ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΖΑΝ-ΛΥΚ ΜΕΛΑΝΣΟΝ*
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ
Η εικόνα της κατάστασης στην Ουκρανία που επικρατεί στη Γαλλία είναι ίσως ακόμη χειρότερη από την αντίστοιχη άλλων Δυτικών χωρών. Για την ακρίβεια πρόκειται για ένα είδος ταξιδιού στο χρόνο, όπου τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα ανασύρουν τις γνώριμες εικόνες από το ψυχροπολεμικό παρελθόν, με την «Μόσχα» και πάλι στον ρόλο του Εχθρού, και με τον «δικτάτορα Πούτιν» σε αυτόν του διάδοχου του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ. Μετά δε τα γεγονότα της Κριμαίας, συνεχείς είναι οι συγκρίσεις με την Ουγγαρία του 1956 και την Τσεχοσλοβακία του 1968, ωσάν ο εσμός απατεώνων, εγκάθετων και ακροδεξιών που αναρριχήθηκε στην εξουσία στο Κίεβο να έχει κάτι κοινό με τον Ίμρε Νάγκυ και τους ηγέτες της «Ανοιξης της Πράγας»!
Η αποκρουστική στάση του Ολάντ και της κυβέρνησής του σε όλη αυτή την εξέλιξη επιβεβαιώνει αυτό που ήδη ξέραμε από τις επεμβάσεις στην Αφρική, το ταξίδι στο Ισραήλ και τον πολεμοχαρή αλλά και απόλυτα μάταιο παροξυσμό στην υπόθεση της Συρίας, δηλαδή ότι πρόκειται για «γεράκια» που υπερβαίνουν σε επιθετικότητα ακόμη και την Αμερική του Ομπάμα. Δεν είναι εύκολο να ακουστεί η φωνή της Αριστεράς σε αυτό το κλίμα υστερίας και χειραγώγησης. Οι απόψεις της συστηματικά διαστρεβλώνονται, όταν δεν αποσιωπούνται. Προσφιλής στόχος των ΜΜΕ, της κυβέρνησης αλλά και μιας ευρύτερης άποψης περί «πολιτικής ορθότητας» είναι ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, που παρουσιάζεται ως «φίλος του δικτάτορα Πούτιν»
και φυσικά μέγας εχθρός των «υπέρμαχων της δημοκρατίας» που είναι στη
εξουσία στο Κίεβο. Είναι προφανές ότι οι απόψεις του ενοχλούν βαθιά και
ότι ο ίδιος επιτίθεται κατά μέτωπο στον Ολάντ και τον ιδιαίτερα βρώμικο ρόλο που παίζει η Γαλλία στο διεθνές σκηνικό.
Ας σημειώσουμε τέλος, ότι, με πιο προσεκτικό τρόπο, το ΚΚ Γαλλίας, που είχε αποφύγει να τοποθετηθεί σχετικά με τα γεγονότα της πλατείας Μαϊντάν, με ανακοίνωση του στις 3 Μάρτη καταδικάζει τη «νέα μερίδα της ολιγαρχίας που είναι σήμερα στην εξουσία (στο Κίεβο), που αναγγέλει προεδρικές εκλογές για τις 25 Μαϊου σε ένα κλίμα μεγάλης έντασης, όπου η ακροδεξιά και οι νεοναζιστικές ομάδες υπαγορεύουν τη γραμμή της αντιπολίτευσης και επιβάλλουν κλίμα τρομοκρατίας στη χώρα». Σε νέα ανακοίνωσή του, στις 4 Μάρτη, το ΚΚΓ δηλώνει τη συμπαράστασή του στους Ουκρανούς κομμουνιστές και στηλιτεύει τη δράση των ακροδεξιών ομάδων, χωρίς, όμως, να αναφέρει τις ευθύνες της νέας ουκρανικής κυβέρνησης. Γενικότερα, το ΚΚΓ τηρεί μια γραμμή ίσων αποστάσεων μεταξύ ΗΠΑ, Ευρώπης και Ρωσίας, και καταδικάζει τον ανταγωνισμό στον οποίο επιδίδονται «σε βάρος, όπως αναφέρει, της Ουκρανίας και του λαού της». Επί της ουσίας δέχεται επίσης και την νομιμότητα του
νέου καθεστώτος του Κίεβου, και αποφεύγει να καταδικάσει την συμμετοχή
στην κυβέρνηση της ακροδεξιάς. Καλεί τη Γαλλία και την Ευρωπαϊκή Ενωση
να «βοηθήσουν τις δημοκρατικές δυνάμεις» , χωρίς να τις κατονομάζει
(διευκρινίζοντας μόνο ότι βρίσκονται «στο στόχαστρο της ακροδεξιάς»),
«να πάρουν το πάνω χέρι έτσι ώστε να δρομολογηθεί μια διαδικασία
δημοκρατικών, κοινωνικών και συνταγματικών μεταρρυθμίσεων». Ως λύση
προτείνει τη σύγλιση σύσκεψης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ στην οποία θα
συμμετέχουν η ΕΕ, η Ρωσία, οι ΗΠΑ και η Ουκρανία με δύο βασικούς στόχους: την αποκλιμάκωση της έντασης και την «έναρξη δημοκρατικής διαδικασίας».
ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ
Ολόκληρο του κείμενου του Ζαν-Λυκ Μελανσόν έχει ως εξής:
«Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΤΟ ΝΕΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΣΥΝΟΡΟ»
Ουκρανία: αυτή τη φορά πρόκειται για πραξικόπημα! Και για μια ακόμη φορά μας κατακλύζει η προπαγάνδα, και είναι επόμενο. Το γεωπολιτικό διακύβευμα είναι τεράστιο. Η επίθεση εναντίον της Ρωσίας που εξαπολύουν οι Αμερικάνοι, ανταγωνιζόμενοι τους Γερμανούς, συνεχίζεται ακάθεκτη. Οπως έχει γίνει πλέον σύνηθες, η Γαλλία δεν έχει ανεξάρτητη πολιτική εκτός από την ανούσια φρασεολογία περί «ειρήνης και διαλόγου», μια φρασεολογία κατάλληλα ζυγισμένη για να υπηρετεί πάντα το ίδιο στρατόπεδο: αυτό που έχουν επιλέξει οι Γερμανοί ή οι ΗΠΑ. Πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο Φαμπιούς [σ.σ. ο Γάλλος ΥΠΕΞ] έφυγε εσπευσμένα από το Κίεβο επειδή γνώριζε ότι επίκειται πραξικόπημα. Γιατί γεγονός είναι ότι τα καλά του λόγια, όπως και αυτά του Γερμανού συνάδελφού
του, μπορούν να θεωρηθούν ως δεκανίκια της προετοιμασίας του
πραξικοπήματος. Οι δύο ψευδολόγοι κατάφεραν κυρίως να καταστήσουν
αποδεκτή τη θέση ότι το καθεστώς Γιανούκοβιτς δεν ήταν
νομιμοποιημένο και έπρεπε να προσφύγει σε εκλογές. Την επόμενη μέρα το
πραξικόπημα έμοιαζε με τυπική τακτοποίηση της εκκρεμότητας. Η
κυριακάτικη εφημερίδα Journal du Dimanche τολμά ακόμη και να βάζει πρωτοσέλιδο το πρόσωπο της διαπλεκόμενης Τιμοσένκο, εικόνισμα του δυτικού τύπου, διεφθαρμένης μέχρι το μεδούλι. Την παρουσιάζουν με το φωτοστέφανο ως η «Γιούλια, η φωνή της ελευθερίας»! Είναι απίστευτο! Είναι σαν να βρισκόταν στο προεδρικό μέγαρο το ζεύγος Μπαλκανύ ** μετά από μια νύχτα ταραχών της ακροδεξιάς. Το μέγεθος της χειραγώγησης τονίζει τη σημασία του διακυβεύματος.
Η βίαιη προσήλωση στον ατλαντισμό της διπλωματίας του Ολάντ έχει ήδη φανεί στη Συρία. Θυμόμαστε τις εκκλήσεις για «ιερό πόλεμο υπέρ της δημοκρατίας» των Ολάντ και Φαμπιούς. Οι τζιχαντιστές απάντησαν δηλώνοντας «παρών» αλλά δεν ήταν αυτό το αναμενόμενο σενάριο... Θυμόμαστε επίσης ότι παρά της πολλαπλές προειδοποιήσεις οι Ολάντ και Φαμπιούς είχαν
εκούσια αποκρύψει τον βίαιο φονταμενταλιστικό χαρακτήρα της ένοπλης
συριακής αντιπολίτευσης. Αλλά είναι αλήθεια πως αυτή διέθετε ένα
διαπιστευτήριο που φάνταζε αξιόπιστο στα μάτια τόσο της παρούσας όσο και
της προηγούμενης κυβέρνησης: τη χρηματοδότησή της από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία.
Αυτές οι δύο χώρες είναι όντως καλοί πελάτες και είχαν εξ άλλου ήδη
εμπλακεί στον πόλεμο κατά της Λιβύης. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι
σοσιαλδημοκράτες συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση στην Τυνησία στο πλευρό
των ισλαμιστών. Ο ατλαντισμός ακολουθεί πράγματι λίαν επικίνδυνους
δρόμους.
Τι συμφέρον έχει η χώρα μας τηρώντας αυτή τη στάση; Ποιανού έχει η γαλλική διπλωματία γίνει ο ένοπλος βραχίονας;
Με την περίπτωση της Ουκρανίας γνωρίζουμε και πάλι μια κορύφωση της χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Εδώ πρόκειται για την επικύρωση ενός πραξικοπήματος μοναδικός στόχος του οποίου είναι η εχθρότητα προς τη Ρωσία.
Στη Γαλλία, ως συνήθως, για να πληροφορηθούμε σε απ’ευθείας μετάδοση
την κατεύθυνση στην οποία φυσάει ο δυτικός άνεμος αρκεί μα παρατηρήσουμε
τα πανιά της ναυαρχίδας του υπό αμερικάνικου έλεγχου τύπου, δηλαδή του Μοντ. Εδώ προσφεύγουμε στα μεγάλα μέσα! Εχουμε να κάνουμε με σκηνοθεσία επιπέδου Ντίσνεϋλαντ της μάχης του Καλού και του Κακού που
εκτελεί χρέη γεωπολιτικής αφήγησης. Ας είμαστε ξεκάθαροι: η κατηγορίες
εναντίον του καθεστώτος Γιανούκοβιτς είναι βάσιμες. Η διαφθορά, το
βάλτωμα της οικονομίας και όλη η κληρονομιά των «δημοκρατιών» που
προέκυψαν από την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου» στην Ανατολική Ευρώπη είναι
αφόρητη. Αλλά δεν αποτελεί λόγο για να πλέκουμε το εγκώμιο της
αντιπολίτευσης, να λέμε ψέματα για την ταυτότητά της, να ξεπλένουμε
εγκληματίες και απατεώνες και όλα αυτά για να συμμετέχουμε σε μια
επιχείρηση κατά της Ρωσίας αντίθετης με τα συμφέροντα της Γαλλίας.
Είχαμε δει το ίδιο έργο στο παρελθόν όταν οι ίδιες άσπιλες συνειδήσεις
υμνούσαν το ολοκληρωτικό καθεστώς της Γεωργίας που επιτείθετο στους ρωσώφωνους θύλακες της χώρας του. Και όμως ήταν η μέρα έναρξης των Αγώνων.
Επιμέλεια μετάφρασης: Στάθης Κουβελάκης
*Πρώτη δημοσίευση 26 Φεβρουαρίου στην ιστοσελίδα του Ζαν-Λυκ Μελανσόν. http://www.jean-luc-melenchon.fr/
** Ο Πατρίκ
Μπαλκανύ είναι δήμαρχος και βουλευτής από τη δεκαετία του 1980 και
εκπρόσωπος της σκληροπυρηνικής πτέρυγας της δεξιάς. Παρ’ όλο που έχει
κατ’ επανάληψη καταδικαστεί για μεγάλης έκτασης καταχρήσεις και
διαφθορά, παραμένει πολιτικά ενεργός και επανεκλέγεται τακτικά στον
βουλευτικό και δημαρχιακό θώκο.
ΠΗΓΗ:iskra.gr