Η
αξιολόγηση και ο επανέλεγχος των συμβάσεων γίνεται για να έχει την
ετήσια «καβάντζα» των απολύσεων και το αυστηρό πειθαρχικό δίκαιο για να
διώκει τους «ανήσυχους» και «απείθαρχους» εργαζόμενους.
Του Γιώργου Χαρίση
Διάβασα το σχόλιο μιας
φίλης, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, όταν είδε τις δηλώσεις συνδικαλιστή
της ΠΟΕ-ΟΤΑ στην τηλεόραση, που έλεγε: «Απ' τη στιγμή που θα
εμφανιστούν οι ελεγκτές θα γίνεται κατάληψη, είπε ο μέγας συνδικαλιστής,
κι έμεινα ... κάγκελο»! Εννοεί προφανώς την αντίδραση του
συνδικαλιστικού κινήματος στους ΟΤΑ και αλλού, απέναντι στον επανέλεγχο
των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, που μετατράπηκαν σε αορίστου σε βάθος
εικοσαετίας, μήπως βρεθούν παρανομίες-παρατυπίες, για να απολυθούν,
εργαζόμενοι, στο πλαίσιο της δέσμευσής τους για άλλες 6.500 απολύσεις
μέχρι το τέλος του 2014.
Ερμηνεύοντας τα γραφόμενά της κατάλαβα ότι οι έλεγχοι θα πρέπει να γίνουν, ότι το «μέγας συνδικαλιστής» ήταν ειρωνικό και ότι το «έμεινα κάγκελο» εκφράζει δυστυχώς την αντίδραση της πλειοψηφίας της κοινωνίας και ενός τμήματος του κόσμου της Αριστεράς.
Δυστυχώς υπάρχει ακόμη κόσμος που πιστεύει ότι η κυβέρνηση κάνει τον επανέλεγχο των συμβάσεων, ότι αυστηροποιεί το πειθαρχικό δίκαιο των υπαλλήλων και προωθεί την αξιολόγηση με στόχο να πατάξει τα κακώς κείμενα, να αυξήσει την παραγωγικότητα και να εμπεδώσει ένα κλίμα χρηστής και διαφανούς δημόσιας διοίκησης.
Κατάλαβα ότι όχι μόνο υπάρχει, αλλά επηρεάζει και ένα τμήμα της Αριστεράς. Ο κόσμος όμως της εργασίας, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, πρέπει να καταλάβουν ότι:
1.Οι πρωταγωνιστές του πελατειακού κράτους και της διαφθοράς δεν μπορεί να γίνουν οι αρχιτέκτονες ενός άλλου, φιλικού προς τον πολίτη δημοσίου, ούτε οι τιμητές της διαφάνειας και της αξιοκρατίας, όσες μεταλλάξεις και αν κάνουν.
2.Το δημόσιο, δεν μπορεί να προσλαμβάνει διαχρονικά, για να ικανοποιεί τις πελατειακές ανάγκες των κομμάτων εξουσίας, να κάνει τα στραβά μάτια και να παροτρύνει το ίδιο σε παρατυπίες, να κυβερνά χρόνια μ’ αυτό τον τρόπο, να αναπαράγονται κόμματα και πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας και σήμερα πάλι στο όνομα τις διαφάνειας και της αξιοκρατίας, της νομιμότητας και της ισονομίας, να βυσσοδομεί σε βάρος των εργαζομένων για να ικανοποιήσει της ανάγκες των δανειστών και να προωθεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, για να κερδοσκοπήσει και πάλι πολιτικά με τις απολύσεις, όπως έκανε με τις προσλήψεις στο παρελθόν.
Αν παραιτηθούν και ζητήσουν συγνώμη απ’ τον ελληνικό λαό για τη ζημία που υπέστη και την ταλαιπωρία που και υφίσταται από το κράτος αυτό, τότε βεβαίως πρέπει να συζητήσουμε για το τι δημόσια διοίκηση έχει ανάγκη αυτός ο τόπος.
Δεν θα τους διευκολύνουμε όμως στο ρετουσάρισμα της εικόνας, ενός εχθρικού προς τον πολίτη κράτους, που είναι απότοκο της πολιτικής τους και δεν θα μεταθέσουμε τις ευθύνες στους εργαζόμενους για το πώς λειτουργεί αυτό και ποιον εξυπηρετεί.
3.Η Αριστερά και το αγωνιστικό, αυτόνομο ταξικό ρεύμα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως είναι οι δυνάμεις που συγκροτούν σήμερα το ΜΕΤΑ, ούτε τότε είχαν κανένα όφελος, ούτε και τώρα έχουν, που υπερασπίζονται αυτούς τους εργαζόμενους.
Όπως τότε, καταγγέλλαμε τις ρουσφετολογικές προσλήψεις και το πελατειακό τους κράτος και αγωνιζόμασταν για μόνιμη και σταθερή εργασία, άλλο τόσο αγωνιζόμασταν, για ίση αμοιβή για ίδια εργασία και για μετατροπή των συμβάσεών τους σε πλήρους και σταθερής εργασίας.
Δεν το κάναμε από φιλανθρωπία, ούτε γιατί είμαστε καλοί Σαμαρείτες, αλλά γιατί έτσι υπερασπιζόμαστε καλύτερα αυτούς που είχαν και έχουν ακόμη πλήρη και σταθερή εργασία, γιατί δεν θέλουμε να ξεχωρίζουμε τους εργαζόμενους, ούτε να εξυπηρετούμε τους εργοδότες και το κράτος, που θέλει ανακυκλώσιμους εργαζόμενους, εξαρτημένους και όμηρους των επιλογών του.
4.Η συντριπτική πλειοψηφία των συμβάσεων στο παρελθόν μετατράπηκαν σε αορίστου διαρκείας, όχι γιατί το ήθελαν οι κυβερνήσεις, αλλά γιατί δόθηκαν σκληροί αγώνες από τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα και οι λύσεις που δόθηκαν διαχρονικά στο παρελθόν, αντανακλούσαν κάθε φορά τους συσχετισμούς, τη διάρκεια και την ένταση αυτών των αγώνων.
Δεν θα τους επιτρέψουμε να πάρουν τώρα τη ρεβάνς για την τότε ήττα τους. Η ερμηνεία σήμερα, των συμφωνιών που έγιναν στο παρελθόν για το σταμάτημα απεργιακών κινητοποιήσεων, είναι ανιστόρητη, γιατί παραγνωρίζει αυτό που αναφέρθηκε πριν, ότι δηλ. «…αντανακλούσαν κάθε φορά τους συσχετισμούς, τη διάρκεια και την ένταση αυτών των αγώνων…».
Ποιοι μιλάνε όμως για νομιμότητα και θέλουν να την πατάξουν σε βάθος εικοσαετίας μάλιστα και να ανακαλύψουν ποιος εργαζόμενος έκανε κάποια παρατυπία για να βρει δουλειά; Αυτοί που φιλάνε τον «κώλο» τους κάθε φορά και φροντίζουν να διαλύουν τη βουλή, για να απαλλάσσεται το πολιτικό τους προσωπικό από τις ποινικές του ευθύνες και τη ζημία που επέφερε στο δημόσιο; Τι έγινε με τη Siemens, τη λίστα Λαγκάρντ, τα υποβρύχια, το Βατοπέδιο και τις προσχηματικές κοινοβουλευτικές εξεταστικές επιτροπές, που τους δικαίωνε κάθε φορά;
Επανέρχομαι όμως στο γεγονός, με την αντίδραση της φίλης μου σε μέσω κοινωνικής δικτύωσης, για να «μείνω και εγώ κάγκελο» και να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να αναμασά ένα τμήμα του κόσμου της Αριστεράς την κυβερνητική, αστική και νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα; Πιστεύουν αλήθεια ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό μας, ότι θέλουν να εκσυγχρονίσουν και να εξορθολογήσουν το σύστημα σε όφελος της κοινωνίας;
Τα ίδια επιχειρήματα λένε επίσης και για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Μάλιστα κάποιοι προοδευτικοί θα αναρωτιούνται και θα λένε: Πώς είναι δυνατόν, ακόμη και οι αριστεροί συνδικαλιστές να μην θέλουν την αξιολόγηση; Τους φαντάζομαι δε ακόμη και στις ιδιαίτερες συζητήσεις τους, καθισμένοι στον καναπέ ή στο μπαλκόνι με μια μπύρα, να τους σηκώνεται πάλι «η τρίχα κάγκελο» και να καταδικάζουν, ξανά συλλήβδην τους συνδικαλιστές, αναμασώντας και αυτοί τους Πρετεντέριδες, που στόχο έχουν την αποδόμηση των αξιών της συνδικαλιστικής και συλλογικής δράσης των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση, της το αναγνωρίζουμε, ντύνει με ωραίες λέξεις την βάρβαρη πολιτική της. Μιλά για «αξιολόγηση», για «έλεγχο νομιμότητας», για «πάταξη της διαφθοράς», για «διαφάνεια», για κινητικότητα και την ίδια ώρα διαλύει το κοινωνικό κράτος, απολύει εργαζόμενους, ενισχύει τον αυταρχισμό, ποινικοποιεί τους αγώνες, ντύνει στο «χακί» τους «επικίνδυνους», χαρακτηρίζει τρομοκράτες όποιους αντιστέκονται, αναπαράγει το πελατειακό και κομματικό κράτος με το νέο τρόπο επιλογής των στελεχών της δημόσιας διοίκησης, με τις αδιαφανείς προσλήψεις, μέσω ΟΑΕΔ, με τις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝΣΕΠ), για να βάζει τα παιδία της.
Η αξιολόγηση και ο επανέλεγχος των συμβάσεων γίνεται για να έχει την ετήσια «καβάντζα» των απολύσεων και το αυστηρό πειθαρχικό δίκαιο για να διώκει τους «ανήσυχους» και «απείθαρχους» εργαζόμενους. Οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι «φύονται» στην καρδιά και τις παρυφές της δικιάς τους εξουσίας και είναι άτομα της ιδίας συνομοταξίας μ’ αυτούς και γι’ αυτό η διαφθορά ζει και βασιλεύει. Αν θέλουν να τους βρουν δεν έχουν παρά να ψάξουν στις «αυλές» τους.
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μια υπόδουλη και επικίνδυνη κυβέρνηση, που «δουλεύει» πυρετωδώς για την εκποίηση του δημόσιου πλούτου στους δανειστές, που καταστρέφει ένα λαό και μια κοινωνία, που μετέτρεψε το εργατικό σε εργοδοτικό δίκαιο, που στο όνομα των ιδεοληψιών των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων ισοπεδώνουν τις ανθρώπινες ζωές για τα κέρδη των καπιταλιστών.
Αυτούς πρέπει να σταματήσουμε, για να σωθεί η χώρα και ο λαός της απ’ την καταστροφή και γι’ αυτό ό,τι είναι αντίθετο μ’ αυτούς, ό,τι τους δυσκολεύει στο καταστροφικό τους έργο, ό,τι παλεύει για τη ζωή και την ελευθερία, εμείς πρέπει να το στηρίξουμε και να είμαστε δίπλα του.
Ο κόσμος της εξουσίας και του κεφαλαίου και ο κόσμος της εργασίας και της σκληρής καθημερινότητας για την επιβίωση είναι δύο κόσμοι διαφορετικοί και δεν θα είμαστε χρήσιμοι στους δεύτερους αν περιμένουμε τα καλά λόγια από τους πρώτους και από τους υπαλλήλους τους στα καθημερινά δελτία των οχτώ!
Γι’ αυτό όσο και για όσο θα μας λοιδορούν αυτοί, εμείς θα είμαστε χρήσιμοι για τους πολλούς και επικίνδυνοι για τους λίγους. Όταν και αν αρχίσουν να μας επαινούν αυτοί, τότε να αρχίσουμε να ανησυχούμε εμείς, όχι για να μας σηκωθεί τρίχα κάγκελο, αλλά για να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.
*Ο Γ.Χαρίσης είναι π. αντιπρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μέλος της Ε/Ε του ΜΕΤΑ
Αναδημοσίευση απο www.askota.gr
Ερμηνεύοντας τα γραφόμενά της κατάλαβα ότι οι έλεγχοι θα πρέπει να γίνουν, ότι το «μέγας συνδικαλιστής» ήταν ειρωνικό και ότι το «έμεινα κάγκελο» εκφράζει δυστυχώς την αντίδραση της πλειοψηφίας της κοινωνίας και ενός τμήματος του κόσμου της Αριστεράς.
Δυστυχώς υπάρχει ακόμη κόσμος που πιστεύει ότι η κυβέρνηση κάνει τον επανέλεγχο των συμβάσεων, ότι αυστηροποιεί το πειθαρχικό δίκαιο των υπαλλήλων και προωθεί την αξιολόγηση με στόχο να πατάξει τα κακώς κείμενα, να αυξήσει την παραγωγικότητα και να εμπεδώσει ένα κλίμα χρηστής και διαφανούς δημόσιας διοίκησης.
Κατάλαβα ότι όχι μόνο υπάρχει, αλλά επηρεάζει και ένα τμήμα της Αριστεράς. Ο κόσμος όμως της εργασίας, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, πρέπει να καταλάβουν ότι:
1.Οι πρωταγωνιστές του πελατειακού κράτους και της διαφθοράς δεν μπορεί να γίνουν οι αρχιτέκτονες ενός άλλου, φιλικού προς τον πολίτη δημοσίου, ούτε οι τιμητές της διαφάνειας και της αξιοκρατίας, όσες μεταλλάξεις και αν κάνουν.
2.Το δημόσιο, δεν μπορεί να προσλαμβάνει διαχρονικά, για να ικανοποιεί τις πελατειακές ανάγκες των κομμάτων εξουσίας, να κάνει τα στραβά μάτια και να παροτρύνει το ίδιο σε παρατυπίες, να κυβερνά χρόνια μ’ αυτό τον τρόπο, να αναπαράγονται κόμματα και πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας και σήμερα πάλι στο όνομα τις διαφάνειας και της αξιοκρατίας, της νομιμότητας και της ισονομίας, να βυσσοδομεί σε βάρος των εργαζομένων για να ικανοποιήσει της ανάγκες των δανειστών και να προωθεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, για να κερδοσκοπήσει και πάλι πολιτικά με τις απολύσεις, όπως έκανε με τις προσλήψεις στο παρελθόν.
Αν παραιτηθούν και ζητήσουν συγνώμη απ’ τον ελληνικό λαό για τη ζημία που υπέστη και την ταλαιπωρία που και υφίσταται από το κράτος αυτό, τότε βεβαίως πρέπει να συζητήσουμε για το τι δημόσια διοίκηση έχει ανάγκη αυτός ο τόπος.
Δεν θα τους διευκολύνουμε όμως στο ρετουσάρισμα της εικόνας, ενός εχθρικού προς τον πολίτη κράτους, που είναι απότοκο της πολιτικής τους και δεν θα μεταθέσουμε τις ευθύνες στους εργαζόμενους για το πώς λειτουργεί αυτό και ποιον εξυπηρετεί.
3.Η Αριστερά και το αγωνιστικό, αυτόνομο ταξικό ρεύμα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως είναι οι δυνάμεις που συγκροτούν σήμερα το ΜΕΤΑ, ούτε τότε είχαν κανένα όφελος, ούτε και τώρα έχουν, που υπερασπίζονται αυτούς τους εργαζόμενους.
Όπως τότε, καταγγέλλαμε τις ρουσφετολογικές προσλήψεις και το πελατειακό τους κράτος και αγωνιζόμασταν για μόνιμη και σταθερή εργασία, άλλο τόσο αγωνιζόμασταν, για ίση αμοιβή για ίδια εργασία και για μετατροπή των συμβάσεών τους σε πλήρους και σταθερής εργασίας.
Δεν το κάναμε από φιλανθρωπία, ούτε γιατί είμαστε καλοί Σαμαρείτες, αλλά γιατί έτσι υπερασπιζόμαστε καλύτερα αυτούς που είχαν και έχουν ακόμη πλήρη και σταθερή εργασία, γιατί δεν θέλουμε να ξεχωρίζουμε τους εργαζόμενους, ούτε να εξυπηρετούμε τους εργοδότες και το κράτος, που θέλει ανακυκλώσιμους εργαζόμενους, εξαρτημένους και όμηρους των επιλογών του.
4.Η συντριπτική πλειοψηφία των συμβάσεων στο παρελθόν μετατράπηκαν σε αορίστου διαρκείας, όχι γιατί το ήθελαν οι κυβερνήσεις, αλλά γιατί δόθηκαν σκληροί αγώνες από τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα και οι λύσεις που δόθηκαν διαχρονικά στο παρελθόν, αντανακλούσαν κάθε φορά τους συσχετισμούς, τη διάρκεια και την ένταση αυτών των αγώνων.
Δεν θα τους επιτρέψουμε να πάρουν τώρα τη ρεβάνς για την τότε ήττα τους. Η ερμηνεία σήμερα, των συμφωνιών που έγιναν στο παρελθόν για το σταμάτημα απεργιακών κινητοποιήσεων, είναι ανιστόρητη, γιατί παραγνωρίζει αυτό που αναφέρθηκε πριν, ότι δηλ. «…αντανακλούσαν κάθε φορά τους συσχετισμούς, τη διάρκεια και την ένταση αυτών των αγώνων…».
Ποιοι μιλάνε όμως για νομιμότητα και θέλουν να την πατάξουν σε βάθος εικοσαετίας μάλιστα και να ανακαλύψουν ποιος εργαζόμενος έκανε κάποια παρατυπία για να βρει δουλειά; Αυτοί που φιλάνε τον «κώλο» τους κάθε φορά και φροντίζουν να διαλύουν τη βουλή, για να απαλλάσσεται το πολιτικό τους προσωπικό από τις ποινικές του ευθύνες και τη ζημία που επέφερε στο δημόσιο; Τι έγινε με τη Siemens, τη λίστα Λαγκάρντ, τα υποβρύχια, το Βατοπέδιο και τις προσχηματικές κοινοβουλευτικές εξεταστικές επιτροπές, που τους δικαίωνε κάθε φορά;
Επανέρχομαι όμως στο γεγονός, με την αντίδραση της φίλης μου σε μέσω κοινωνικής δικτύωσης, για να «μείνω και εγώ κάγκελο» και να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να αναμασά ένα τμήμα του κόσμου της Αριστεράς την κυβερνητική, αστική και νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα; Πιστεύουν αλήθεια ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό μας, ότι θέλουν να εκσυγχρονίσουν και να εξορθολογήσουν το σύστημα σε όφελος της κοινωνίας;
Τα ίδια επιχειρήματα λένε επίσης και για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Μάλιστα κάποιοι προοδευτικοί θα αναρωτιούνται και θα λένε: Πώς είναι δυνατόν, ακόμη και οι αριστεροί συνδικαλιστές να μην θέλουν την αξιολόγηση; Τους φαντάζομαι δε ακόμη και στις ιδιαίτερες συζητήσεις τους, καθισμένοι στον καναπέ ή στο μπαλκόνι με μια μπύρα, να τους σηκώνεται πάλι «η τρίχα κάγκελο» και να καταδικάζουν, ξανά συλλήβδην τους συνδικαλιστές, αναμασώντας και αυτοί τους Πρετεντέριδες, που στόχο έχουν την αποδόμηση των αξιών της συνδικαλιστικής και συλλογικής δράσης των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση, της το αναγνωρίζουμε, ντύνει με ωραίες λέξεις την βάρβαρη πολιτική της. Μιλά για «αξιολόγηση», για «έλεγχο νομιμότητας», για «πάταξη της διαφθοράς», για «διαφάνεια», για κινητικότητα και την ίδια ώρα διαλύει το κοινωνικό κράτος, απολύει εργαζόμενους, ενισχύει τον αυταρχισμό, ποινικοποιεί τους αγώνες, ντύνει στο «χακί» τους «επικίνδυνους», χαρακτηρίζει τρομοκράτες όποιους αντιστέκονται, αναπαράγει το πελατειακό και κομματικό κράτος με το νέο τρόπο επιλογής των στελεχών της δημόσιας διοίκησης, με τις αδιαφανείς προσλήψεις, μέσω ΟΑΕΔ, με τις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝΣΕΠ), για να βάζει τα παιδία της.
Η αξιολόγηση και ο επανέλεγχος των συμβάσεων γίνεται για να έχει την ετήσια «καβάντζα» των απολύσεων και το αυστηρό πειθαρχικό δίκαιο για να διώκει τους «ανήσυχους» και «απείθαρχους» εργαζόμενους. Οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι «φύονται» στην καρδιά και τις παρυφές της δικιάς τους εξουσίας και είναι άτομα της ιδίας συνομοταξίας μ’ αυτούς και γι’ αυτό η διαφθορά ζει και βασιλεύει. Αν θέλουν να τους βρουν δεν έχουν παρά να ψάξουν στις «αυλές» τους.
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μια υπόδουλη και επικίνδυνη κυβέρνηση, που «δουλεύει» πυρετωδώς για την εκποίηση του δημόσιου πλούτου στους δανειστές, που καταστρέφει ένα λαό και μια κοινωνία, που μετέτρεψε το εργατικό σε εργοδοτικό δίκαιο, που στο όνομα των ιδεοληψιών των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων ισοπεδώνουν τις ανθρώπινες ζωές για τα κέρδη των καπιταλιστών.
Αυτούς πρέπει να σταματήσουμε, για να σωθεί η χώρα και ο λαός της απ’ την καταστροφή και γι’ αυτό ό,τι είναι αντίθετο μ’ αυτούς, ό,τι τους δυσκολεύει στο καταστροφικό τους έργο, ό,τι παλεύει για τη ζωή και την ελευθερία, εμείς πρέπει να το στηρίξουμε και να είμαστε δίπλα του.
Ο κόσμος της εξουσίας και του κεφαλαίου και ο κόσμος της εργασίας και της σκληρής καθημερινότητας για την επιβίωση είναι δύο κόσμοι διαφορετικοί και δεν θα είμαστε χρήσιμοι στους δεύτερους αν περιμένουμε τα καλά λόγια από τους πρώτους και από τους υπαλλήλους τους στα καθημερινά δελτία των οχτώ!
Γι’ αυτό όσο και για όσο θα μας λοιδορούν αυτοί, εμείς θα είμαστε χρήσιμοι για τους πολλούς και επικίνδυνοι για τους λίγους. Όταν και αν αρχίσουν να μας επαινούν αυτοί, τότε να αρχίσουμε να ανησυχούμε εμείς, όχι για να μας σηκωθεί τρίχα κάγκελο, αλλά για να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.
*Ο Γ.Χαρίσης είναι π. αντιπρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μέλος της Ε/Ε του ΜΕΤΑ
Αναδημοσίευση απο www.askota.gr
ΠΗΓΗ:left.gr