Πανικόβλητη η κυβέρνηση από τη μαζική συμμετοχή, την ευρεία απήχηση και δημοσιότητα της συναυλίας με τη Χ. Αλεξίου για τις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, ανέθεσε στους συνήθεις ύποπτους, δηλαδή στην κ. Βούλτεψη και
στον κ. Γεωργιάδη, να ξύσουν τον πάτο του λαϊκισμού και του κοινωνικού
αυτοματισμού για να αμαυρώσουν τον αγώνα που δίνουν οι απολυμένες
καθαρίστριες εδώ και δέκα μήνες. Τα επιχειρήματα είναι γνωστά, αν και
εκφράστηκαν στην πιο χυδαία μορφή τους. H ανησυχία τους επίσης προφανής:
Ο υψηλός συμβολισμός της αντίστασης των καθαριστριών, που γίνεται
υπόθεση όλων των εργαζόμενων, η φρίκη της κυβέρνησης μπροστά στην
προοπτική να ανακτήσουν εργαζόμενοι και άνεργοι την αυτοεκτίμησή τους.
Η μεν κυβερνητική εκπρόσωπος αποφάνθηκε ότι όλες οι γυναίκες είμαστε
καθαρίστριες, αλλά και οι άντρες που κάνουν δουλειές του σπιτιού,
θεωρώντας προφανώς ότι οι εργαζόμενες του ΥΠΟΙΚ ήταν δούλες και κυρές
και καθάριζαν για τον άντρα του σπιτιού και όχι εργαζόμενες που βγαίναν
στο μεροκάματο από τις 5 η ώρα το πρωί.
Η ίδια αποφάσισε επίσης ότι κρατικοί υπάλληλοι μπορούν να είναι μόνο κάποιες κατηγορίες εργαζομένων και ειδικοτήτων, τις οποίες δεν προσδιόρισε, άφησε όμως σαφώς να εννοηθεί ότι αναφέρεται μόνο στα υψηλά στελέχη της διοίκησης και τον σκατασταλτικό σκληρό πυρήνα του κράτους, το όνειρο δηλαδή κάθε νεοφιλελεύθερου που απλώς καλύπτεται με την καραμέλα της εξοικονόμησης χρημάτων.
Η πραγματικότητα είναι ότι το κόστος για το Δημόσιο από το λεγόμενο outsourcing, την ενοικίαση δηλαδή υπηρεσιών από ιδιώτες, είναι πολύ μεγαλύτερο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το κρατικό χρήμα κατευθύνεται στις τσέπες κολλητών ιδιωτών, οι οποίοι απασχολούν σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης και τρομοκρατίας εργαζόμενους για ένα κομμάτι ψωμί. Κι όταν αυτοί οι εργαζόμενοι κάνουν το έγκλημα να συνδικαλιστούν, η αντιμετώπιση είναι βιτριόλι - αυτή είναι η υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Τον επάρατο για τους καπιταλιστές συνδικαλισμό ανέλαβε να αντιμετωπίσει ο κ. Γεωργιάδης. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. αναρωτήθηκε αν η Χ. Αλεξίου θα έκανε συναυλία για τις απολυμένους καθαρίστριες του Μega, υπαινισσόμενος ότι δεν υπάρχει κάποιου είδους συνδικαλιστική προστασία για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Στο σημείο αυτό θα μπορούσε να υπενθυμίσει κάποιος στον κ. Γεωργιάδη ότι, εκτός των ελαχίστων περιπτώσεων συνδικαλιστικής κινητοποίησης των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, τους οποίους η επιχειρηματικότητα στην οποία ομνύει ο τέως υπουργός αντιμετωπίζει με μπράβους ή και βιτριόλι, ο κανόνας είναι ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν συνδικαλιστική κάλυψη και δεν απεργούν. Αυτό δεν απέτρεψε από το να απολυθούν από τα αφεντικά ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι, ούτε έκανε τον ιδιωτικό τομέα να δουλεύει καλύτερα από τον δημόσιο, όπως προκύπτει από τα λουκέτα και τις απολύσεις. Απλώς, το όνειρο του κ. Γεωργιάδη και των υπολοίπων ομοϊδεατών του είναι να μην υπάρχει η μίνιμουμ προστασία ούτε στο Δημόσιο, ούτως ώστε να μη δίνουν το κακό παράδειγμα στους ιδιωτικούς.
Η ίδια αποφάσισε επίσης ότι κρατικοί υπάλληλοι μπορούν να είναι μόνο κάποιες κατηγορίες εργαζομένων και ειδικοτήτων, τις οποίες δεν προσδιόρισε, άφησε όμως σαφώς να εννοηθεί ότι αναφέρεται μόνο στα υψηλά στελέχη της διοίκησης και τον σκατασταλτικό σκληρό πυρήνα του κράτους, το όνειρο δηλαδή κάθε νεοφιλελεύθερου που απλώς καλύπτεται με την καραμέλα της εξοικονόμησης χρημάτων.
Η πραγματικότητα είναι ότι το κόστος για το Δημόσιο από το λεγόμενο outsourcing, την ενοικίαση δηλαδή υπηρεσιών από ιδιώτες, είναι πολύ μεγαλύτερο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το κρατικό χρήμα κατευθύνεται στις τσέπες κολλητών ιδιωτών, οι οποίοι απασχολούν σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης και τρομοκρατίας εργαζόμενους για ένα κομμάτι ψωμί. Κι όταν αυτοί οι εργαζόμενοι κάνουν το έγκλημα να συνδικαλιστούν, η αντιμετώπιση είναι βιτριόλι - αυτή είναι η υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Τον επάρατο για τους καπιταλιστές συνδικαλισμό ανέλαβε να αντιμετωπίσει ο κ. Γεωργιάδης. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. αναρωτήθηκε αν η Χ. Αλεξίου θα έκανε συναυλία για τις απολυμένους καθαρίστριες του Μega, υπαινισσόμενος ότι δεν υπάρχει κάποιου είδους συνδικαλιστική προστασία για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Στο σημείο αυτό θα μπορούσε να υπενθυμίσει κάποιος στον κ. Γεωργιάδη ότι, εκτός των ελαχίστων περιπτώσεων συνδικαλιστικής κινητοποίησης των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, τους οποίους η επιχειρηματικότητα στην οποία ομνύει ο τέως υπουργός αντιμετωπίζει με μπράβους ή και βιτριόλι, ο κανόνας είναι ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν συνδικαλιστική κάλυψη και δεν απεργούν. Αυτό δεν απέτρεψε από το να απολυθούν από τα αφεντικά ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι, ούτε έκανε τον ιδιωτικό τομέα να δουλεύει καλύτερα από τον δημόσιο, όπως προκύπτει από τα λουκέτα και τις απολύσεις. Απλώς, το όνειρο του κ. Γεωργιάδη και των υπολοίπων ομοϊδεατών του είναι να μην υπάρχει η μίνιμουμ προστασία ούτε στο Δημόσιο, ούτως ώστε να μη δίνουν το κακό παράδειγμα στους ιδιωτικούς.
ΠΗΓΗ:left.gr