ΤΑΙΠΕΔ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ Ή ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΩΣ ΠΕΔΙΟ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ, ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΥΜΠΥΚΝΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ;

Το 2010 υπήρξε μία χρονιά ορόσημο για τη νεοελληνική ιστορία. Είναι η χρονιά όπου η μεγάλη, παγκόσμια καπιταλιστική κρίση χτύπησε την Ελλάδα και εκείνη μπήκε υπό καθεστώς μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, κάτι το οποίο οδήγησε στην επιβολή ενός ιδιάζοντος καθεστώτος, το οποίο ξεφεύγει αρκετά από εκείνο μίας τυπικής αστικής δημοκρατίας. Άλλοι μιλούν για αποικία χρέους, άλλοι για νεοαποικιοκρατία των Βρυξελλών και του Βερολίνου και άλλοι για οικονομική κατοχή. Όποια ονομασία και να δώσουμε, αυτό που έχει σημασία είναι ότι το 2010 ήταν η χρονιά όπου οι ντόπιοι ολιγάρχες μαζί με τα απανταχού ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ κλπ) αποφάσισαν να εφαρμόσουν μία τόσο απάνθρωπη και εξευτελιστική (για έναν λαό) πολιτική, η εφαρμογή της οποίας δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί κάτω από φυσιολογικές συνθήκες.

Βασικός μοχλός για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής ήταν η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Δύο ήταν οι άξονες στους οποίους κινήθηκαν οι ελληνικές κυβερνήσεις προκειμένου να το εξυπηρετούν: η λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και του κοινωνικού κράτους από τη μία και οι ιδιωτικοποιήσεις από την άλλη.  

Του ΝΕΣΤΟΡΑ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗ*

ΤΟ ΤΑΙΠΕΔ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ

Η απόφαση που πάρθηκε από την τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση ήταν σαφής. Το πλήρες ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου. Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος της δημόσιας περιουσίας που βγαίνει στο σφυρί, που η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε με τον νόμο 3986/2011 να ιδρύσει ένα ειδικό ταμείο (το περίφημο ΤΑΙΠΕΔ), το οποίο θα έχει τη μορφή ανωνύμου εταιρίας (ΑΕ). Στο ταμείο αυτό μεταβιβάζονται τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου που αποφασίζεται να εκποιηθούν και κατόπιν εκείνα ιδιωτικοποιούνται.

Το ΤΑΙΠΕΔ έχει αποκτήσει μάλιστα και ιστοσελίδα, ώστε να πλασάρει το «εμπόρευμα» ακόμα πιο αποτελεσματικά [1]. Μάλιστα είναι μεταφρασμένη και στα αγγλικά ώστε να προσελκύει ακόμα πιο εύκολα και το ενδιαφέρον ξένων επενδυτών. Όπως πληροφορούμαστε από τον εν λόγω ιστότοπο, ήδη έχουν εκποιηθεί το Ελληνικό, τα Κρατικά Λαχεία, ο ΟΠΑΠ (δηλαδή εταιρίες καθόλα κερδοφόρες), διάφορα ακίνητα του Δημοσίου στο εξωτερικό, «φιλέτα» του δημοσίου σε τουριστικές περιοχές (Ρόδος, Κέρκυρα, Σκιάθος), ο Αστέρας Βουλιαγμένης κλπ.

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και δέκα ακόμη περιφερειακών λιμένων, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, του ΣΕΦ, των Ολυμπιακών Ακινήτων, καθώς και της ΕΥΑΘ (Εταιρία Υδρευσης Θεσσαλονίκης). Στις μελλοντικές ιδιωτικοποιήσεις περιλαμβάνονται η ΔΕΗ, τα Ελληνικά Πετρέλαια, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, η Εγνατία Οδός, η Δημόσια Επιχείρηση Αερίου (ΔΕΠΑ), ιαματικές πηγές, αλλά και τεράστιες περιοχές-φιλέτα σε όλην την Ελλάδα (όπως στην Αγία Τριάδα, μία έκταση 132.483τ.μ., αλλά και στο Όρος Βόρας, όπου μιλάμε για έκταση εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων στην οποία περιλαμβάνεται και το χιονοδρομικό κέντρο).

Βλέπουμε λοιπόν πως η χώρα έχει μπει σε μία διαδικασία πλήρους ξεπουλήματος. Φυσικά επειδή ,όπως παρατηρούμε, στην διαδικασία αυτή έχουν μπει στρατηγικοί τομείς (ΔΕΗ, νερό κλπ), φυσικό είναι εκείνη να συνοδεύεται από ενέργειες –επιεικώς- αδιαφανείς. Έτσι, η ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού παραμένει ακόμη μετέωρη, καθώς υπήρξαν νομικές παρατυπίες όπως διαπίστωσε το έκτο τμήμα του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Το μεγάλο παρασκήνιο και η ανάμειξη μεγάλων συμφερόντων αποτυπώνονται και στις συνεχείς αλλαγές στη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ, αφού τα τρία χρόνια λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ εκείνη έχει αλλάξει τέσσερις (!) φορές.

ΤΟ ΤΑΙΠΕΔ ΩΣ ΔΟΜΗ

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει, όμως, να δούμε τον ίδιο το νόμο που καθορίζει τη λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ. Πρόκειται για το νόμο 3986/2011 [2], ο οποίος ψηφίστηκε από την ελληνική βουλή στα πλαίσια του μεσοπρόθεσμου προγράμματος το 2011 και ενώ ο ελληνικός λαός πραγματοποιούσε μία από τις πιο μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του στην μεταπολίτευση. Σύμφωνα με το νόμο λοιπόν:

1. τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις θα προορίζονται αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους (αρ. 1, παρ. 2).
2. το Δημόσιο «απεκδύεται κάθε δικαιώματος» επί των περιουσιακών στοιχείων που περιέρχονται στο Ταμείο (αρ.2, παρ.5), δηλαδή σε απλά ελληνικά, ούτε καν τα οικονομικά οφέλη μέχρι να πουληθεί το περιουσιακό στοιχείο δεν εισπράττει το Δημόσιο (πχ τα νοίκια, αν πρόκειται για ακίνητο)
   
3. ό,τι «μπαίνει» στο ΤΑΙΠΕΔ δεν μπορεί να ξαναγυρίσει «καθ’ οιονδήποτε τρόπο» στο Δημόσιο (αρ. 2, παρ. 7)
   
4. προβλέπεται διαδικασία απαλλοτρίωσης «εμπραγμάτων δικαιωμάτων» τρίτων (δηλαδή και ιδιωτών) προς όφελος του ταμείου, αν κρίνεται απαραίτητο για την αξιοποίηση περιουσιακού στοιχείου του Ταμείου (αρ. 2, παρ. 8). Δηλαδή, ιδιωτική περιουσία –σπίτια, οικόπεδα, χωράφια κλπ- μπορούν να «δημευτούν» προς όφελος του ταμείου. Να σημειώσουμε πως το κόστος της απαλλοτρίωσης δεν βαρύνει το Ταμείο, αλλά το Δημόσιο!
   
5. κάθε συζήτηση, πληροφορία, αποτέλεσμα έρευνας κοκ θεωρείται απόρρητη και απαγορεύεται να δημοσιοποιείται (αρ. 3, παρ 16) . Έτσι, όλες οι διεργασίες γίνονται εν κρυπτώ.
   
6. οι μόνοι που γνωρίζουν όλες τις λεπτομέρειες, είναι τα μέλη του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ και δύο παρατηρητές, εκπρόσωποι των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και της Κομισιόν! Όπως διαβάζουμε στην ενδέκατη παράγραφο του τρίτου άρθρου «Οι εκπρόσωποι ενημερώνονται πλήρως επί των θεμάτων της ημερήσιας διάταξης και μπορούν να ζητούν εγγράφως, από το Διοικητικό Συμβούλιο, κάθε πληροφορία επί θεμάτων που αφορούν τη λειτουργία του Ταμείου, το οποίο υποχρεούται να τις παρέχει χωρίς υπαίτια καθυστέρηση»! Οι δανειστές λοιπόν μπορούν να έχουν όποια πληροφορία θελήσουν, χωρίς καμία καθυστέρηση, ενώ ο ελληνικός λαός απαγορεύεται να μαθαίνει οποιαδήποτε εξέλιξη επί του ξεπουλήματος που πραγματοποιείται.
   
7. Οι δύο εκπρόσωποι των δανειστών διορίζουν μάλιστα τρία (3) από τα επτά (7) μέλη του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων, το οποίο γνωμοδοτεί για την ιδιωτικοποίηση όλων των περιουσιακών στοιχείων του Ταμείου, αλλά και για την εκκαθάριση ή αναδιάρθρωση εταιριών που δεν μπορούν να ξεπουληθούν (αρ. 4, παρ. 1)

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το ΤΑΙΠΕΔ αποτελεί ένα έκτρωμα, το οποίο χρησιμοποιεί παντελώς αντιδημοκρατικές μεθόδους και του έχουν αποδοθεί αντισυνταγματικές δυνατότητες, ώστε να επιτύχει τον στρατηγικό στόχο του: την εκποίηση της δημόσιας ιδιοκτησίας και τη μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο El Dorado. Αν συνδυαστεί αυτή η εικόνα με την εξαγγελία περί ίδρυσης ειδικών οικονομικών ζωνών (ΕΟΖ), τότε εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε που βαδίζουμε.  

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΟΣΩΝ ΕΧΟΥΝ ΕΚΠΟΙΗΘΕΙ  

Είναι προφανές πως η Αριστερά δεν μπορεί να επιδεικνύει καμία ανοχή απέναντι σε τέτοιες πρακτικές και πολιτικές. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι απλά η «ανάσχεση» των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και η πλήρης και άνευ όρων επανακρατικοποίηση όσων περιουσιακών στοιχείων βγήκαν στο σφυρί από το ΤΑΙΠΕΔ από το 2011 και μετά, καθώς και η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση όλων των στρατηγικών κλάδων της οικονομίας.  

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε, είναι να αντιστεκόμαστε έμπρακτα και ενεργά σε κάθε προσπάθεια εκποίησης δημοσίου πλούτου, αλλά και να δεσμευτούμε πως μία από τις πρώτες πράξεις της κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι η κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ. Όχι απλά για «οικονομικούς» λόγους, αλλά κυρίως για ηθικούς και πρακτικούς.  

Η όποια αναδιανομή του πλούτου, θα είναι περιορισμένη και ανεπαρκής αν δεν συνοδεύεται από ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, με προοδευτικό χαρακτήρα. Προϋπόθεση για την επιτυχία ενός τέτοιου σχεδίου είναι δημόσια ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΠΑ, ΟΤΕ, Ταχυδρομεία, Λιμάνια κλπ. Και ένα τέτοιο σχέδιο είναι απολύτως ασύμβατο με την ύπαρξη του ΤΑΙΠΕΔ.

Τα λάθη είναι μέσα στη ζωή και όλοι μπορούν να υποπέσουν σε τέτοια. Η αυτοκριτική όμως, πρέπει να είναι βασικό γνώρισμα κάθε αριστερού και προοδευτικού ανθρώπου. Ως εκ τούτου, πιστεύω πως η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει (σε μελλοντική σύσκεψη της) να αναγνωρίσει το λάθος της και να υιοθετήσει την τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας, που μιλάει για κατάργηση ΤΑΙΠΕΔ, σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση στρατηγικών κλάδων της οικονομίας, αλλά και για δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών (που είναι θέση του Ιδρυτικού Συνεδρίου). Ας μην ξεχνάμε πως το να είσαι το κόμμα που εκφράζει τις αγωνίες και τους πόθους των «από κάτω» δεν είναι ούτε θέσφατο, ούτε δεδομένο, αλλά αποτελεί προϊόν δουλειάς και πολιτικής τοποθέτησης σε κρίσιμα ζητήματα.    

[1] Η ιστοσελίδα του ΤΑΙΠΕΔ είναι αυτή

[2] Ο νόμος σε ηλεκτρονική μορφή βρίσκεται εδώ

*Ο Νέστορας Νεστορίδης είναι μέλος της Ο.Μ. του ΣΥΡΙΖΑ Παρισιού.

ΠΗΓΗ:iskra.gr