Σήμερα 1/10/2014, αποχαιρετούμε με απέραντη θλίψη το φίλο και συνάδελφο που έχασε τη ζωή του εν` ώρα υπηρεσίας στο "Σισμανόγλειο".
Ναι καλά το ακούσαμε: Ο Νοσηλευτής της βάρδιας "έφυγε". Γιατί;
Γιατί ήταν μόνος του στο τμήμα, δεν υπήρχε κανείς να τον βοηθήσει να υπερασπιστεί το υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου: Το δικαίωμα στη Ζωή!
Δικαίωμα που του το στέρησε η ίδια η πολιτεία, αφού τον έβαλε να εργαστεί εκεί μόνος του, χωρίς ασφάλεια, χωρίς φροντίδα.
Η πολιτεία τον άφησε να παλεύει με τον εαυτό του και τα «πρέπει».
«Πρέπει να δουλέψω, έχω ανάγκη. Οι ασθενείς μ` έχουν ανάγκη, δεν μπορώ να τους αφήσω...δεν πρέπει..δεν μπορώ».
Κι` όμως, η πολιτεία μπόρεσε!
Για το θάνατο... κουβέντα. Ακούσατε εσείς κάτι;
...κάπου στα "ψιλά" μια είδηση χωρίς ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα, γιατί ήταν Νοσηλευτής, εργαζόμενος σε Νοσοκομείο.
Αλήθεια, αν ο συνάδελφος εργαζόταν σε κάποιο άλλο χώρο, σε μιά άλλη υπηρεσία, θα τύγχανε της ίδιας αντιμετώπισης;
Νομίζω πως όχι.
Δυστυχώς, οι λειτουργοί της Υγείας ποτέ δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους αξίζει. Όχι μόνο από τους εκάστοτε πολιτικούς, αλλά και από τους συνδικαλιστές μας και τους ινστρούκτορες της Νοσηλευτικής.
Ο δρόμος μας είναι μακρύς...
Χρειάζεται Αγώνας, Αγώνας και πάλι Αγώνας.
Καλό σου Ταξίδι συνάδελφε.
...μια Νοσηλεύτρια, εργαζόμενη στο Λαϊκό Νοσοκομείο