γειτονιές του Πειραιά, αλλά και όλων των αστικών κέντρων και της επαρχίας της χώρας μας, με απειλές και χρήση βίας προς εκείνους που «σκεφτόντουσαν» αντεθνικώς.
Απ’ αυτούς ξεπήδησαν οι δολοφόνοι του Λαμπράκη, απ’ αυτούς και εκείνοι που έφεραν τη δικτατορία στη χώρα.
Η στάση της Αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια είναι -και ιστορικώς- δικαιωμένη. Δεν γίνεται με μια αντικομμουνιστική… παρόλα να επιχειρείς να την ακυρώσεις.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, στη μία και μοναδική στη ζωή μου συνάντηση (ύστερα από πρόσκλησή του) που είχα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή -ιδρυτή της ΕΡΕ και της Ν.Δ.- στα πλαίσια της μακράς συζήτησης που είχαμε με αφορμή την κριτική του σε κάποια δημοσιευμένα κείμενά μου που είχε αναγνώσει, πριν με αποχαιρετήσει, μου είπε: «Ενας δημοκράτης το μόνο “αντί” που οφείλει να υπηρετεί είναι του αντιφασίστα!».
Τριάντα χρόνια μετά, συνεχίζω να απορώ για το «άνοιγμά» του αυτό, αλλά ξέρω πως το εννοούσε. Οσοι σήμερα αυτό το «αντί» που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δικαιολογούσε ως προσθήκη μόνο στον φασισμό το περιφέρουν για να λοιδορήσουν αξίες και αρχές, καιρός να το βουλώσουν!