Αφού αυτά που εφαρμόζουν και όσα ετοιμάζονται να εφαρμόσουν είναι η «σωτηρία της Ελλάδας», αφού μέσω αυτών των αποφάσεων υπηρετείται το «καλό» του ελληνικού λαού, τότε:
- Γιατί η κυβέρνηση εμφανίζει αυτή την εικόνα αποσάθρωσης;
- Γιατί οι υπουργοί βγαίνουν και βρίζουν ο ένας τον άλλον στα τηλεπαράθυρα;
- Γιατί αναζητούν καταφύγιο στο ένα επικοινωνιακό κόλπο μετά το άλλο;
- Γιατί η κυβέρνηση δείχνει να παραπαίει και να αναζητά πατερίτσα σε μια ψήφο εμπιστοσύνης που φυσικά δεν θα την λάβει από την κοινωνία, αλλά από τον… εαυτό της;
Ακόμα και πλήρη άγνοια να
έχει κάποιος, ακόμα κι αν υπήρχε παντελής έλλειψη πληροφόρησης για το τι
θα ακολουθήσει μέσα και από τις νέες «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα, κοινή λογική χρειάζεται:
Όσα ετοιμάζουν από δω και πέρα για το λαό θα είναι πανομοιότυπα με τους «ΕΝΦΙΕΣ» και όλα όσα ζούμε εδώ και χρόνια: Λαιμητόμος και οδοστρωτήρας μαζί.
Όσα (εκ νέου) θέλουν να επιβάλουν στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, στο
ξεπούλημα των ιδιωτικοποιήσεων, στα δημοσιονομικά, είναι τόσο βάρβαρα, τόσο επώδυνα, τόσο καταστροφικά όσο και κείνα τα «σωτήρια» μέτρα που ήδη οδήγησαν 6,3 εκατομμύρια Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας.
Γι' αυτό
τρέχουν. Γι' αυτό κλυδωνίζονται. Γι' αυτό «ψάχνονται». Γι’ αυτό
επιχειρούν να κερδίσουν χρόνο κλείνοντας την έννοια δημοκρατία στους
τέσσερεις τοίχους μιας απονομιμοποιημένης πολιτικά και κοινωνικά
κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που δεν την εμπιστεύονται ούτε εκείνοι που
θα της παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης.
Είναι προφανές: Αν
όσα μεθοδεύονται για το μέλλον του τόπου, αν οι θεατρινισμοί τους είχαν
την ελάχιστη βάση, αν η πολιτική τους σχετιζόταν κατ’ ελάχιστο με την
«έξοδο της Ελλάδας από την κρίση», τότε τίποτα από όλα αυτά τα κολπάκια
δεν θα χρειαζόταν. Κολπάκια που ξεκίνησαν με τις βόλτες από το Παρίσι
στο Βερολίνο για να καταλήξουν σε δηλώσεις εμπιστοσύνης του Βενιζέλου
προς τον Σαμαρά και τούμπαλιν…
Αν, με δυο λόγια, τα «σκίζουμε τα Μνημόνια» δεν ήταν αντίστοιχης ποιότητας με τα προ τετραετίας δήθεν «όχι» του κ.Σαμαρά στα Μνημόνια, τότε αντί
να ψάχνουν υποστυλώματα για να εμφανίζουν το μέτωπό τους «αρραγές»,
αντί να αναζητούν πλαστή εμπιστοσύνη σε μια πολιτική που έχει απολέσει
κάθε ίχνος λαϊκής εμπιστοσύνης, θα έκαναν το εξής απλό: Θα τα… «έσκιζαν»
τα Μνημόνια και θα μας... «έσωζαν». Χωρίς να χρειάζονται να δηλώσει ο
Γεωργιάδης και ο Γιακουμάτος, η Βούλτεψη και ο Βρούτσης, ο Χρυσοχοίδης
και οι κάθε λογής «δεν διάβασα το Μνημόνιο» ότι τους… εμπιστεύονται.
Αλλά τόσο
οι Σαμαράς και Βενιζέλος όσο και οι εσωκομματικοί τους «αντάρτες» (εδώ
γελάνε) το ξέρουν πολύ καλά: Τα μέτρα που συνοδεύουν την περιλάλητη
«έξοδο από το Μνημόνιο» είναι εξίσου εγκληματικά με τα «εντός του
Μνημονίου» μέτρα. Τα μέτρα για να παραμένει «πιστοποιημένα (!) βιώσιμο»
το χρέος είναι εξίσου απάνθρωπα με τα μέτρα για να γίνει – τάχα –
βιώσιμο το χρέος. Τα μέτρα που εφαρμόζουν από το 2010 στο πλαίσιο της
τροικανής επιτήρησης δεν θα σταματήσουν ποτέ, αφού θα εφαρμόζονται στο
πλαίσιο της ευρωενωσακής επιτήρησης, την οποία έχουν υπογράψει και η
οποία εκτείνεται χρονικά στα επόμενα 50 χρόνια!
Οι κκ. Σαμαράς –
Βενιζέλος ξέρουν, όμως, και κάτι επιπλέον: Ότι είναι τέτοια η
κουφόβραση της οργής του λαού, που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να
εξαντλήσουν κάθε μέθοδο αποπροσανατολισμού. Θα εξαντλήσουν κάθε τερτίπι
κοινοβουλευτικό. Επικοινωνιακό. Εκβιαστικό. Τρομολαγνικό. Δεν έχουν να
επιδείξουν τίποτε άλλο ώστε να επεκτείνουν χρονικά όσο γίνεται
περισσότερο την κοινή «περπατησιά» τους για την εφαρμογή της
καταστροφικής πολιτικής τους.
Τόσο καταστροφικής
που, τελικά, ένας ασφαλής τρόπος υπάρχει για να καταδειχτεί ότι δεν
διαθέτουν «καμία εμπιστοσύνη» στην κοινωνία. Και ότι η ψήφος
εμπιστοσύνης που θα λάβουν στη Βουλή την επόμενη βδομάδα, δεν είναι παρά
εικονική: Να ορθώσει ο λαός το ανάστημά του, να αντιπαραθέσει στη
δημοκρατία των μετρημένων και σημαδεμένων «κουκιών» τη δημοκρατία των
αγώνων του, να τους ανατρέψει και να τους σαρώσει!
ΠΗΓΗ:enikos.gr