Στους πιστωτές καταλήγει το 98% των δανείων.
Από τα 236,8 δισ. που η χώρα μας
έχει λάβει ως επίσημη βοήθεια, προσθέτοντας και τα 25,5 δισ. από
αποκρατικοποιήσεις την περίοδο 2010-2014, μόλις το 1,6% προβλέπεται να
ωφελήσει το κράτος και την οικονομία. Ως και το 2014 το 98,4% των χορηγηθέντων θα έχει διατεθεί για υποχρεώσεις προς τους πιστωτές.
Μέχρι τώρα η Ελλάδα στηρίχθηκε μαζικά με δανεισμό -δηλαδή με συνέχιση
της μη βιώσιμης υπερχρέωσής της- μόνο και μόνο για να συνεχίζει να
πληρώνει τους πιστωτές της και να προσφέρει χρόνο στις τράπεζες και τους
επενδυτές να μετακυλίσουν τον κίνδυνο έκθεσής τους στο ελληνικό χρέος
στα ευρωπαϊκά κράτη και τις κεντρικές τράπεζες, με αντάλλαγμα την
εκποίηση της εγχώριας δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.
Μπορεί η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γερμανός υπουργός
Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να επαινούν την Ελλάδα για τις θυσίες
της, υποσχόμενοι δόσεις και νέα βοήθεια εφ' όσον οι Έλληνες τηρούν τις
υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τις μνημονιακές συμβάσεις όμως
γεγονός παραμένει πως ελάχιστο μέρος από τα δάνεια και τις ιδιωτικές
χρηματοδοτήσεις (μόλις το 1,6%) που λαμβάνει η χώρα καταλήγει στον
κρατικό προϋπολογισμό και την πραγματική οικονομία με τους ανθρώπους
της.
Αντίθετα, σχεδόν το σύνολο της βοήθειας προς την Ελλάδα χρησιμεύει
για την εξυπηρέτηση των πιστωτών της. Από τα 236,8 δισ. που η χώρα μας
έχει λάβει ως επίσημη βοήθεια, προσθέτοντας και τα 25,5 δισ. από
αποκρατικοποιήσεις την περίοδο 2010-2014, μόλις το 1,6% προβλέπεται να
ωφελήσει το κράτος και την οικονομία.
Με άλλα λόγια ως και το 2014 το 98,4% των χορηγηθέντων θα έχει διατεθεί για υποχρεώσεις προς τους πιστωτές.
Εικονικό ποσοστό
Ομως κι αυτό ουσιαστικά το ποσοστό είναι εικονικό, αφού τα 212
δισ. της βοήθειας που έχουμε λάβει ώς σήμερα δεν αρκούν να καλύψουν τις
ακαθάριστες δανειακές ανάγκες των 239 δισ. της ίδιας περιόδου, ή ακόμη
και τις καθαρές δανειακές ανάγκες των 216,5 δισ. που προκύπτουν μετά την
αφαίρεση της ιδιωτικής χρηματοδότησης των 22,4 δισ. (από
ιδιωτικοποιήσεις και επιστροφή κερδών των κεντρικών τραπεζών) που είχε η
Ελλάδα ώς σήμερα.
Θα μπορούσε, δηλαδή, κάλλιστα να ισχυριστεί κανείς πως τα
πρωτογενή ελλείμματα και τα ληξιπρόθεσμα χρηματοδοτήθηκαν εξ ολοκλήρου
από την ιδιωτική χρηματοδότηση (κατά τα 5/6 από την πώληση δημόσιας
περιουσίας), αφού η δανειακή βοήθεια δεν επαρκούσε για το σκοπό αυτό.
Μέχρι τώρα η Ελλάδα στηρίχθηκε μαζικά με δανεισμό -δηλαδή με συνέχιση
της μη βιώσιμης υπερχρέωσής της- μόνο και μόνο για να συνεχίζει να
πληρώνει τους πιστωτές της και να προσφέρει χρόνο στις τράπεζες και τους
επενδυτές να μετακυλίσουν τον κίνδυνο έκθεσής τους στο ελληνικό χρέος
στα ευρωπαϊκά κράτη και τις κεντρικές τράπεζες, με αντάλλαγμα την
εκποίηση της εγχώριας δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ